Το φορτηγό

Γς said

31 Μαρτίου, 2015 at 03:47


163:

>Αλλά σεξιστικό, σιγά πια, σε λίγο δε θα πρέπει καν να λέμε τις λέξεις άντρας και γυναίκα!

Σιγά μην ήταν σεξιστικό και τούτο:

Μας έπιασε φανάρι και δεν υπάρχει κάτι να χαζέψω μέχρι ν ανάψει το πράσινο.
Εκτός από ένα φορτηγό δίπλα μου, που για να το δω μέχρι πάνω έσκυψα λίγο στο παράθυρο.
Με βλέπει ο οδηγός κι αναρωτιέται τι τρέχει.
Με κοιτάζει. Τον κοιτάζω,
Κάτι πήγε να πει. Αλλά τον πρόλαβα.

-Κατέβα κάτω αν είσαι άντρας, ρε!

Και πάτησα γκάζι, που άναψε και το πράσινο.

Ο χρυσός σταυρός

Γς said

29 Μαρτίου, 2015 at 18:54

>Κρέμεται από το λαιμό του.

Κι ηταν κι εκείνο το ραδιόφωνο μας.
Ημουν κι εγώ που νόμιζα ότι παίζει μόνο για μας.

Και δεν είχε τότε λαϊκά, ούτε μπουζούκια. Είχε όμως μαντολίνα και μαντολινάτες.

Και το πρώτο τραγούδι που με προβλημάτισε ήταν αυτό με το κορίτσι που είχε κρεμάσει εις το λαιμό του χρυσό σταυρό.
Και πήγε λέει, αυτός που τραγούδαγε, να τον φιλήσει και κατά λάθος την φίλησε

Και λοιπόν; Δεν στόχευσε καλά και την έκανε μάκια κάπου εκεί δίπλα. Στο φόρεμά της, το γιακαδάκι της.
Το μπούστο δεν το είχα παρατηρήσει ακόμη στις γυναίκες.
Ούτε ότι φυλάνε οι άνθρωποι άλλες γυναίκες. Εκτός από τις μάνες τους. Και μάλιστα στο μάγουλο.

Και όχι στα χείλη, που τα έβαφε η μάνα μου, όταν πηγαίναμε επίσκεψη στη θεία μου.
Και της βούταγα το κραγιόν και έκανα γράφιτι στο σαλόνι.

Τον καιρό της Ατομικής Βόμβας

Γς said

28 Νοεμβρίου, 2014 at 11:12

Τι μου θύμισε Νίκο το εξώφυλλο του βιβλίου που επιμελήθηκες: 

Ο Γς 5χρονος στην κατασκήνωση του Δήμου Βύρωνα στην Πεντέλη,

Και ξαφνικά βρέθηκε στις  υπαίθριες τουαλέτες των κοριτσιών.
Τα έχασε. Μια συστοιχία θηλικών έκαναν τσίσα τους απέναντί μου.
Και εγώ έκανα τις παρατηρήσεις μου!

Πρώτον. Δεν ήταν όρθιες,
Δεύτερον. Είχαν αυτές τις κάθετες σχισμές, που δεν ήξερα και πως τις λένε.
Τρίτον. Η σφαλιάρα που έφαγα ξαφνικά από μια μεγάλη, 7χρονη.

Μα δεν είχα κάνει τίποτα κακό.

Κακό που μας βρήκε, για τα επόμενα 60-70 χρόνια [κι έχει ο θεός]

Κι εκείνες τις ημέρες η Ρωσία έκανε την πρώτη της δοκιμή της Ατομικής Βόμβας.

Κι ο Ελληνικός Εμφύλος συνεχιζόταν ακόμα στο Γράμμο και το Βίτσι.

Learjet 60 XR

Γς said

28 Μαρτίου, 2015 at 08:59

Στο ΙΚΕΑ του αεροδρομίου και περίμενα να μου αλλάξουν ένα γυάλινο βάζο που είχα αγοράσει πριν λίγες μέρες και ήταν σπασμένο μέσα στην συσκευασία του.

Και να με ρωτάνε οι διπλανοί πως μου έσπασε και τέτοια. Και μετά πλακούλες. Σε ποιον; Σε μένα.

Τελικά όταν μου το αλλάξανε, τους πιάνω:
-Πως μου έσπασε ε;
-Σου έπεσε κάτω.
-Όχι. Το πήγα στο αυτοκίνητο.
-Και το χτύπησες στο καπό.
-Όχι το έβαλα στο πορτμπαγκάζ.
-Και το χτύπησες με την πόρτα.
-Όχι, πήγα στ πάρκιν μακράς διαρκείας.
-Και το βρήκες σπασμένο όταν γύρισες.
-Όχι, το πήρα μαζί μου. Στο Λίαρτζετ μου.
-Και κουνήθηκε στην απογείωση
-Όχι.
-Στις αναταράξεις, σε κενό αέρος;
-Όχι. Ακουσα ένα κρακ την ώρα που έσπαγα το φράγμα του ήχου πάνω από το Κάβο Ντόρο.

Και το πίστεψαν ότι το Λίαρτζετ πιάνει τέτοιες ταχύτητες

Η αποζημίωση

Γς said

27 Μαρτίου, 2015 at 23:58

162:

>Κατά τ΄ άλλα, η Λούφτχάνσα σπεύδει να πληρώσει μέχρι και 50.000 ευρώ το (χαμένο) κεφάλι.

Ητανε να επιστρέψω στο Χιούστον από το LA το μεσημέρι, αλλά ήταν αργά το βράδυ όταν το αεροπλάνο της Σάουθ Γουέστ έπιασε στο Ιντερκοντινένταλ.

Τα παιδιά ανησυχούσαν.
-Ρε σεις λέτε να έπεσε το αεροπλάνο;
-Θα το έλεγαν οι ειδήσεις.
-Θα το πούνε.
-Να φάτε τη γλώσσα σας. Η μικρή.
-Αντε. Θα τσεπώσεις το 1/3 της αποζημίωσης.
-1/4. Είναι και η μαμά.
-Και να έχει γλυτώσει λέει. Και ν ανοίξει η πόρτα και να μπει με σκισμένα ρούχα αίματα και επιδέσμους.

Ηταν η στιγμή που άνοιγα την πόρτα. Δεν τους είδα και πολύ χαρούμενους.
Το αντίθετο μάλιστα.

Τρέλα

Τώρα με το θέμα της ψυχιατρικής εξέτασης των πιλότων θυμήθηκα και την δική μου εξέταση κατά τον διορισμό μου στο Δημόσιο.

Γς said

5 Μαρτίου, 2013 at 19:16

1975. Ηταν η τελευταία μέρα που έπρεπε να καταθέσω τα χαρτιά μου για διορισμό στη Σχολή.

Εξετάσεις από παθολόγους, ακτινογραφίες φτάνω και στον τρελογιατρό, ο οποίος όμως δεν υπογράφει αν δεν του δείξω το απολυτήριο στρατού.

-Βρε χρυσέ μου, που να το βρώ τώρα; Δεν προφταίνω. Πρέπει να καταθέσω τα χαρτιά μέχρι το μεσημέρι.
-Να υπογράψω ότι είσαι καλά και να έχεις πάρει απαλλαγή λόγω τρέλας; Δεν γίνεται.

Και μου ήρθε μια φλασιά. Ετοιμάζαμε μια εργασία με την φίλη μου τη Χριστίνα Ζιούδρου στο Δημόκριτο με έναν γιατρό στο νοσοκομείο τους (Αιγινήτιο).

-Είμαι πολύ φίλος του Καρατέτοιου.
-Α, τότε αλλάζει.

Και μόλις υπέγραψε μου λέει:

-Τον ξέρεις καλά;
-Ε,…ναι!

Ηταν ο ίδιος.

ΚΤΕΟ για Καθηγητές

Γς said

27 Μαρτίου, 2015 at 13:38

Πιλότοι και Καθηγητές Πανεπιστημίου.

Περιοδικές ψυχιατρικές εξετάσεις στους πιλότους. Αλλά και στους καθηγητές Πανεπιστημίου;

Θυμάμαι τον υπουργό μας Γιάννη Πανούση, όταν ήταν πρύτανης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που είχε κάνει μια τέτοια πρόταση. Και εξηγούσε και τους λόγους.

Και έκτοτε στα συναδελφικά μαχαιρώματα υπήρχε και μια φωτοτυπία της.

Μόνο για ΚΤΕΟ δεν έλεγε.
Για τον τρόπο που έχουν καβαλήσει το καλάμι

Caktos Ανοιξη

Στρατιωτάκια

Κι ερχόμασταν απ΄τη Χαλκίδα.

Κάνα δυο φορές μου έπαιξαν τα φώτα από πίσω, αλλά δεν κατάλαβα γιατί.

Τα λάστιχα δεν ήταν. Το αμάξι πήγαινε φίνα. Το πορτμπαγκάζ ήταν κλειστό. Δεν υπήρχε κανένα φωτάκι αναμμένο στο καντράν. Τι ήθελαν να μου πουν;

Κι άλλος ένας προσπαθούσε να με ειδοποιήσει σχετικά. Με προσπέρασε και άνοιξα το παράθυρο. Κάτι μου φώναξε ότι έχω σπείρει το δρόμο …

Σταμάτησα.

Ναι δεν είχε κλείσει καλά το πορτμπαγκάζ και είχα σπείρει όντως στο δρόμο ότι υπήρχε μέσα. Είχαν μείνει μόνο δυο τρία στρατιωτάκια και μερικά πλειμομπιλ, έτοιμα κι αυτά να πηδήξουν στην άσφαλτο.

Κρίμα. Ηταν αυτά που έπαιζαν τα παιδιά όταν ήταν μικρά. Τα είχα βρει στο παλιό σπίτι και τα είχα βάλει εκεί προσωρινά.

Κι έμεινα να τα κλαίω εκεί στο κρεβάτι μου. Ηταν στο όνειρό μου!

Αρα δεν χάθηκαν. Είναι κάτω στο αυτοκίνητο.

Μα δεν είχα βάλει τίποτα στο πορτμπαγκάζ.

Τα ξεχασμένα και χαμένα στρατιωτάκια ξαναγύρισαν κι αυτά μόνο στο όνειρό μου.

Παρέλαση Ραφήνας

Γς said

24 Μαρτίου, 2015 at 09:31

Κι ήταν κι ο Πάνος [με παζά] που ήθελε και παρέα στη σχολική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Ραφήνα [της κοράκλας του].

Και μου μήνυσε να συναντηθούμε σε συγκεκριμένο σημείο. Ακριβώς απέναντι από την εξέδρα των επισήμων. Εκει δηλαδή που είχε κόσμο και κοσμάκι.

Και πήγα και κοίταζα όλους αυτούς στα μάτια έναν έναν σαν να τους έλεγα:

-Me Γς. You Πάνος?

Και θα έλεγαν όλοι:

-Τι έπαθε αυτός ο μουρλός και μας κοιτάζει έτσι;

Αχ, ρε Πάνο τι μου έκανες;

Ναι. Δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ούτε αυτός εμένα. Στη δική του ζωή.

Στο βίντεο, από το 7:10 έως το 8:06 όλα τα λεφτά

Συ που κόσμους κυβερνάς

Και ξαφνικά θυμήθηκα το πρώτο μου τραγουδάκι-προσευχούλα:

Συ που κόσμους κυβερνάς
και ζωή παντού σκορπάς
άκου τούτη τη στιγμή
των παιδιών σου τη φωνή.

Την Ελληνική εκδοχή του

Großer Gott, wir loben Dich

·    

• Μιχάλης Νικολάου likes this.
• 

  Μιχάλης Νικολάου Πού το θυμήθηκες Γς! Το τραγουδάγαμε επί χρόνια κάθε πρωί στο δημοτικό και στο γυμνάσιο.

  1 hr · Like
• 

  John Sourdis Εγώ που λες να το τραγούδαγα; Στη Θεολογική σχολή του Holy Cross στη Βοστώνη;

  1 hr · Like
• 

  Μιχάλης Νικολάου Ρητορική ερώτηση ή έχεις κάνει κι εκεί;

  1 hr · Like
• 

  John Sourdis Τώρα θα ήμυν Πατριάρχης ή Αρχιεπίσκοπος Γς Βορείου και Νοτίου

  1 hr · Like · 1
• • Giannis Galaios Θα είχες γλυτώσει από τις κακουργες τις γυναίκες σου

    2 hrs · Unlike · 1
  • 

    Write a comment...

Don’t pee and sneeze

Γς said

23 Μαρτίου, 2015 at 01:26

1189:

Και πέφτω σε συνακρόαση. Συχνό φαινόμενο τότε. Πριν να μας τα ψηφιοποιήσει η Ζιμενς. Τα τηλέφωνα.

Πριν το κλείσω κοίταξα να δω αν έχει κανένα ενδιαφέρον η συζήτηση.
Τρίχες! Γυναίκες που λέγανε για τα μικρά τους.

-Και του λέω Ρούλα μου: Πρόσεχε το πουλάκι σου. Μέσα στη λεκάνη!
-Τα ίδια και ο δικός μου. Πρέπει να του το κρατάω.

Ωχ, δεν ήταν φωνές από milf. Gmilf ήταν. Γιαγιάδες!

-Τι τραβάτε και σεις ρε κορίτσια με τα εγγονάκια σας…
-Ποια εγγονάκια μας; Για τους άντρες μας λέμε!

Κι όσο σκέφτομαι ότι κι η δικιά μου αρχίζει να με παρατηρεί για κάτι ανάλογες αστοχίες…

Ενίοτε 

Στην κηδεία μου

Γς said

22 Οκτωβρίου, 2012 at 03:24

68:
>Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί την κηδεία του.

Εβλεπα όνειρο την κηδεία μου.
Κόσμος πολύς περπατούσε με μουσικούς μπροστά που δεν έπαιζαν όμως γιατί είχαν απεργία.
Τα είχα χρειαστεί. Καθόμουν δίπλα στον πεθαμεναρζή, που οδηγούσε τη νεκροφόρα και του εξηγούσα γιατί δεν έπρεπε να με θάψουν:

1) Δεν έπαιζαν οι μουσικοί,

2) δεν ξέρω τι οι παπάδες, 

3) 

4) 

5) δεν θυμάμαι τους υπόλοιπους λόγους. Εκτός από τον τελευταίο:

-Και είμαι και ζωντανός κύριε Νεκροθάφτα!

Και μετά ξύπνησα (;)