Καραμέλες, τσίχλες, σοκολάτες

Γς said

17 Ιουνίου, 2014 στις 13:37

17:
>Βρείτε μου έστω ένα μάνατζερ, μηχανικό,

Ναι, ο φίλος μου ο Λ.
1950 τόσο.

Πούλαγε πασατέμπο (-Τσίχλες, σοκολάτες, πασατέμπο!) στη ΡΕΑ (καλοκαιρινό σινεμά στο Ν. Παγκράτι-Βύρωνα).

Εβγαζε 100 δρχ (μια δεκάρα) σε κάθε σακουλάκι. Όμως μάζευε άδεια σακουλάκια , τα γέμιζε ο ίδιος και τα διέθετε στη ζούλα, μαζί μ αυτά του αφεντικού του,
που τον έπιασε και τον σούταρε.

Την ίδια μέρα άρχισε να ψάχνει για δουλειά στην Υμηττού μαγαζί-μαγαζί. –Μήπως θέλετε κανέναν για δουλειά.
Τον πήρε ένας που έφτιαχνε σταυρουδάκια για βαφτίσια και τέτοια.
Και άρχισε κι αυτός να φτιάχνει σταυρουδάκια σπίτι του με αυτοσχέδια πρέσα. Μια μήτρα που την έσερνε με φόρα πάνω σ ένα σύρμα μέχρι να πέσει πάνω στο λαμάκι και να κόψει το σταυρουδάκι.
Και τα πήγαινε για γαλβάνισμα μαζί με τα άλλα του αφεντικού του.

Και τον καρφώνει ο γαλβανιζάτορας στ αφεντικό του, που τον σούταρε κι αυτός.
Και ο Λ συνέχισε να κόβει σταυρουδάκια και να τα πηγαίνει για γαλβάνισμα.
-Ρε, ο πιτσιρικάς που έδιωξες συνεχίζει και μου φέρνει κομμάτια.
-Δεν θα τα δέχεσαι και θα με χρεώνεις εμένα στο διπλάσιο.

Και ο Λ. άρχισε τα πειράματα με μπαταρίες και τέτοια και κατάφερε να επιμεταλλώνει.
Να μην πολυλογώ το φτωχικό του έγινε βιοτεχνία και σε κάποια φάση που δεν έπαιρνε άλλο μεταφέρθηκε σε εργοστάσιο του στη Βιομηχανική ζώνη Ελευσίνας.Ναί είχε και περίπτερο στην Εκθεση Θεσσαλονίκης.

Κατασκεύαζε τα πάντα. Και είχε πολλούς έλληνες και ξένους (ειδικούς γερμανούς τεχνίτες) τη δεκαετία του 60.
Συναντιόμασταν με την παρέα, όπως παλιά. Ο ίδιος, απλός, δικός μας, ο Λεωνίδας (Ο βιομήχανος)