Το σπίτι του Πουλή

Γς είπε

22 Οκτωβρίου, 2012 στις 16:59

Πανόρμου και Κατίνας Παξινού (Δερβενίων τότε) στο Βύρωνα ήταν το σπίτι του Πουλή. Εχει κατεδαφισθεί. Είναι σήμερα παιδική χαρά. Απέναντι το σπίτι του όχι και τόσο διάσημου τότε Γιώργου Φούντα. Πιο πέρα το δικό μου.

Ηταν γωνιακό με ανοιχτή αυλή, χωρίς πόρτα ή φράχτη. Υπήρχε ένας στάβλος  για το άλογο του κυρ Στέλιου Πουλή του μανάβη και μια σειρά από δωμάτια με ένα από αυτά μισθωμένο σε δυο νεαρούς που δεν ανήκαν στην οικογένεια Πουλή.

 Δεν ξέρω αν γίνεται μνεία γι αυτό το σπίτι. Ο Νταλάρας, που ερχόταν εκεί,- πολύ αργότερα βέβαια- κάτι έχει πει. Θυμάμαι πάντως αρκετούς να πέρασαν από εκεί. Η αιτία; Το μπουζούκι που παιζόταν στο σπίτι αυτό. Από μεράκι. Από απλούς, γνήσιους φτωχομεροκαματιάρηδες.

Τέλος πάντων. Κάποτε πρέπει να γραφτεί κάτι γι αυτό το σπίτι.
Ο Γς λοιπόν, που έμενε 20 μέτρα πιο πέρα συχνά πήγαινε και τους άκουγε να παίζουν μπουζουκάκι.

–Γιαννάκη σου αρέσει; Θέλεις όταν μεγαλώσεις να μάθεις μπουζούκι; Σιγά μην με άφηνε η κυρα Νίτσα, με τους «αλήτες».

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί η Cronopiusa με την Βαλεντίνα της Μαρίκας Νίνου μου θύμισε ένα μεσημέρι του 49-50 που μπρος τα μάτια μου έπαιξε το εξής: Στο γραμμόφωνο (εκείνο με το χωνί ξέρετε) είχε μπει ο νέος δίσκος, τι δίσκος; Πλάκα λέγαμε τότε. Είχαν βάλει την τελευταία πλάκα της Νίνου Τα μάτια που αγαπώ του Τσιτσάνη.

Το παίζανε ξανά και ξανά μέχρι να το μάθουν στο μπουζούκι. Καλοκαίρι και μεσημέρι.  Ο Γς εκεί, άκουγε. Μέχρι που ξαφνικά μπαίνει μέσα ένας από τους δυο νεαρούς δίπλα ο (ονόματα δεν λέω , πιθανόν να ζει ακόμα) και αδειάζει το περίστροφό του απάνω τους. 
Θεέ μου! Τι ήταν αυτό; Το μόνο που θυμάμαι είναι η παντόφλα της μάνας μου που ήρθε να με μαζέψει και έναν τραυματισμένο που σφάδαζε δίπλα μου από τη σφαίρα που τον πέτυχε στον αστράγαλο.

Ωραία χρόνια…