Γιορτή Κρασιού

Γς said

6 Δεκεμβρίου, 2014 at 04:03

Ε, ήταν γραφτό να κάνω κι αυτήν τη γκάφα.

Και πρώτα πρώτα η παλιά ιστορία:

Σαράντα και χρόνια πίσω.

Μια δικιά μου που τσαλαμπούρδιζα ήθελε να φέρει και μια φίλη της και υποσχέθηκα να βρω κάνα φίλο μου. Και πιάνω ένα φιλαράκι συγκάτοικο στην πολυκατοικία.

-Ρε συ θέλεις νάρθεις μαζί μου το Σάββατο. Είναι δυο ωραίες. Θα φας καλά.

-Ου, μέσα.

Και βγήκαμε και πήγαμε κει που πήγαμε και φάγαμε και ήπιαμε και και και. Αλλά ο δικός μου τίποτα.

Μας χάλασε το κέφι. Εγινα και ρεζίλι που τους τον έφερα.

Και μια μέρα στην πολυκατοικία, δεν άντεξα. Είπα τον πόνο μου στον Αντρέα.

-Ετσι που λες Αντρέα μου. Μην σου ξεφύγει τίποτα. Τον πήρα μαζί μου για να βολέψει η δικιά μου μια φίλη της. Κι αυτός τίποτα. Πιπίλαγε το δάχτυλό του.

-Γιατί δεν έπαιρνες εμένα;
-Είσαι ρε; Όμως, μην έχουμε πάλι τα ίδια.

-Τρελός είσαι;

-ΟΚ, Με το που θα μπει μέσα στο αυτοκίνητο θα της πιάσεις κατευθείαν το μπούτι. ΑΜΕΣΩΣ! ΟΚ;

Κι έφερε η δικιά μου την …ανιψιά της [απ την πλευρά του …άντρα της]. Κι έπαθα την πλάκα μου με το που μπήκε και κάθισε στο πίσω κάθισμα, δίπλα στον Αντρέα, ο οποίος αμέσως της βάζει χέρι.

-Αντρέα!

Και τον βλέπω στο καθρεφτάκι να μου γνέφει να μην ανησυχώ και ότι εκτελεί τα συμφωνηθέντα.

-Αντρέα! Και γυρίζω και του βουτάω το χέρι από τα μπούτια της μικρής!

Στη Γιορτή Κρασιού στο Δαφνί (1970) πήγαμε [και και … και γυρίσαμε]: Ο Πέτρος με τη θεία κι ο Γς με την ανιψιά.

Αυτή ήταν η ιστορία.

Και βρέθηκα προχτές απέναντι απ την παλιά μου πολυκατοικία. Στο συνεργείο μου, που πηγαίνω τακτικά.

Αυτή τη φορά για "σκληρό δίσκο". Ευτυχώς με καταλαβαίνουν αμέσως, ότι για σκέτο δίσκο, πλατό, ρουλεμάν και τέτοια πρόκειται.

Και χάζεψα πάλι απέναντι την παλιά μου πολυκατοικία.

Οπότε ένα γεροντάκι μου λέει:

-Μήπως είσαι ο Γιάννης;

Σχεδόν μισός αιώνας έχει περάσει και με γνώρισε.

Και άρχισα να ρωτάω για τον τάδε, τάδε και τάδε και όλο έφυγε, πέθανε και τέτοια μου απαντούσε.

Θυμήθηκα και τον Αντρέα. Είχε φύγει κι αυτός και πιθανόν να την έχει κάνει και γενικώς.

-Ωραίος ο Αντρέας.  

Και κάθομαι και του λέω την ιστορία, αρχίζοντας από εκείνον τον ντροπαλό, που αντικατέστησα με τον Αντρέα.

-Μα ξέρεις πόσο μάπας ήταν. Σαν κοριτσάκι στο πρώτο της ραντεβού, Τι μαλάκας θεέ μου.

-…

-Πολύ μαλάκας.

-..ξέρω.

-Δεν ξέρεις τίποτα. Τι να σου λέω.

-Ξέρω…Εγώ ήμουν