Κι ερχόμασταν απ΄τη
Χαλκίδα.
Κάνα δυο φορές μου έπαιξαν
τα φώτα από πίσω, αλλά δεν κατάλαβα γιατί.
Τα λάστιχα δεν ήταν. Το
αμάξι πήγαινε φίνα. Το πορτμπαγκάζ ήταν κλειστό. Δεν υπήρχε κανένα φωτάκι αναμμένο
στο καντράν. Τι ήθελαν να μου πουν;
Κι άλλος ένας προσπαθούσε
να με ειδοποιήσει σχετικά. Με προσπέρασε και άνοιξα το παράθυρο. Κάτι μου
φώναξε ότι έχω σπείρει το δρόμο …
Σταμάτησα.
Ναι δεν είχε κλείσει
καλά το πορτμπαγκάζ και είχα σπείρει όντως στο δρόμο ότι υπήρχε μέσα. Είχαν
μείνει μόνο δυο τρία στρατιωτάκια και μερικά πλειμομπιλ, έτοιμα κι αυτά να
πηδήξουν στην άσφαλτο.
Κρίμα. Ηταν αυτά που
έπαιζαν τα παιδιά όταν ήταν μικρά. Τα είχα βρει στο παλιό σπίτι και τα είχα
βάλει εκεί προσωρινά.
Κι έμεινα να τα κλαίω εκεί
στο κρεβάτι μου. Ηταν στο όνειρό μου!
Αρα δεν χάθηκαν. Είναι κάτω
στο αυτοκίνητο.
Μα δεν είχα βάλει τίποτα
στο πορτμπαγκάζ.
Τα ξεχασμένα και χαμένα
στρατιωτάκια ξαναγύρισαν κι αυτά μόνο στο όνειρό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου