Η Σοφία

Δεν την έλεγαν Σοφία. Σοφία την βάφτισα εγώ. Κι αυτό για να μην ακούει το πραγματικό όνομά της όταν την σχολιάζαμε στην οικογένεια στα ελληνικά, που κάτι ψιλοκαταλάβαινε.

Είχε μάθει ότι θα ερχόταν κάποιος έλληνας και όταν πήγα ήρθε και στάθηκε μπροστά μου μου χαμογέλασε, υποκλίθηκε «ιαπωνικά» και άρχισε να μου μιλάει, αργά και σχεδόν τραγουδιστά.

Της είπα ότι δεν ξέρω ιαπωνέζικα και μου απάντησε ότι απορεί που δεν την καταλαβαίνω, αφού μου μιλούσε στα Ελληνικά!

Σττα Ελληνικά;  Και δεν καταλάβαινα τίποτα. Όχι τόσο γιατί ήταν στα αρχαία ελληνικά αλλά γιατί μίλαγε με εράσμιο προφορά.

Εγινε κολλητή μας μόνο και μόνο [λέω τώρα] για τη γλώσσα μας που είχε σπουδάσει και τόσο αγαπούσε.