Το Γκάζι

Γς said

7 Δεκεμβρίου, 2014 at 13:30

Εγώ, στέκομαι στα μέρη που περιγράφει ο Κουμανταρέας.

Συμβολή Πειραιώς και Ιεράς Οδού, που πάντα ήταν ο Λεωνίδας, που έφτιαχνε ψησταριές. Γκάζι, Ρούφ,

Ακόμα και η Πλατεία Φλέμιγκ, που λέει. Τακτικός θαμώνας απέναντι στο Εστιατόριο του Μπάμπη με τους Τουλούζ-Λοτρέκ

Την χρονιά που εκδόθηκε το μυθιστόρημα του Μένη, το 1975, έπιανα δουλειά στο Πανεπιστήμιο της Περιοχής (Γεωπονική) και από τότε, καμιά σαρανταριά χρόνια, όλο και σουλατσάριζα στην περιοχή.

Πάντως διαβάζοντας για το Γκαζι:
>Μέσα από τους λέβητες και τις καμινάδες οι ατμοί ανέβαιναν τυλίγοντας το τετράγωνο σε ομίχλη, και το συρματόπλεγμα, γύρω, θύμιζε Κατοχή

θυμήθηκα το Εργοστάσιο Φωταερίου, όχι το 1975 αλλά όταν λειτουργούσε πολύ πριν πέσει στα χέρια αυτών που φάγανε τόσα και τόσα για να το ‘αναδείξουν’ και να φαντάζει η μουτζούρα των καμινάδων δίπλα στον Κεραμικό την Αρχαία Αγορά και τα λευκά μάρμαρα του Παρθενώνα, σαν να είναι μουσείο της Βιομηχανικής Επανάστασης στο μουντό Λονδίνο.

Το 1956. Που έγινε και η αιτία να πάρω κάποιες αποφάσεις, που μπορεί να πάρει ένα 12χρονο.

Ηταν η εποχή που άρχισα να φεύγω από το σπίτι. Στην αρχή για ώρες μέχρι να μου περάσει ο θυμός. Μετά για μέρες, μετά περισσότερο, μέχρι να την κοπανίσω για πάντα, μερικά χρόνια αργότερα.
Περπατούσα λοιπόν στο πεζοδρόμιο της Πειραιώς δίπλα στο εργοστάσιο του Φωταερίου και έκλαιγα τη μοίρα μου. Τι δυστυχισμένο παιδάκι ήμουν που μου έτυχε τέτοια μάνα και τέτοια.
Χειμώνας, σκοτάδι και κρύο, πολύ κρύο. Και ήταν και Χριστούγεννα!
Μοναχούτσικο και λύπη να φαν κι οι κότες.
Μέχρι που είδα τους εργάτες να φτυαρίζουν κάρβουνο για τον λέβητα. Κι αυτοί δεν έκαναν Χριστούγεννα με τους δικούς τους.

Με τούτα και με τα άλλα το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Το νιώθω τις χρονιάρες μέρες. Που πάντα χορταίνω ασφάλεια ανάμεσα σε σύντροφο παιδιά φίλους.

Και θυμάμαι το Γκάζι του 1956 και το δακρυσμένο αγοράκι.