Πέθανε (τρόπος του λέγειν) σήμερα 30 Δεκ 2010 στην Αγία Πετρούπολη.
Τα κουμπια
Πριν από 9 χρόνια
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
1994 Ρομά
Ήμασταν μέσα στην Παναγία του Κάστρου στη Ρόδο, πριν
κλείσει «λόγω ρηγματώσεων και σοβαρών στατικών προβλημάτων» και κοιτάζαμε τους εντελώς γυμνούς από επίχρισμα
τοίχους και θόλους.
Μέσα στο κουφάρι της χωρίς τοιχογραφίες εκκλησίας,
συνέλαβα τον εαυτό μου να παρακολουθεί την συζήτηση πίσω μας.
«Μπλα μπλα …εμείς οι
έλληνες… μπλα μπλα»
Ναι έλληνες, της διασποράς, αλλά από πού; Δεν μου
θύμιζε κάτι η προφορά τους, Ή μάλλον μου θύμιζε! Κι αποδείχτηκε ότι καλά το
είχα ψυλλιαστεί.
Ηταν μια μάνα με την μικρή της κόρη.
Με κοίταξαν και απόρησαν που τους έκοβα περίεργα.
-Από την Αθήνα είστε;
-Ναι.
-Αγία Βαρβάρα;
-Ναι.
….
Κάθε φορά που το σκέφτομαι συγκινούμαι.
Η μάνα στη κόρη: ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
2005 Κώστας
Ο Κώστας ήταν ο αρχηγός των δυναμικών φοιτητών ΑΝΑΧ της Σχολής.
Ηταν μαζί μου στο εργαστήριο από το δεύτερο χρόνο κι όλας των σπουδών του. Πολύ καλό παιδί αλλά και πρώτος στις καταλήψεις και άλλες τέτοιες λοβιτούρες.
Επαναστάτης σούι τζένερις. Σεβόμουν τη τρέλα του, αν και πολλοί θεωρούσαν ότι είχα προσχωρήσει στη πολιτική τους. (Στο ίδιο πανεπιστήμιο είχαμε και τον Ηλία Κασιδιάρη - και δεν τον ξέραμε).
Πρόσφατα μετά τα Αμερικάνικα και Βρετανικά Πανεπιστήμια κατέληξε στο Παρίσι στα μέσα του Μάη, που κύλισε κανονικά.(για το Μάη του 13 ανησυχώ).
Κάναμε ωραίες πλάκες. Π.χ. μια μέρα που τον ζήτησα στο τηλέφωνο έστειλαν να τον ειδοποιήσουν στο Μεγάλο αμφιθέατρο που μιλούσε στην Γενική Συνέλευση Φοιτητών:
Ηταν μαζί μου στο εργαστήριο από το δεύτερο χρόνο κι όλας των σπουδών του. Πολύ καλό παιδί αλλά και πρώτος στις καταλήψεις και άλλες τέτοιες λοβιτούρες.
Επαναστάτης σούι τζένερις. Σεβόμουν τη τρέλα του, αν και πολλοί θεωρούσαν ότι είχα προσχωρήσει στη πολιτική τους. (Στο ίδιο πανεπιστήμιο είχαμε και τον Ηλία Κασιδιάρη - και δεν τον ξέραμε).
Πρόσφατα μετά τα Αμερικάνικα και Βρετανικά Πανεπιστήμια κατέληξε στο Παρίσι στα μέσα του Μάη, που κύλισε κανονικά.(για το Μάη του 13 ανησυχώ).
Κάναμε ωραίες πλάκες. Π.χ. μια μέρα που τον ζήτησα στο τηλέφωνο έστειλαν να τον ειδοποιήσουν στο Μεγάλο αμφιθέατρο που μιλούσε στην Γενική Συνέλευση Φοιτητών:
- Σύντροφε έλα στο τηλέφωνο.
- Μα τώρα έχουμε συνέλευση,
- Ελα είναι ανάγκη.
- Ποιος είναι;
- Ο Αρσένης. (έτσι είχα πεί)
Αίσθηση. Εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων για την Παιδεία (Γεράσιμε κάτσε φρόνημα)
Ερχεται στο τηλέφωνο.
- Κύριε Υπουργέ.
- Κουφαλίτσα τέλειωνε. Ελα στο εργαστήριο. Εχουμε δουλειά
- Δάσκαλε μ’ έκαψες.
Τελικά έβαλα κι εγώ πλάτη να πάει στην Αμερική για μεταπτυχιακά, όπου πέφτει με τα μούτρα στη επιστήμη και αραιώνει τις επαφές του με τα συντρόφια του.
Είμαι λοιπόν στο μάθημα και με ρωτούν οι δικοί του γιατί χάθηκε, αν είναι καλά στο Πανεπιστήμιο της Αμερικής και αν έχει … προβλήματα με τους Αμερικάνους!
Τους καθησύχασα. Μού ζήτησαν το ε-μαίλι του.
Παίρνω λοιπόν κι εγώ την κιμωλία και γράφω:
Costas@guandanamo.gov
1950 δ
Caktos
to LeTemps2
Εν Αθήναις τη (περισπωμένη και υπογεγραμμένη) τόσο
του μήνα τάδε 1950
Ναι ήταν 1950. Πρώτη δημοτικού.
Το σπίτι της Βαγγελίτσας ήταν στο δρόμο μου για το
σχολείο. Αλλά και να μην ήτανε πάλι θα πέρναγα από κει, δήθεν τυχαία, για να
πάμε σχολείο. Καλά έ, όχι για να ζηλέψετε, αλλά και ν’ αργούσα, δήθεν τυχαία κι αυτή έβγαινε από την πόρτα της αυλής την ώρα που έφτανα εκεί.
Μέχρι να πάμε στο σχολείο κάναμε και μια γενική ανάλυση της τρέχουσας επικαιρότητας της τάξεως.
Μέχρι να πάμε στο σχολείο κάναμε και μια γενική ανάλυση της τρέχουσας επικαιρότητας της τάξεως.
Καλλιγραφία. Την μια μέρα το Α
κεφαλαίο και το α μικρό. Την άλλη το Β κ.ο.κ
Κακογράφος με πατέντα. Σε όλα τα γράμματα 5 ή και
χειρότερα. Εκτός από το δ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το δ ήταν και είναι να
γλείφεις τα δάκτυλά σου. Φυσικά είχα 10 με τόνο.
Μια μέρα λοιπόν η δασκάλα απηύδησε με την κακογραφία
μου και χράτς-χρούτς μου σκίζει το τετράδιο της καλλιγραφίας
σε κομμάτια, που τα έδωσε στη Βαγγελίτσα να τα πετάξει στα σκουπίδια.
Μεγάλη μάρκα όμως η δασκάλα μας. Κάτι κατάλαβε όταν γύρισε
η Βαγγελίτσα.
– Για έλα εδώ.
Την ψαχουλεύει και βρίσκει στον κόρφο της τη σελίδα με το βραβευμένο δέλτα μου…
Την ψαχουλεύει και βρίσκει στον κόρφο της τη σελίδα με το βραβευμένο δέλτα μου…
Πάντως δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν στ αλήθεια
νευριασμένη όταν την μάλωνε τη Βαγγελίτσα γι αυτό που είχε κάνει.
Οταν γυρίζαμε λίγο πριν στρίψουμε την Αγία Σοφίας τη
φίλησα.
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Εντυπωσεις απο την κηδεια του Γ. Φουντα
Από μια λίστα. ο Η.:
Nα και μερικες εντυπωσεις απο την κηδεια του Γ. Φουντα.
Παρουσα η υπουργος Αννα Διαμαντοπουλου. Δεν συσπαστηκε ουτε τοσο δα απο
συγκινηση το προσωπο της. Γιατι αραγε;;
Ο νεος δημαρχος Μιχαλολιακος τα ελεγε με την ωραιοτατη οντως Αντζελα Γκερεκου.
Ο Νικος Κούνδουρος και ο Ανέστης Βλάχος
Η Μαρινέλλα
Ο Κωστας Πρεκας πρεπει επιτελους να συμφιλιωθει με ψαλιδι και ξυραφι.
Μια θεουσα με πλησιασε και μου συνεστησε να μην εχω το σακκακι μου ριχτο αλλα
να βαλω τα χερια στα μανικια. Την ευχαριστησα (αλλα δεν εκανα τιποτα). Επρεπε να
της πω, πηγαινε καλλιτερα να κανεις παρατηρησεις στην πλειοψηφια που δεν φοραει
καν γραβατα!
Τον Ανεστη Βλαχο δεν τον αναγνωρισα.
Παραλειπω τα εργα και ημερες του κακτου για να προστατεψω τον ενοχο.
Αξιοσημειωτο το πηγαδακι οπου ο παλαιμαχος τερματοφυλακας του Ολυμπιακου
Κ. Καραπατης ελεγε ιστοριες (πως οταν ειχε φυγει πια απο την ομαδα εξουδετερωσε
στο 89' πεναλτυ του Κοτριδη, ιστοριες με Ασλανιδη που δεν τον εστειλε Γυαρο κτλ)
Ο παλαιμαχος τερματοφυλακας του Ολυμπιακου
Κ. Καραπατης
για το ποδοσφαιρο. Ντραπηκα λιγο που αφ΄ενος δεν ξερω γρυ και αφ΄ετερου την εχω
πει σε ποδοσφαιροφιλους στο παρελθον. Εκει, γυρω απο τα μαρμαρα οπου με πηγαινε βολτα παιδακι
η θεια μου η Κατινα και μου ελεγε για την παλια Αθηνα ξαναενοιωσα οτι η αφοσιωση φερνει ευτυχια.
Γιώργος Φούντας
Γεννήθηκε 20 χρόνια πριν από μένα που γεννήθηκα όταν γύριζε την πρώτη του ταινία το 1944.
Συνέλαβα τον εαυτό μου να προσπαθεί να τον μιμηθεί, όταν 10 χρονών με ανέβασαν στο τραπέζι οι γείτονες στο Βύρωνα (γεροντάκια πρόσφυγες τηε Μικράς Ασίας) για να τους διαβάσω την Ακρόπολη με τα τελευταία τηλεγραφήματα από τις καταστροφές που είχαν κάνει οι Τούρκοι στην Πόλη. Ένοιωθα λίγο σαν απαγγέλων Φούντας, αλλά τα χρειάστηκα όταν άρχισαν να ουρλιάζουν όλα μαζί τα γεροντάκια κατάρες στα πολίτικα και στα τούρκικα. Το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι που δεν καταλάβαινα τότε τη σημασία του: Να μην μείνει ρουθούνι!
Μοδίστρα η κυρα Λένη η γυναίκα του (αργότερα την παράτησε για την ηθοποιό-χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα) μας άφηνε να παίζουμε με τα κουρελάκια από τα φορέματα με την κόρη της και την ανιψιά της (Αγγελικές αμφότερες, Τζέλες αργότερα). Πηγαίναμε νηπιαγωγείο ακόμα όταν προσπαθούσα να τους φτιάξω πατρόν για τις κούκλες τους. Κρίμα όμως η γειτονιά δεν έμελλε να βγάλει και σχεδιαστή μόδας, μόνο ένα μεγάλο ηθοποιό.
Α, ναι θυμάμαι ακόμα ένα απόγευμα που έπιασε έναν μπουγαδόρο (που πήγε να βουτήξει μερικά πουκάμισα του που είχε απλώσει η κυρα Λένη). Τι φωνές ήταν αυτές; Ηταν βραδάκι, όταν τον έπιασε στα πράσα, του έριξε κάνα δυο μπουνιές και ξεσήκωσε όλη τη γειτονιά με τις φωνές του.
Οι καλύτερες φίλες της κόρης μου οι εγγονές του, η Γεωργία και η Ελένη κόρες του γιου του, του φίλου μου Θύμιου,
Μου έστελναν χαιρετίσματά του και πολύ συγκινήθηκα όταν μου μετέφεραν ότι βάζει το χέρι του στη φωτιά για μένα σχετικά με κάτι που με κατηγορούσαν στην τηλεόραση πριν χρονιά.
Η κόρη του η Τζέλα παντρεύτηκε τον αδελφό της γυναίκας του φίλου μου, συναδέλφου και «καθηγητή μου», ακαδημαϊκού Κώστα Κριμπά.
Σίγουρα θα είναι όλη αυτοί την Τρίτη στο Α’ Νεκροταφείο. Η (πρώτη του) γυναίκα η κυρα Λένη, η αδελφή της Ματίνα, τα παιδιά του ο Θύμιος η Τζέλα, οι εγγονές του η Γεωργία και η Ελένη, που πιθανόν να φέρει κανένα από τα δυό δισέγγονα του.
Καλό σου ταξίδι κυρ Γιώργο
1946 Νταμαροσκοτωμένος
Caktos
to LeTemps2
Πριν από 3 χρόνια πήγα στην παλιά μου γειτονιά, στο πατρικό μου σπίτι που ζούσαν η πρώην γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ετοιμαζόμασταν για την τελετή της εξόδιου ακολουθίας, όταν η κόρη μου αποφάσισε ότι προλαβαίνω να πάω να κουρευτώ. Τι να κάνω και γω, τρέχω στην πλατεία στο κουρείο του Φώτη του Λούκα, όπου διαπιστώνω ότι μετά 40 τόσα χρόνια ο φίλος μου ο Φώτης (γεροντάκι πια) ούτε πήρε χαμπάρι ποιος είμαι. Βιαζόμουν όμως και δεν ήταν ώρες για κουβέντα. Το άσχημο ήταν ότι το μαγαζί ήταν γεμάτο από πελάτες οπότε τους παρακάλεσα να μου παραχωρήσουν την σειρά τους διότι σε μια ώρα άρχιζε η κηδεία της γυναίκας μου. Δεν αναγνώριζα κανέναν αλλά τους είπα ποιος είμαι: Ο Γιάννης ο έτσι ο αλλιώς..Τίποτα. Δεν με θυμόντουσαν. Ένα γεροντάκι όμως σηκώθηκε, ήρθε κοντά μου με κοίταξε και με αγκάλιασε: Εισαι ο Γιάννης, ο Νταμαροσκοτωμένος!
Μια ζωή αυτό ήταν το παρατσούκλι μου διότι σε ηλικία ενάμισι χρόνων, ξέφυγα από τα χέρια της ξαδέλφης μου (της του.. ακόμη για διάφορους λόγους, δεν έχω μάθει) και έπεσα στο γκρεμό των λατομείων του Βύρωνα. Εφημερίδα της εποχής έγραφε. Νήπιο εσώθη ως εκ θαύματος.
Με πήγαν σε κακή κατάσταση στον Ευαγγελισμό.
Δεν θυμάμαι την πτώση
Κι όμως θυμάμαι το ασανσέρ. Την πίεση από το ξεκίνημα του.
Κι ακόμα τα φώτα στο χειρουργείο και την ώρα που με νάρκωναν.
1948 Σωκράτης
Ορφανός από τον πόλεμο. 17-18 χρονών, είχε μόνο έναν αδελφό που πολέμαγε. Με ποια μεριά στον εμφύλιο, δεν ξέρω κι ούτε έχει σημασία. Ηταν βοηθός του πατέρα μου στο Λεωφορείο που πήγαινε Αθήνα Γιάννενα. Τρεις μέρες κρατούσε τότε το ταξίδι πήγαινε-έλα. Όμως με τις πολεμικές επιχειρήσεις συχνά κρατούσε περισσότερο.
Τα γράμματα του αδελφού του ερχόντουσαν στην διεύθυνση μας και θυμάμαι πόσο χαιρόταν η μητέρα μου όταν τα έφερνε ο ταχυδρόμος, Με το που έφτανε ο Σωκράτης το καταλάβαινε από το χαρούμενο πρόσωπο της.
4 χρονών τότε έβλεπα το Σωκράτη να ανοίγει το γράμμα βιαστικά και μετά να το διαβάζει ευτυχισμένος. Χαιρόμουν με τη χαρά του.
Όμως ήρθε η μαύρη μέρα που η μαμά δεν είχε κάτι να του δώσει. Τον θυμάμαι να μπαίνει μέσα και να ρωτάει την κυρα Νίτσα: Δεν έχει έρθει κάτι έ;
Τον έβλεπα να δακρύζει και να κοιτάζει στο πουθενά. Και λυπόμουν πολύ, πάρα πολύ.
Αυτό έγινε αρκετές φορές μέχρι που το πήρε απόφαση. Ο ορφανός Σωκράτης μας μάλλον είχε χάσε και τον αδελφό του.
Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά ήμουν σίγουρος ότι αν εύρισκε, όταν έρθει ένα χαρτί από τον αδελφό του τότε θα ξαναχαρεί.
Και αρχίζω με μανία να μαζεύω ότι χαρτί εύρισκα. Σίγουρα τα περισσότερα πρέπει να ήταν προκηρύξεις της ταραγμένης τότε εποχής. Τα έβαζα το ένα πάνω στοό το άλλο και περίμενα με ανηπομονησία την μέρα που θα ερχόταν ο πατέρας μου με τον Σωκράτη. Μόλις ησυχάζανε πήγαινα με τα χαρτιά μου και του τα έδειχνα ένα-ένα:
- Είναι αυτό; Είναι ετούτο; Κι αυτό;
- Είναι αυτό; Είναι ετούτο; Κι αυτό;
Ο καημένος μου χαμογέλαγε και μου εξηγούσε τι ήταν το καθένα.
Δεν θα το πιστέψετε. Στην προσπάθειά μου να βρω αυτό που περίμενε ο Σωκράτης έμαθα να ξεχωρίζω το ΕΑΜ από το ΚΚΕ κλπ, τα γράμματα. Λίγο ακόμα με βοήθησε ο Σωκράτης και ξαφνικά έμαθα να διαβάζω.
Γλυκε μου Σωκράτη, με τις ώρες μίλαγες με ένα νήπιο 4 χρονών. Πόσα δεν έμαθα από σένα.
Και κάποτε, ποιος ξέρει τι ιστορίες μου έλεγε, τον ρώτησα: Και τώρα πόσο είμαστε; Τι είμαστε; Πόσο είναι;
Και μου απάντησε 1948!
Σκεφτόμουν πολύ καιρό αυτό το νούμερο, το λέγαμε το έγραφα… Δεν είχα καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή ήταν η αρχή του (όμορφου) τέλους της ζωής μου.
1984 CB
Σίγουρα
δεν ήταν ούτε 5 χρονών η κόρη μου. Παίζαμε στην κορυφή του Υμηττού με τα
αδέλφια της, όταν πήγε στο αυτοκίνητο, που ήταν το CB σταντ-μπάϊ στο κανάλι
έκτακτης ανάγκης και άρχισε να διηγείται τα .. Τρία Γουρουνάκια:
-Μια
φορά κι έναν καιρό ήταν τρία μικρά γουρουνάκια που
ζούσαν ξέγνοιαστα κι ευτυχισμένα με τη μαμά τους. Όταν μεγάλωσαν τους
είπε η μαμά τους "τώρα παιδιά ...
Χαμός
στη συχνότητα. Μπλοκαρισμένο το κανάλι σε όλη την Αττική, Κορινθία, Κυκλάδες
κλπ από πομπό με ‘παντόφλα’ (παράνομος ενισχυτής σήματος) και λόγω ύψους.
Που
και που ανοιγόκλεινε το μικρόφωνο και άκουγε τις διαμαρτυρίες των από κάτω.
Χαμπάρι αυτή. Συνέχιζε ακάθεκτη το παραμύθι και τους απειλούσε μάλιστα:
- Παιδιά
φρόνημα! Μην
κάνετε φασαρία γιατί θα σταματήσω! Δεν θα σας πω το παραμύθι!
1992 Αλμπέρτο
1988 JFK
-Ένα,
δύο, φου…
-Ένα,
δύο, τρία.
Ακουγα
τη φωνή μου από τα μεγάφωνα στο αεροδρόμιο JFK να έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις και με διάφορες
καθυστερήσεις …
-Ένα
δύο τρία, Κότα, μωρή κότα
Πάντα
αυτή με εύρισκε. Ερχόταν από πίσω μου κρυφά και μου έπιανε τις βαλίτσες.
Αυτή
την φορά όμως δεν μου έπαιζε κρυφτούλι. Είχαμε σίγουρα χαθεί.
Πήγα
να κάνω πέϊτζινκ. Του λέω το όνομα: Πέγκυ Δαούσις. Το Πέγκυ το πέτυχε το
Δαούσις βγήκε σαν το Αϊ Πατράϊ του ανεκδότου. Κάναμε πρόβα, το ξανα-αναγγέλει.
Χειρότερα. Οπότε μου λέει:
-Πες το μόνος σου και μου δίνει το μικρόφωνο.
-Πες το μόνος σου και μου δίνει το μικρόφωνο.
-Ιν μάϊ οουν λάνγκουιτζ;
-OK.
-OK.
-Μωρή
κότα, που είπαμε; Δεν είπαμε στο Τέρμιναλ Εϊ της
Τι Νταμπλουγιου Εϊ; Αντε τσακίσου έλα εδώ, ρε βλίτο!
Ο
άλλος με κοίταζε και παρακολουθούσε πως λέγεται στα ελληνικά το:
"Παρακαλείται
η κυρία Πέγκυ Δαούση όπως προσέλθει στο σταθμό Α της TWA”
-Ρε
σύ, ρεζίλι των σκυλιών γίναμε!
Οποιος
δικός μας ήταν εκεί, ακόμα θα το θυμάται
1953 Ιππος
Αν και είπε η δασκάλα να κλείσουμε τις ιχνογραφίες μας γιατί αρχίζαμε το επόμενο μάθημα (Φυσική Ιστορία για τον ίππο) εγώ συνέχιζα να ζωγραφίζω την Αγιά Σοφιά. Το ψυλλιάζεται η δασκάλα και…
- Κάκτε! Ελα απάνω να συνεχίσεις.
Καλά, σιγα μην ψάρωνα. Δεν είχαν περάσει ούτε 5 λεπτά, άρα κάπου στη μέση θα είχε σταματήσει τον προηγούμενο.
Με αποφασιστικότητα και τσαμπουκά, ακάθεκτος:
- Και στα πόδια του…(έκπληξη στην τάξη) …στα πόδια του (λέγω) έχει ένα σκληρό τμήμα (όλοι με ανοιχτό στόμα) … τις οπλές που…που…καρφώνουμε τα … τα … πέταλα!
- Σε ποιόν μωρέ; Στο Μέγα Βασίλειο;
Φτου γαμώτο. Το επόμενο μάθημα ήταν τα Θρησκευτικά…
Santa Claus Is Coming to Town (Athens)
http://enewscourier.com/local/
Athens, αλλά ποιά Αθενς;
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν εδώ.
Αλλά πάλι Αγιος Βασίλης να βοηθάει γριούλα στο σουπερ μάρκετ;
Τέτοια ξεφτύλα;
Τελικά ποιά Αθήνα είναι;
Αθενς Τζώρτζια;
Μάλλον Αθενς Τέξας μου φαίνεται.
Οπως Paris Texas
http://www.youtube.com/watch?
First cabin scene
Μια και μόνη φορά βρέθηκα σε μια καμπίνα τέτοιου είδους στη Βαλτιμόρη, στο λιμάνι.
Αυτή επέμενε.
Μας είδε πίσω απ το τζάμι η κυρία. Ανοιξε τα σκέλη της στην πολυθρόνα και με ρώτησε.
Γιορ ντότερ?
Νο (Αϊ σαιντ)
Λάβερς (είπε η δικιά μου)
Φακ χερ!
ξεσάλωσε το μουρλό…
48 ο Κάκτος, 23 η … τροχονόμος (ιν Αθενς Γκρις)
1977 Beethoven
show details Dec 5
|
Beethoven 5η Συμφωνία σε Ντο ελάσσονα έργο αρ. 67
Ντα-ντα-ντα Ντάααν
Ντα-ντα-ντα Ντόοον.
Λούντβιχ βαν Μπετόβεν εναντίον Στέλιου Καζαντζίδη
Οικοδομοι Παληκαρια, με περήφανη ψυχή
Απ τα χέρια σας παλάτια χτίζονται σ’ αυτή τη γή
1977. Δεν είχαμε ούτε ένα μήνα στο ολοκαίνουργιο διαμέρισμα που είχαμε αγοράσει στην οδό Μεσολογγίου του Βύρωνα, όταν είδαμε με έκπληξή μας να ξεφυτρώνει παράνομο διαμερισματάκι στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας.
Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε και μας βρίσκει μεγαλύτερο κακό: Ο πολλά βαρύς μάγκας που εγκαταστάθηκε εκεί με τα γκομενάκια του αλλά και τα δισκάκια του. Τα καζαντζίδικα δισκάκια του. Στην διαπασών όλη μέρα.
Χαμός.. Τα παιδιά στρίγκλιζαν στην κούνια. Η γεροντοκόρη δίπλα ούρλιαζε. Η γιαγιά από πάνω του πέταγε παντόφλες και πατάτες. Διαμαρτυρηθήκαμε μία, δύο, τρείς, χίλιες δεκατρείς. Τίποτα. Μας έγραφε κανονικότατα.
Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε και μας βρίσκει μεγαλύτερο κακό: Ο πολλά βαρύς μάγκας που εγκαταστάθηκε εκεί με τα γκομενάκια του αλλά και τα δισκάκια του. Τα καζαντζίδικα δισκάκια του. Στην διαπασών όλη μέρα.
Χαμός.. Τα παιδιά στρίγκλιζαν στην κούνια. Η γεροντοκόρη δίπλα ούρλιαζε. Η γιαγιά από πάνω του πέταγε παντόφλες και πατάτες. Διαμαρτυρηθήκαμε μία, δύο, τρείς, χίλιες δεκατρείς. Τίποτα. Μας έγραφε κανονικότατα.
Ελα όμως [ μουσική υπόκρουση εδώ ] που ήμουν κολλητός του Μανώλη του Μποφιλιάκη (Bon Studio), που κάλυπτε εκείνη την εποχή όλες τις κομματικές (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ-Εσ. και ΚΚΕνα είν το κόμμα) και άλλες εκδηλώσεις με τέρατα ενισχυτές που έκαναν τα ντεσιμπέλ στα ηχεία να μην έχουν ούτε θεό ούτε όσιο. Στο Σύνταγμα τους έστηνες, στην Ομόνοια τρίζανε τα τζάμια.
Έναν τέτοιο ελαφρώς παροπλισμένο ενισχυτή του ενός Tera-Giga-Mega-Kilo-Pound Watt πήρα μαζί με δυο τεράστια ηχεία που τα έβαλα στο εσωτερικό μπαλκόνι, 2 μέτρα από το στόχο. Περίμενα με το δάχτυλο στη σκανδά.. ούπς, στο διακόπτη του ενισχυτή.
Και με το που έσκασε το πρώτο «Οικοδόμοι παλ..» σε χρόνο dt έσκασαν και οι μεγατόνοι της νοναίημ βόμβας υδρογόνου: «Ντα-ντα-ντα Ντάααν» της Πέμπτης (σε Ντο ελάσσονα είπαμε, έργο αρ. 67)
Τα κάδρα στους τοίχους έπεσαν, αρκετά μαζί με το καρφί τους. Ποτήρια έστησαν πεντοζάλι στα ντουλάπια, τα καζανάκια πήρανε μπρος. Δυο τρεις χαλασμένοι κούκοι αντίκα στην πολυκατοικία πετάχτηκαν έξω και αρχισαν να κάνουν ΚούΚου-ΚούΚου. Μέχρι και μερικά σιφώνια που ήταν στουμπωμένα ξεβούλωναν, αυθωρεί και παραχρήμα.
Τώρα αν σας πω ότι ο τύπος βγήκε έξω με άσπρη σημαία, θα είναι ψέμα. Ομως θρίαμβος.
Ο Λούντβιχ είχε κατατροπώσει το Στέλιο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
