Όταν λέμε «θα γίνει της Κορέας» εννοούμε ότι θα
γίνει χαμός κλαυθμός και οδυρμός. Της πουτ@ν@ς δηλαδή. Παλιά έκφραση, από την εποχή του πολέμου της
Κορέας 1950-1953.
Δεν θυμάμαι αν είχαμε και τότε σχολική βία,
νταϊλίκια, μπούλινγκ. Θυμάμαι όμως μια εξω-σχολική βία. Μια βία που μας την
ασκούσε ο πατέρας του συμμαθητή μας, του Μανώλη του Καπιτσάκη.
Κρητίκαρος και γιατρός του Βύρωνα. Χρυσός άνθρωπος
κατά τα άλλα. Ομως τον τρέμαμε. Και περισσότερο απ όλους ο διευθυντής του
Δημοτικού.
Υπερπροστατευτικός. Απλώς ερχόταν και έλεγε το
παράπονό του:
-Κάποιος έδειρε τον Μανώλη!
Και ήταν κι ο Μανώλης ένα αγγελούδι σαν κι εμάς,
που καμιά φορά στις κλωτσοπατινάδες μας του έσκιζε κανα ρούχο, του μαύριζε κανά
μάτι. Και λαύρος ο ντοτόρος στον
διευθυντή την άλλη μέρα, μιας που κι ο Μανώλης δεν μαρτύραγε τον δράστη.
Κι άρχιζε τις ανακρίσεις ο διευθυντής με τον χάρακα
επί των παλαμών μας και τα άλλα σχετικά.
Κι ήταν ένα απογευματάκι που παίζαμε ντάμα στο πεζοδρόμιο της κυρα-Ολγας, πάνω σε
ένα μαντεμένο καπάκι [μετά τετραγωνάκια Τα έχει ακόμα νομίζω η ΟΥΛΕΝ, ουπς, η
ΕΥΔΑΠ].
Και λέγαμε και τον πόνο μας. Τι θα κάνουμε με την εξω-σχολική βία του ντοτόρου. Και λύση δεν
βρίσκαμε.
Οπότε ο μεγαλύτερος μας ο δεκάχρονος Αντρέας, που
δεν πήγαινε σχολείο σημειωτέον, μας είπε ότι θα καθαρίσει αυτός, χωρίς να μας
αποκαλύπτει και με ποιο τρόπο.
Κι έτσι μια μέρα αργότερα βλέπουμε τον Αντρέα στα κάγκελα του Δημοτικού.
–Πέστε μου ρε, ποιος είναι ο Μανώλης;
Του τον δείχνουμε κι αυτός πηδάει τα κάγκελα. τον
βουτάει και τον κάνει τον καημένο μαύρο στις μπουνιές.
Την άλλη μέρα έτρεμε όλο το σχολείο απ τις φωνές του πατέρα του.
Και θυμάμαι το δύστυχο διευθυντή μας, να κλαίει, ουπς, να λέει:
Την άλλη μέρα έτρεμε όλο το σχολείο απ τις φωνές του πατέρα του.
Και θυμάμαι το δύστυχο διευθυντή μας, να κλαίει, ουπς, να λέει:
-Ενας αλήτης ήτανε γιατρέ μου. Πήδηξε τα κάγκελα κι έφυγε. Δεν πρόλαβα να τον πιάσω.
Κι ήταν τόσο πολύ καλό παιδί ο φίλος μου ο Μανώλης, που τον έχω χάσει τα τελευταία 50 χρόνια.
Γς said