Makaronia me Piperosaltsa

Γς είπε

30 Νοεμβρίου, 2013 στις 11:22

2:
>Και όχι μόνο φωτογραφίες. Αλλά και βίντεο.

Πάνε τώρα αρκετά χρόνια που ένα μεσημέρι ακούμπησε  η κυρά μου ένα πιάτο με μια καινούργια της σπεσιαλιτέ “μακαρόνια με πιπερόσαλτσα” στο γραφείο μου.

Την αντιλήφτηκα  αμέσως (ήμουν έξω στα λουλούδια μου) και έσπευσα να την τιμήσω δεόντως κατεβάζοντάς την σε μηδέν χρόνο στο στομάχι μου και ανεβάζοντας την συγχρόνως στο Γιου Τιουμπ.

Και μπαίνοντας στο δωμάτιό της αμέσως μετά την ακούω να μου λέει:

-Για πήγαινε να δεις στο γραφείο σου. Θέλω τι γνώμη σου.

-Κι εγώ τη γνώμη του κοινού απ όλο τον κόσμο.

Και πληκτρολογώ στο Pc της “Mακαρόνια με Πιπερόσαλτσα”.

Τα έπαιξε!

Θεόδωρος Μπουμπουλίνος

Γς είπε

28 Νοεμβρίου, 2013 στις 14:17

Ακούω τώρα
Ελιά ελιά και Κώτσο…Κολοκοτρώνη.

(Βουλή)

 Στη βουλή σήμερα:

Ο Παναγιώταρος μιλάει για τον Κωνσταντίνο  Κολοκοτρώνη

Και θυμήθηκα την εποχή που σε σταματούσαν σε οδικές αρτηρίες για να σου πουλήσουν τα διάφορα.

Με σταματάει λοιπόν ένας μάγκας. Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν πωλητής και …

-Αν μου πείτε τρεις ήρωες τηε επαναστάσεως θα σας χαρίσω μια εγκυκλοπαίδεια.

-Τι λες ρε μεγάλε; Κι έκανα ότι σκεπτόμουν.

Αργούσα και είπε να με βοηθήσει.

Τον απέκρουα ανονικά.

-Θεόδωρος, ελάτε Θεόδωρος…

-Μπουμπουλίνας!

Κάτι τέτοια του έλεγα μέχρι που είπε ότι κέρδισα αλλά μόνο τη μισή εγκυκλοπαίδεια. Για την υπόλοιπη θα υπέγραφα συναλλαγματικές. Ανοιξα το μπορντμπαγκάζ για να βάλει τα μισά βιβλία που κέρδισα από το βανάκι του. Τα υπόλοιπα του τα χάριζα.

Δεν έπιασε…

Η κυρία Τάδε

Χτυπάει το τλφ πριν  λίγο.

-Εμπρός

-Τι κάνετε κύριε Κάκτε;

-Καλά εσείς; Ποια είστε;

-Η κυρία Τάδε.

-Α, τι κάνετε κυρία Τάδε;

-Με θυμάστε;

-Ασφαλώς [Ποια μπορεί να είναι αυτή;].

-Είναι εκεί η κυρία Κάκτου;

-Όχι, είναι στο  γραφείο της.

-Πεστε της ότι ότι την Τρίτη θα μαζευτούμε όλα τα κορίτσια της χορωδίας για ένα τσάι.

-Μόνο ένα;

-Αν έρθετε και σεις θα έχουμε δύο [Αχου τσαχπινιές, μου τη βγήκε],

-Εχει το τηλέφωνό σας; Θα της το πώ. Χάρηκα.

-Μια στιγμή. Πέστε μου, αλήθεια λέτε ότι με θυμάστε; Είμαι η ψιλή η ξανθιά. Συνήθως είμαι στη δεύτερη σειρά. Πως και με θυμάστε;

-Μα είστε μοναδική.

-Αχ, τι μοναδική;

-Η μόνη φάλτσα

Θαύμα στο Σέντραλ Παρκ

Νεοφερμένοι στην Αμερική και δεν είχαμε ξαναδεί σκίουρους. Και ξαφνικά άρχισα να φωνάζω και να δείχνω στα πιτσιρίκια μου ένα σκιουράκι που ανέβαινε σ ένα δέντρο στο Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης.

Δεν μου έδωσαν όμως καμιά σημασία πάνω στην Αλίκη της χώρας των θαυμάτων που είχαν σκαρφαλώσει [φωτό]

Σε αντίθεση με τον κόσμο. Που κι αυτοί εμένα κοιτούσαν κι όχι το σκιουράκι.
Μέχρι να καταλάβω ότι ήταν σαν να δείχνω μια γάτα στον Εθνικό Κήπο είχα γίνει ρεζίλι.

Το άλλο μισό

Γς είπε

8 Μαρτίου, 2013 στις 11:28

11:
>- Κυρία μου δεν έχω πρόβλημα που είσαι γυναίκα. Έχω πρόβλημα που είσαι άσχετη!

Δεν έχω πρόβλημα που είσαι νέγρος. Εχω πρόβλημα που είσαι μαύρος.

‘Η κάτι τέτοιο. Πλάκα κάνω. Ούτε κι εγώ έχω πρόβλημα που είναι σχετικές… με πολλά.

Κι οι ρουφιάνες πως τα καταφέρνουν την ίδια στιγμή να κάνουν ένα σωρό πράγματα και να ελέγχουν άλλα τόσα.
Μάλτιτάσκιν του κερατά.

Ολα τα ξέρουν.
Μόνο να κοιτάξουν το κοντέρ του αυτοκινήτου δεν ξέρουν, να δουν αν ο δικός τους ήταν στο καφενείο με το Γιώργο κι όχι 100 χιλιόμετρα πιο πέρα στις ψαροταβέρνες στην άλλη ακρη με το γκομενάκι.

Και παίρνω τηλέφωνο τον μακαρίτη τον Θανάση
-Ρε αμα σε πάρει η δικιά μου (επίσης μακαρίτισσα πλέον πρώην κυρά μου) ήμουνα όλη τη νύχτα εκεί. Γκέγκε; -Εγινε.
Χαζοξενυχτάγαμε σπίτι του στα Εξάρχεια και η κυρά μου και το φιλοσοφούσαμε με τη παρέα μας φοιτητές (Κι ερχόταν ο νεαρός τότε Ξαρχάκος από πάνω: -Καντε λίγο ησυχία ρε παιδιά).

Πάω λοιπόν σπίτι.
-Ημουνα στο Θανάση.
-Και να ήσουν εκεί, με καμιά μικρή θα ήσουν.
-Α, όχι τέτοια! Ή παίρνεις τηλέφωνο να δεις ή μόκο!

Τελικά πήρε. Αλλά μετά από κάποια βδομάδα.
(αλλάζοντας τη φωνή της):
-Γειά σας, είμαι η κοπελίτσα που ήμασταν το βράδυ της Τρίτης με το Γιάννη στο σπίτι σας.
Κι ο δικός μου:
-Πρώτα πρώτα το Γιάννη έχω να τον δω δύο μήνες!
-ΟΚ, Θανάση. Αυτό ήθελα να μάθω!

Γάτα ήταν η δικιά μου, θεός σχωρέστην.
Και να μην ξέρω σε ποιο μισό του ουρανού είναι..
Αλλά δεν υπάρχει φόβος κει κάτω στα καζάνια που θα πάω εγώ με τα φιλαράκια μου…

Ο Εφέτης

Στο φαρμακείο.

Με εξυπηρετεί η Φωφώ, ενώ ο κ.Τάκης ακούει κάποιο πελάτη του, που εκτονώνεται (όπως όλοι μας) με τις ιστορίες και τα αστειάκια του στο Φαρμακείο.

Λέει για το γιόκα του που δουλεύει από τα 12 στην επιχείρησή του. Που έκανε και κάτι δουλειές του ποδαριού. Που παντρεύτηκε, που δούλεψε μετά στο λιμάνι και μετά στον Ιστιοπλοϊκό Ομιλο και τώρα είναι Εφέτης.

Εφέτης; Φτου, γαμώτο! Δεν άκουσα να έβγαλε Λύκειο, πόσο μάλλον πανεπιστήμιο.

Γυρίζω και τον ρωτάω:

-Εφέτης;

-Ναι Εφέτης.

-Στα Δικαστήρια;

-Όχι στο στους Ιστιοπλοϊκούς αγώνες.

-Α, Αφέτης!

-Ναι, Εφέτης!

Αστεράκια

Αχ τι μου ήρθε πάλι.

Στη βεράντα. Τα απίθανα εκείνα βράδια με τα παιδιά.
Ο μεσαίος μου ο Νίκος μου πηγαινοέρχεται κοιτάζοντας το φεγγάρι. Κατάλαβα τι τον απασχολούσε. Ετσι όταν ήταν από το πίσω μέρος της βεράντας του φώναξα:

 -Νίκο φέρε το φεγγάρι από εδώ. Ετρεξε λαχανιασμένος:

 –Αλήθεια εγώ το πήγα πίσω;

Και το αστέρι μου, μια άλλη φορά:
Στη βεράντα πάλι. Κοιτάζει τα άστρα μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.

–Μπαμπά, έχεις κάνα κουτάκι;

-Τι κουτάκι;

-Ένα κουτάκι, τόσο (μου έδειξε με τα χέρια της, περίπου σπιρτόκουτο).

 -Τι να το κάνεις;

-Να βάλω τα αστεράκια.

Το αστέρι μου, που λέγαμε.

Ο Πρόεδρος Κάκτος

Καισαριανή έρλι 80ς.

Πήγαινα κάποια απ τα πιτσιρίκια μου στο Δημοτικό Σχολείο στην Ευφρονίου, όταν με πλησίασε μια κυρία που επίσης πήγαινε στο σχολείο την κόρη της.
-Ξέρετε ποιον θα ψηφίσετε;

Είχαμε αρχαιρεσίες εκείνη την ημέρα στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολίου των παιδιών μας.

Μου δίνει ένα χαρτάκι με τα ονόματα αυτών που ήθελε το κόμμα.

-Πρόσεξε μην ψηφίσεις “αυτόν”.

Ο “αυτός” ήμουν εγώ.

Ναι! Ημουν ο … πρόεδρος του συλλόγου. Και σιγά μην με ήξερε. Ματαίως ζητούσα να έρθουν στις συνελεύσεις οι γονείς των μαθητών. Κι είχαμε ένα σωρό σοβαρά  προβλήματα. Τραυματισμούς μαθητών από τα φανάρια της τροχαίας που δεν λειτουργούσαν π.χ.

-Γιατί να μην τον ψηφίσω;

-Μα είναι τρελός ο άνθρωπος. Τις προάλλες πήγε να μας γκρεμίσει το Σχολείο!

Ναι όντως πήγα με μια βαριοπούλα και περιποιήθηκα καταλλήλως τα καινούργια γλιστερά μάρμαρα στην κατηφορική είσοδο σου σχολείου που ήταν η αιτία  αρκετών  καταγμάτων μικρών μαθητών  κάθε τόσο.  

Είχαν προηγηθεί αρκετές αναφορές μου στους υπευθύνους.

Θα περάσω μια μέρα απ αυτές να δω αν και μετά τριάντα και χρόνια τα τροποποιημένα μάρμαρα εξακολουθούν να αποτρέπουν κατάγματα.

-Ούτε αυτόν! 

Ο αντιπρόεδρος, μαθηματικός και επίτροπος στον Αί Νικόλα Καισαριανής (που πούλαγε και λάδι από το κτήμα του στον Πύργο Ηλείας ).

-Βρήκαμε φιτίλια από καντήλια στους τενεκέδες λάδι που πουλάει.

Και να πεις ότι ήμασταν με κάποιο κόμμα…

Ο λαχειοπώλης

Σήμερα η Αγάπη έχει μια ανάρτηση στο FB από την οποία έκλεψα τη φωτογραφία.

Πάντα ήθελα να γράψω για τα επαγγέλματα που χάνονται.

Οι λαχειοπώλες δεν είναι βέβαια από αυτούς αλλά το καγκουρό μου θύμισε τον Κάκτο-Γς στα νιάτα του.

15-16 χρονών και τα λέγαμε με κάτι φίλους, όταν μας πλησιάσε ένας λαχειοπώλης.

Με τσαμπουκά και χτυπώντας το ξύλο με τα λαχεία μας είπε το κουφό:

-Για σας! Είμαι ο καινούργιος λαχειοπώλης σας.

-Τράβα ένα κλήρο!

Ηταν ο Γς που του έδειξε τα Κάκτο @@ του.

Όπως στην φωτό.

Η Μάρθα Καραγιάννη

Ενας συνταξιούχος μπορεί να δουλεύει και να χαζεύει.  Δουλεύω στον αριστερό υπολογιστή και μου κάνει παρέα η τηλεόραση στην οθόνη του άλλου.  Παρέα; Συνήθισα πια να μην εκνευρίζομαι και κόβω τη φωνή όταν το ζάπινγ αποβαίνει άκαρπο. Οπως τώρα. Μεγάλωσε πια η ηθοποιός που βλέπω.

-Πόσο είναι η Καραγιάννη;

-Κάτσε να δω.

Ψάχνει η κυρά που «δουλεύει» κι αυτή στο δικό της PC στο δωμάτιο της.

-Η Βικι[πίντια] λέει ότι σου ρίχνει 5 χρόνια.

-Τι λες ρε παιδί μου. Νόμιζα ότι ήταν μικρότερή μου.

Και θυμήθηκα τον κ. Σαρή που τον είδα τις προάλλες όταν κατέβηκα στο γιατρό στο ισόγειο για να γράψω τις ινσουλίνες μου και τα της πίεσης στο βιβλιάριό μου. Μας έκανε Αστρονομία στο πανεπιστήμιο. Πριν΄50 χρόνια.

-Τι κάνετε.

Κι αυτός;

Τα γνωστά. Όπως κάνω κι εγώ όταν με χαιρετάει κάποιος που δεν ξέρω από πού με θυμάται.

Συμμαθητής; Από το στρατό; Μαθητής μου; Κάνω πως  τον θυμήθηκα και τον ρωτάω αν βλέπει κανένα απ τα παιδιά και τέτοια, μπας και μου πετάξει κάτι που θα με βοηθήσει να εντοπίσω από πού γνωριζόμαστε.

Το ίδιο και στην αίθουσα αναμονής του γιατρού.

Βλέπουν όλοι τον κύριο που παρά το «Ω, τι κάνετε αγαπητέ» να προσπαθεί να καταλάβει από πού ξεφύτρωσα. Και εδώ πετάγεται η κυρία Αργυρώ [που λέει το ρο]  η γραμματέας του γιατρού:

-Φοιτητής σας, κύριε Γιάννη;

-Καθηγητής μου!

Μικροφέρνει; Μεγαλοφέρνω; Ποιος ξέρει;

Πάντως τότε που  είχα δει την Μάρθα νόμισα ότι ήταν μικρότερή μου.

1980. Αγόραζε γλάστρες, φυτά και χώματα σ ένα λουλουδάδικο.

-Ελα δω! Βάλε αυτά τα τσουβαλάκια χώμα στο αυτοκίνητο έξω.

-Α, ξέρετε, δεν είμαι του μαγαζιού. Πελάτης είμαι κι εγώ!

-Το ξέρω. Πήγαινε τα!

-Βρε άντε και (μπιπ)!

Θα μπορούσα να της είχα κάνει τη χάρη και να της ζητούσα και αυτόγραφο.

Ο Μαγεμένος Αυλός

Εκει που είναι σήμερα το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών ήταν οι Βασιλικοί Στάβλοι. Αλογα και τέτοια. Τα θυμάμαι να τα ιππεύουν στρατιώτες και να φεύγουν ή να επιστρέφουν εκεί δίπλα στο ποτάμι, τον Ιλισσό που ήταν ακόμη ακάλυπτος. Αργότερα στο πίσω μέρος των στάβλων δημιουργήθηκε το βασιλικό γκαράζ με τα βασιλικά αυτοκίνητα και ιδίως τα σπορ αυτοκίνητα του διαδόχου. Χάρμα οφθαλμών.

Η περιοχή λεγόταν και λέγεται Βατραχονήσι.
Απέναντι φύτρωσε πολύ αργότερα το άγαλμα του Τρούμαν και πιο πέρα ξεφύτρωσε το Λύκειο του Αριστοτέλη. Μόλις και που πρόλαβε δηλαδή, πριν το θάψει οριστικά η κ. Γουλανδρή κάτω από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης που ήθελε σώνει και καλά να μας φυτέψει εκεί.

Κι εκεί στην μικρή αλάνα τότε, που είναι σήμερα η πλατεία Προσκόπων ξεφύτρωσε ένας Μαγεμένος Αυλός. Τον θυμάμαι. Περνούσα απ εκεί όταν πήγαινα με τα πόδια στο σχολείο για να γλυτώσω τα εισιτήρια.

Ο Μαγεμένος Αυλός του Μάνου

Το σπίτι του Πουλή

Γς είπε

22 Οκτωβρίου, 2012 στις 16:59

Πανόρμου και Κατίνας Παξινού (Δερβενίων τότε) στο Βύρωνα ήταν το σπίτι του Πουλή. Εχει κατεδαφισθεί. Είναι σήμερα παιδική χαρά. Απέναντι το σπίτι του όχι και τόσο διάσημου τότε Γιώργου Φούντα. Πιο πέρα το δικό μου.

Ηταν γωνιακό με ανοιχτή αυλή, χωρίς πόρτα ή φράχτη. Υπήρχε ένας στάβλος  για το άλογο του κυρ Στέλιου Πουλή του μανάβη και μια σειρά από δωμάτια με ένα από αυτά μισθωμένο σε δυο νεαρούς που δεν ανήκαν στην οικογένεια Πουλή.

 Δεν ξέρω αν γίνεται μνεία γι αυτό το σπίτι. Ο Νταλάρας, που ερχόταν εκεί,- πολύ αργότερα βέβαια- κάτι έχει πει. Θυμάμαι πάντως αρκετούς να πέρασαν από εκεί. Η αιτία; Το μπουζούκι που παιζόταν στο σπίτι αυτό. Από μεράκι. Από απλούς, γνήσιους φτωχομεροκαματιάρηδες.

Τέλος πάντων. Κάποτε πρέπει να γραφτεί κάτι γι αυτό το σπίτι.
Ο Γς λοιπόν, που έμενε 20 μέτρα πιο πέρα συχνά πήγαινε και τους άκουγε να παίζουν μπουζουκάκι.

–Γιαννάκη σου αρέσει; Θέλεις όταν μεγαλώσεις να μάθεις μπουζούκι; Σιγά μην με άφηνε η κυρα Νίτσα, με τους «αλήτες».

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί η Cronopiusa με την Βαλεντίνα της Μαρίκας Νίνου μου θύμισε ένα μεσημέρι του 49-50 που μπρος τα μάτια μου έπαιξε το εξής: Στο γραμμόφωνο (εκείνο με το χωνί ξέρετε) είχε μπει ο νέος δίσκος, τι δίσκος; Πλάκα λέγαμε τότε. Είχαν βάλει την τελευταία πλάκα της Νίνου Τα μάτια που αγαπώ του Τσιτσάνη.

Το παίζανε ξανά και ξανά μέχρι να το μάθουν στο μπουζούκι. Καλοκαίρι και μεσημέρι.  Ο Γς εκεί, άκουγε. Μέχρι που ξαφνικά μπαίνει μέσα ένας από τους δυο νεαρούς δίπλα ο (ονόματα δεν λέω , πιθανόν να ζει ακόμα) και αδειάζει το περίστροφό του απάνω τους. 
Θεέ μου! Τι ήταν αυτό; Το μόνο που θυμάμαι είναι η παντόφλα της μάνας μου που ήρθε να με μαζέψει και έναν τραυματισμένο που σφάδαζε δίπλα μου από τη σφαίρα που τον πέτυχε στον αστράγαλο.

Ωραία χρόνια…

Ο Κόκκινος Βράχος

Η πρώτη ταινία που είχα δει. 

1949, πέντε χρονών με τη θειά μου στο ΜΟΝ ΣΙΝΕ, αργότερα ΜΑΡΙΑΝΑ, σήμερα μια μικρή τριγωνική πλατεία-παρτέρι (Κύπρου-Κολοκοτρώνη-Τσαλδάρη στο Βύρωνα).

Πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω της στο YouTube.

Πόσο μου είχε κάνει εντύπωση η πτώση της πρωταγωνίστριας από το βράχο, τον κόκκινο βράχο.

Την έτρεξα και πήγα στο τέλος και ξαναείδα τη σκηνή.

64 χρόνια μετά. 

Ανατρίχιασα όπως τότε. Κι ας έχουν περάσει 67 χρόνια από τη δική μου πτώση σε κάτι ανάλογα βράχια ενός γκρεμού στο Βύρωνα.

Καμπίνα προβολής

Κοντεύει τα ενενήντα ο φίλος μου ο Δημήτρης Βερναδάκης. Βρεθήκαμε προχτές στην τράπεζα. Τεράστια ουρά και τον ξεψάχνισα κανονικά. Μηχανικός Κινηματογράφου. Γράφεις άνετα βιβλίο, κι εδώ σεντόνια με τις αναμνήσεις του, τις γνώσεις του.

Κάθε μέρα στη καμπίνα του κι όταν κάποτε σταμάτησε δεν ήξερε που να πάει. Τον τρόμαξε η νύχτα και πήγε … κινηματογράφο!

Ηταν αδύνατο όμως να δει το έργο καθισμένος στην αίθουσα. Ετσι παρακάλεσε να τον αφήσουν να πάει στη καμπίνα και να δει το έργο όρθιος απ τη τρύπα προβολής, όπως έκανε μια ζωή.

Ο αλέκτωρ

-Κόκκορας. Κοινώς Αλέκτωρ.
Ούτε το “κοινώς” αλλά ούτε το “αλέκτωρ” ξέραμε ακόμα.
Πάντως το βασάνιζα καιρό στο μυαλό μου μέχρι να βεβαιωθώ ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν σωστή:
“Ο δάσκαλος λέει βλακείες!”

Solea lutea

Όταν λένε “το κρατάει μανιάτικο” το εννοούνε.

Από το απέναντι σούπερ μάρκετ ξεκινήσαμε στο Παρίσι φτάσαμε.

Και πρώτα πρώτα το Μανιάτικο:

-Ερχόμουν απ το σούπερ μάρκετ όταν έμεινα από λάστιχο.

-Καλά με το αμάξι πας στο σούπερ μάρκετ απέναντί σου.

-Α, δεν ψωνίζω από αυτό. Η τελευταία φορά που ψώνισα ήταν πριν από 30 χρόνια.

-Και γιατί;

-Να μωρέ είχα πει ν αρχίσω δίαιτα και διάλεγα ψάρια γλώσσες απ τα κατεψυγμένα του, όταν ήρθε αυτός που το είχε και μου έβγαλε τα μεγάλα που είχα διαλέξει. Τον έστειλα στο διάολο και του είπα ότι αν με ξαναδεί να μου τρυπήσει τη μύτη.

-Ε, μετά από 30 χρόνια που να σε γνωρίσει;

-Εχει πεθάνει

-Και γιατί δεν πάς;

-Είχα ορκιστεί να μη ξαναπάω.

Ναι, μανιάτης είναι. Σας στο είπα;

Για το Παρίσι τώρα:

Μου έλεγε για κάποιον που είχε κάνει στο Παρίσι.

Κι όταν τον ρώτησαν πως πέρασε και πως “από γλώσσα;”

-Στην αρχή σιχαινόμουν, αλλά μετά συνήθισα. 

Οι τρεις νεκροκεφαλές

Γς είπε

6 Νοεμβρίου, 2013 στις 06:37

>του Πρώτου Νεκροταφείου. Αυτή η γειτνίαση, που απετέλει μια διαρκή υπόμνηση της ματαιό­τητος των ανθρωπίνων

Σιγά μη σκέπτεσαι τη ματαιότητα των ανθρωπίνων όταν είσαι 15 χρονών και … ερωτευμένος.

Οσο κι αν γειτνιάζεις με νεκροταφείο. Το Πρώτο Νεκροταφείο. Τον τοίχο του Πρώτου Νεκροταφείου!

Από τότε που μας έκανε τσακωτούς η μάνα της η ζωή μας είχε γίνει πατίνι.

Αυστηρός αποκλεισμός. Την πήγαινε σχολείο και την έφερνε. Και μετά έβγαινε περιπολία στο μπαλκόνι για κατόπτευση του χώρου και εντοπισμού του Κάκτου.

Ο χώρος ήταν ένα μικρό παρκάκι απέναντι σπ το σπίτι, στο κάτω μέρος του νεκροταφείου προς το Μετς.

Αργά το βράδυ πήγαινα στο πόστο μου. Καθόμουν σ ένα πεζούλι στον τοίχο και περίμενα μέχρι να σβήσουν τα φώτα στο σπίτι της δικιάς μου. Μέχρι να κοιμηθούν οι γονείς της. Απ εκεί και μετά η πόρτα της θα άνοιγε και θα έκλεινε με προσοχή για να ανοίξει η πόρτα του Παραδείσου εκεί δίπλα στο τοίχο του νεκροταφείου.

Και ξαφνικά μια νύχτα έγινα μούσκεμα σε χρόνο μηδέν. Κοκάλωσα. Αγαλμα. Με ταρακούνησε να συνέλθω, αλλά εγώ είχα πεθάνει. Όταν μες στο σκοτάδι η μία από τις τρεις “νεκροκεφαλές” πάνω στον τοίχο αποσύρθηκε.  

Τότε κατάλαβα, ότι υπάρχουν και νυχτοφύλακες. Μπανιστιρτζήδες νυχτοφύλακες

Το σουνέτι

Γς είπε

22 Οκτωβρίου, 2013 στις 01:03

42:

>Και υπάρχουν άλλωστε και τόσες άλλες τουρκογενείς λέξεις σε -έτι (καμπαέτι, κασαβέτι κτλ.)

Και του λέω:

-Καλά μωρέ πως έγινε; Δεν πόνεσες;
-Μου είπαν. «Να το πουλάκι!». Κάνω να δω το πουλάκι πάνω στο δέντρο και …τσάφ! Το ξυράφι στο δικό μου πουλάκι.

Για το σουνέτι λέω. Άλλη μια (επώδυνη) τούρκικη λέξιη σε –έτι. Η περιτομή.

Ηταν πολύ καλό παιδί ο φοιτητής αυτός από τη Θράκη. Τόσο καλό που λέω την αμαρτία μαυ:

Μετά από κάτι εξετάσεις βλέπω στα πεταχτά το γραπτό του. Δεν περνούσε. Σχεδόν λευκή κόλλα.
Ηταν ακόμη μαζί με τους άλλους στην αίθουσα.

-Ρε συ. Ξέχασες το όνομά σου. Πήγαινε να το συμπληρώσεις. Είναι πάνω στο γραφείο μου.

Οντως πήγε. Ηταν η κόλλα του πρώτη, πάνω από όλα τα άλλα γραπτά.

Και φυσικά αντέγραψε από τις κόλλες των άλλων.

Και φυσικά δεν είχε ξεχάσει το όνομά του…