Achille Lauro

Ο Νίκος το κρητικάτσι  ήταν παιδί τζιμάνι,  οδηγός του Πυρηνοστασίου (Δημόκριτος).

Και πήγαμε μια μέρα να παραδώσουμε ένα φάκελο με τους νέους όρους σε μια εταιρία «Παυσανίας» με Πούλμαν μεταφοράς προσωπικού του Κέντρου, 

-Πρόσεχε Νίκο μην σε γελάσουνε και λένε μετά ότι δεν έλαβαν γνώση. Θα το παραδώσεις στα χέρια του διευθυντή!

Πήγαμε λοιπόν λοιπόν στην εταιρεία και ζητάει ο Νίκος τον κ. Παυσανία.

-Δεν υπάρχει κ. Παυσανίας. Εγώ είμαι ο υπεύθυνος.

-Μου είπαν να το παραδώσω στα χέρια του κ. Παυσανία. Δεν  με κοροϊδεύετε εμένα;

 Κι απορούσε με την αφέλειά μου που προσπαθούσα να τον μεταπείσω.

Την άλλη φορά πήγαμε να πάρουμε μια Αμερικάνα καθηγήτρια για ένα συνέδριο από ένα ορισμένο σημείο στο Σύνταγμα.

Πήγαμε και την αναγνώρισε. Της έκανε νόημα, μπήκε στ αμάξι και βουρ για Αγία Παρασκευή.

Η ξένη όμως είχε αντιρρήσεις.

-Είντα γυρεύει η κουζουλή;

-Ρε συ μήπως κάναμε λάθος. Αυτή πήγαινε για μπάνιο λέει.

-Πες της,  πρώτα μάθημα και μετά μπάνιο!

Τον θυμήθηκα σήμερα το πρωί που κατέβασα τις Λονδρέζες ανιψιές  μας στο Σύνταγμα. Στο ίδιο σημείο που είχαμε πάρει την Αμερικάνα.

Εκεί θα περιμέναμε να έρθει το πούλμαν να τις πάρει μαζί με άλλους για κάποια κρουαζιέρα του Σαρωνικού.

Ηταν όλες γυναίκες.

Με ρώτησαν από πού θα έφευγε το πλοίο, κι όταν τους είπα απ το Τροκαντερό, δυο γαλλίδες τρόμαξαν γιατί νόμισαν ότι έλεγα το παριζιάνικο Τροκαντερό απέναντι απ το Τουρ Εφέλ.

Ηθελαν να μάθουν αν είναι εντάξει τα πλοία και τους είπα ότι είναι γενικώς εντάξει κι ότι δεν βούλιαξε κανένα τις τελευταίες εβδομάδες.

Μετά άρχισα να τους λέω για την περιπέτεια του Ακίλε Λάουρο που είχε πιάσει εκεί  και για τους παλαιστίνιους που σκότωσαν μερικούς. Που αντί για κρουαζιέρα τους πήγαν στην Αλεξάνδρεια και μετά σ ένα μπόϊνγκ 737 που ήθελαν να καταρρίψουν κτλ κτλ και που στο ίδιο το Ακίλε Λάυυρο έβαλαν φωτιά και το βούλιαξαν Σομαλια μεριά.

Και μου λέει η δικιά μου:

-Πες αλεύρι. -Αλεύρι. –Η Ολγα Κεφαλογιάννη σε γυρεύει [Υπουργός Τουρισμού τότε]ι

Λεντάκης

Γς είπε

30 Μαΐου, 2014 στις 11:03

>Στοιχηματίζω ότι πολλοί αριστεροί αναγνώστες που θα φυλλομετρήσουν το λεξικό θα λένε κάθε τόσο “Μπα, κι αυτός δικός μας ήταν;

>Ζέη Άλκη (η συγγραφέας, έχει λήμμα στη Βικιπαίδεια)

Θυμάμαι τον Αντρέα Λεντάκη, δήμαρχο τότε Υμηττού (30 χρόνια πίσω) στη Μονή Καισαριανής απόγευμα κι εκεί στο πλατάνι της πηγής άρχισε να μας λέει τα διάφορα.

Κάτι και για την Αλκη Ζέη. Κι ένας τύπος (όπως συμβαίνει συχνά) βουτάει την παρόλα και άρχισε να κάνει τη φιγούρα του.
Και κοίτα σύμπτωση. Μίλησε για την Ζωρζ Σαρή. Μπλα μπλα…

Κι ο Λεντάκης τον κοίταζε περίεργα.
Δεν ήταν γιατί μπήκε με το έτσι θέλω στη συζήτηση.
Ηταν γιατί μιλούσε ο άσχετος για ΤΟΝ Ζωρζ Σαρή.

Μαρία Μανταλένα

Γς είπε

29 Μαΐου, 2014 στις 23:25

Στο ΕΧΤΡΑ 3 τώρα. Για το θέμα της ανεξαρτητοποίησης Καπερνάρου.

Μ. Παπαδοπούλου:
Σας μιλάω ως πρόεδρος της νεολαίας (ΑνΕλ) και ως Μανταλέν. Μπλα μπλα..

Παυλόπουλος: Κυρία Μανταλένα.
Μ. Παπαδοπούλου: Σκέτο Μανταλέν παρακαλώ!

[Να και μένα. Μαρία Μανταλένα]

Τραπεζομάνια

Γς είπε

29 Μαΐου, 2014 στις 18:02

“Είμαι υπέρ των κρίσεων. Πιστεύω ότι στην κρίση υπάρχουν οι ευκαιρίες”
Ελεγε ο συμμαθητής μου Μάκης Σαλιάρης.
Μας έλεγε πολλά από πιτσιρικάς.
-Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο Κομμουνισμός.

Μετά έκανε την Αυτοκίνηση στην Κηφισίας από έκθεση αυτοκινήτων εστιατόριο.
Αυτοκίνηση. Αυτό σκεπτόμουν σήμερα όταν μπήκα να πληρώσω τα έπιπλα της κόρης μου που σας έλεγα (#2).

-Τι θα θέλατε;
-Να πληρώσω ένα λογαριασμό.
-Τι λογαριασμό;
-Τράπεζας. Τράπεζα δεν είστε;
-Όχι κύριε. Εκθεση επίπλων.
-Μα τράπεζα γράφετε απ έξω.
-Τραπεζομάνια, γράφει
-Α, Τραπεζομάντηλα.

[τελικά τα ακούμπησα κανονικά]

Πολυκατοικία

Γς είπε

29 Μαΐου, 2014 στις 12:15

Εγώ θα μιλήσω για τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας, που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφτιλιστεί. Μόλις 15 με 20 ευρώ από τις 500ριές με το πετρέλαιο που δεν βάζουμε πια.

Κοινόχρηστα λοιπόν πριν καμιά σαρανταριά χρόνια κι ένας νεαρός της γκαρσονιέρας στο ισόγειο δεν τα είχε πληρώσει ποτέ στον διαχειριστή Γς.

Και δεν μπορούσα να τον βρω. Πότε έμπαινε πότε έβγαινε μυστήριο.

Μια μέρα όμως βγαίνοντας απ το ασανσέρ, βλέπω την πόρτα της γκαρσονιέρας να κλείνει. Μόλις είχε μπει.
Πουλάκι μου, σε έπιασα.
Χτυπάω το κουδούνι. Τίποτα.

-Ανοιξε! Σε είδα.
-Ανοιξε σου λέω. Θα σπάσω την πόρτα!

Δεν άντεχα την κοροϊδία. Και πήγα στον ακάλυπτο χώρο μήπως μπορούσα να κάνω ντου από κει.
Και τι βλέπω; Είχε βάλει ένα τραπέζι στον τοίχο και πάνω μια καρέκλα και πιο πάνω η φιλενάδα του που προσπαθούσε να περάσει στη διπλανή αυλή.

Και πόσο ανακουφίστηκε που με είδε.
-Νόμιζα ότι ήταν ο άντρας της

Το κλύσμα

Γς είπε

10 Οκτωβρίου, 2012 στις 15:47

>Αααα, χίλια πουρνάρια κλήματα!

Αααα δεν αντέχω:
Πριν μερικά χρόνια είχαν παρουσιαστεί ένα σωρό προβλήματα με βλάβες μηχανημάτων στα Νοσηλευτικά Ιδρύματα. Πάει λοιπόν ο Ιατρός Υπουργός (ή υφηπουργός) Υγείας στο Αντικαρκινικό Πειραιώς Μεταξά και ετοιμάζεται να πει δυο λόγια στα κανάλια:
-Γκουχ, γκουχ. Κύριοι! Εδώ μέσα επικρατεί ένα κλύσμα
Ναι, σταμάτησε και το διόρθωσε σε κλίμα (μπορεί να εννοούσε και κλήμα)

Η Ελένη

Γς είπε

20 Δεκεμβρίου, 2012 στις 01:29

90:
> Ω ρε μάνα μου! Ρίξε και καμιά λουκανικούμπα στη θράκα!!

Την σβούιξε ο μικρός!


Λουκανικούμπες στη θράκα κι απέναντι η Ελένη. Ετσι λέγαν την Μακρόνησο οι ΑΗΠ. Και πάντα έτοιμος ο Γιάννης ο κουμπάρος μου με τα κιάλια του και τη βιντεοκάμερα. Περιμένει το πρώτο τούρκικο πολεμικό που θα περάσει ανάμεσα Λαύριο Μακρόνησο για Ραφήνα μεριά.
–Ε, που θα πάει; κάθε τόσο έρχονται μέχρι το Κάβο Ντόρο.

Λουκανικούμπες και άλλα τέτοια τα βραδάκια με τα κουμπαράκια μας. Καμιά φορά έρχονται κι η Μαρία με το Χάρη που φέρνει ένα κρασί(!), άλλο πράγμα ο μπαγάσας. Είναι καινούριοι φίλοι μας. Και εγώ ο ήρωας τους.

Ναι είμαι ο ήρωας τους που πολλές φορές με κοιτάζουν με δέος άλλα μέλη του σογιού τους.
Και η ηρωική μου πράξη; Απλώς κοιμήθηκα αντί να τρέχω να φάμε να πιούμε και να κοιμηθούμε στα κουμπάρια μας που γιόρταζαν την επέτειο του γάμου τους.
Ψιλο-τα-πήρανε που τους χαλάσαμε τη βεγγέρα και πήγαν κει δίπλα σε μια ταβέρνα στο Λαύριο.
Κι αντί να πάνε από το δρόμο του θεού κόψανε μέσα από ένα κατσικόδρομο. Και εκεί μέσα στους θάμνους διακρίνει η Ελένη μια πεταμένη μοτοσυκλέτα.
-Γιάννη σταμάτα, πάμε να δούμε.
-Ελα μωρέ κλεμμένη θα ήταν και την παρατήσανε.
-Όχι σε παρακαλώ..
-Κι ήταν πιο μέσα ο Δημήτρης ο γιός της Μαρίας και του Χάρη βαριά τραυματισμένος, στην παγωνιά και το μαύρο σκοτάδι. Τον είχε χτυπήσει και εγκαταλείψει ένα τζιπ.
Είχε χάσει πολύ αίμα και δεν θα την έβγαζε μέχρι το πρωί, είπαν. Εκανε τέσερις μήνες στο ΚΑΤ.

Ετσι γίνανε φίλοι μας ο Χάρης κι η Μαρία και εγώ ο ήρωας τους!

Τα λερναία

Γς είπε

27 Μαΐου, 2014 στις 14:49

60 @ Λεώ
>Αγαπητή Λ (εκτός από θαυμαστής σου, πρόσφατα αντελήφθην πως είσαι και γυναίκα! Αν μου στείλεις η-μέιλ, θα πάρεις ποιητική συλλογή. Αν θες ν’ αποφ΄τυγεις τα μπερδέματα… μη στείλεις)

Δεν σας έχω πει να τον προσέχετε;

Και πήγαμε τις προάλλες με το Νίκο πάνω στην Αγία Τριάδα της Ραφήνας για κάνα ποτήρι και θυμήθηκε τον συνταξιούχο συνάδελφό του φιλόλογο που μένει κει πέρα. Τον πήρε τηλέφωνο και

-Με έχει φάει να περάσω για να μου δώσει το τελευταίο του βιβλίο.
Πήγαμε και άρχισε να μας λέει για το γκοbιούτερ του και για το πόσο καλά το κατέχει.

-Πάω τα κείμενα έτοιμα για τύπωμα στον εκδότη μου.

Κι επειδή ο Νίκος δεν τσιμπάει [παριστάνει τον άσχετο] με πιάνει μονότερμα.
Και σιγά μην τσίμπαγα κι εγώ. Μπαλιά δεν απέκρουσα.

-Μα δεν ξέρετε από γκοbιούτερ; Τι δουλειά κάνετε;
-Κλειδαράς. 2204 6666666.
-Γνωρίζετε ότι για μας τους έλληνες τα γκοbιούτερ κλπ κλπ

Όχι ρε πούστη μου! Αρχισε τα λερναία.
Και μετά τα 5 εκατομμύρια. Μετά οι ισπανοί βουλευτές. Να και η μια ψήφος που χάσαμε απ τα Αγγλικά.

Είδε κι απόειδε πως δεν υπάρχει ενδιαφέρον, σηκωθήκαμε κιόλας, έδωσε στο Νίκο το νέο του βιβλίο και σε μένα δυο τρία άλλα με αφιέρωση και κάναμε να φύγουμε.

Δεν μπόρεσα όμως να κρατήσω χαρακτήρα μέχρι το τέλος.

Πάω στο πληκτρολόγιο και γράφω στο γκούγκλ
“Μύθοι Αλήθειες Ελληνική Γλώσσα”

-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.

Και κάνω κλικ στο Βίντεο.

Βάλτε λίγο σάλιο!

Γς είπε

27 Μαΐου, 2014 στις 13:40

206:
>ΜΗ ΣΑΛΙΩΝΕΤΕ

Και με το που μπήκε στο συνεργείο κοκάλωσαν όλοι, έτσι καλοντυμένος που ήταν και με το κυριλέ τσαντάκι του.
Τον είχαν περάσει τουλάχιστον για εφοριακό.
Φουκαράς ήταν όμως. Εισπράκτορας σε ένα επαγγελματικό δελτίο. Μερικές δραχμούλες μόνο.

Κι άρχισε να μας λέει το πόνο του.
Θυμάμαι το φινάλε:

Σκύβει σε θέση ντόγκι και,

-Και τι τους λέμε; Λίγο σάλιο ρε παιδιά. Βάλτε λίγο σάλιο!

Ο Λογαριασμός

Γς είπε

27 Μαΐου, 2014 στις 12:39

193:
>Υπάρχει λύση;

Για όλα υπάρχει λύση:
Κατάργησαν το κατάστημα του ΟΤΕ και πήγα στον Γερμανό απέναντι να πληρώσω το λογαριασμό.

-Δεν γίνεται.
-Δεν υπάρχει λύση;
-Βέβαια. Θα φύγετε απ τον ΟΤΕ και θα έρθετε σε μας.

[Αστειευόμενος (;). Είχα μπει κατά λάθος στη Βόνταφον που είναι δίπλα στον Γερμανό]

Φροντιστήρια ιδιαίτερα.

Γς είπε

23 Μαΐου, 2014 στις 11:55

Γυμνάσιο ήμουν ακόμη όταν μπήκε ζεστό χαρτζιλίκι στην τσέπη μου από ιδιαίτερα.
Κι ήταν ένας συμμαθητής μου με ματσό μπαμπά που τον προετοίμαζα μπας και γλυτώσει την απομάκρυνσή του από το κυριλέ σχολείο που έκανε επιλογή αυτών που θα συνέχιζαν στο επόμενο έτος.
[Φαντασμένοι νεόπλουτοι. Δεν θα ξεχάσω κάποτε που η μάνα του μου υπέδειξε ευσχήμως να πάρω δρόμο όταν τελείωσα το μάθημα γιατί θα ερχόταν ο Τάδε φίλος του, γόνος μεγάλης εφοπλιστικής οικογενείας τότε (και τώρα)].

Θα τον εξέταζε εκείνες τις ημέρες ο καθηγητής (εσωτερική πληροφόρηση;) και του είχα μάθει νεράκι τις 4 ασκήσεις της ημέρας.
Και πράγματι τον φωνάζει. Ακούει την εκφώνηση και σε χρόνο μηδέν γεμίζει τον πίνακα.

Ολη η τάξη κόκκαλο. Με ανοιχτό το στόμα. Κι ο καθηγητής.
-Κάθισε.
Και κάθισε δίπλα μου.
-Τον έσκισα ε;
-Να ρε παλιολακαμά. Σου έβαλε τη δεύτερη άσκηση της Γεωμετρίας κι εσύ έλυσες τη πρώτη της τριγωνομετρίας.

Ναι ήταν κι η Αλέκα. [γιατί μπορεί να διαβάζει κι ο Λεώ]
Κάτι είχε μυριστεί η μάνα της και γι αυτό είχε βάλει τη … μάνα της να είναι κοντά μας, όταν της έκανα μάθημα.
-Σε συμπάθησε η γιαγιά. Μου έλεγε τι καλός που είσαι, που με άφηνες να …
Κι εγώ που νόμιζα ότι δεν έβλεπε καλά καλά τι γινόταν πάνω στο τραπέζι.

Jus primae noctis.

Γς είπε

24 Μαΐου, 2014 στις 03:11

Jus primae noctis.

Αστικός μύθος που ήθελε τοπικούς άρχοντες του μεσαίωνα να έχουν το «δικαίωμα της πρώτης νύχτας» με τις συζύγους από νιόπαντρα ζευγάρια;

Παρθενοφθορία ο σχετικώς όρος για ένα είδος φορολογίας κατά την Βυζαντινή εποχή και νομολογίας σε σχέση με την απώλεια της παρθενίας.

Ντε φάκτο σε αχρηστία λόγω παρθενοπενίας

Η Ελίσκα

26 Μαΐου, 2014 στις 19:37

100:
>Δες τους κατακαημένους τους Σλοβάκους που έχουν ευρώ και έρχονται και παρακαλάνε για δουλειά τους Τσέχους με την κορώνα.

Και μας τον τύλιξε λέγαμε, τότε τον Κώστα η Ελίσκα, δίμετρη “πρόσφυγας” απ την Τσεχία
[Τα “” δικά μου].

Την παντρεύτηκε και έκανε και δυο παιδιά.
Κι όλο μας τον έβριζε η αδελφή του για την κατάντια του.
Κι οι γονείς του, που είχαν όνειρα για τον κανακάρη τους.

Και ήρθε η κρίση και δεν τον βρήκε τον Κώστα μας στην Ελλάδα.
Τον είχε πάρει η Ελίσκα στην Τσεχία, μαζί με τα παιδιά τους.
Μετά πήραν και τον κυρ Μηνά με την κυρά Νίνα. Τα πεθερικά της.

Το κούφιο δόντι

Γς είπε

24 Μαΐου, 2014 στις 12:52

33:

>μια 64χρονη Γερμανίδα πιάστηκε να κλέβει δύο ευρώ από το παγκάρι της εκκλησίας του Αγίου Ραφαηλ

Πατσίσαμε!

Ηταν στην εκκλησία Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche στο Βερολίνο (το “κουφιο δόντι”) που βρέθηκα φάτσα με νομίσματα των δύο ευρώ και μήλα.

Αφηνες δύο ευρώ και έπαιρνες ένα μήλο.

Εγώ απλώς πήρα ένα μήλο.

Η Σωτηρία

Γς είπε

27 Δεκεμβρίου, 2012 στις 23:02

102:
>νοσοκομείου Σωτηρία

Οι πλάκες που κάνει η κυρά μου είναι ανεπανάληπτες.
Προφασιζόμενη την άγνοιά της περί τα παραδοσιακά, ιστορικά κλπ της Ελλάδας εξαπολύει που και που μερικές κοτσάνες, ως δήθεν απορίες της.
Ετσι, περνώντας μπρος απ τη Σωτηρία κάποτε με ρώτησε:
-Γιατί το λένε Σωτηρία; Μήπως επειδή πέθανε εδώ η Μπέλου;

Ληστεία

Γς είπε

12 Μαΐου, 2014 στις 10:49

>στη συμβολή της Βασιλέως Κωνσταντίνου με την Βουλιαγμένης, μπορεί κανείς ακόμη να δει ένα μικρό ακάλυπτο τμήμα του Ιλισού.

Από αυτό το σημείο μπήκαν και έφτιαξαν ένα τούνελ μέσα απ τον σκεπασμένο Ιλισό και έφτασαν κάτω απ την Τράπεζα Εργασίας στην οδό Καλλιρόης το 1992.
Που και που κατά το σκάψιμο τους έπιαναν οι αισθητήρες των συστημάτων ασφαλείας, αλλά που να φανταστούνε ότι η απειλή ήταν κάτω απ την τράπεζα.
Μέχρι που κάποτε μπούκαραν μέσα και έκαναν την μπάζα του αιώνα.

1992 ήτανε κι ο Κάκτος σπιτωμένος απ τη γιατρίνα του μερικά μέτρα πιο πέρα.
-Σκέψου λέει να έκαναν λάθος και να παρουσιαζόντουσαν μπροστά μας νυχτιάτικα.
-Θα παίρνανε τα @@ μου!

Γκντούμπ, γκντούμπ

Γς είπε

12 Μαΐου, 2014 στις 13:30

38 β:

Υπάρχουν κι άλλα γκντούμπ. Της καρδιάς. Οταν περίμενα τα σήματα της από πάνω. 

Σήματα από τις υδραυλικές σωλήνες. Τικ τακ με ένα μαχαιράκι ή κουτάλι. 

Εντάξει σωληνώσεις του καλοριφέρ ήταν. Χτύπαγε όταν υπήρχε τάξις και ασφάλεια.
Είχαμε αναπτύξει κι ένα μικροκώδικα.

Είχαμε όμως και παρεμβολές.
Κάποιος που την είχε ανθιστεί τη δουλειά μ έστειλε επάνω στην πιο ακατάλληλη στιγμή.

Κι άντε να καθαρίσω μετά.

Το μισό τρένο

Και πως θυμήθηκα τώρα που πιτσιρικάδες σε μια εκδρομή αποσυνδέσαμε δυο συνεχόμενα βαγόνια ενός σιδηροδρομικου συρμού σε ένα σταθμό της Ρούμελης.

Το πήρε χαμπάρι μετά από κανένα μισάωρο ο μηχανοδηγός και γύρναγε με την όπισθεν να πάρει το μισό τρένο που είχε παρατήσει.
Πολύ γέλιο.

Τζαμιά

Γς είπε

13 Μαΐου, 2014 στις 09:50

Καλημέρα
Τεμένη  και τζαμιά.

Κι ήταν η πρώτη μου μέρα στην Κομοτηνή πριν πολλές δεκαετίες. Κι όπως συνήθως συμβαίνει σε άγνωστες πόλεις υπήρχε κίνδυνο να χαθώ.

Ομως πονηρός εγώ. Πήγα στο παζάρι, μετά στη πλατεία βέβαιος ότι θα ξαναγύριζα εκεί που ήταν τα φιλαράκια μου. Είχα βάλει μπούσουλα τον μιναρέ του τζαμιού που είχα ξεκινήσει.

Και δεν υπήρχαν γμτ κινητά τότε.
Πολλά τζαμιά, πολλοί μιναρέδες 

Tο δημοψήφισμα

Γς είπε

15 Μαΐου, 2014 στις 11:19

20:

Είχε πολλές πλάκες το δημοψήφισμα του 1973.

Μία από αυτές ήταν ότι περίτρανα προέκυπτε ότι άν το όνομά σου άρχιζε από Πουλ- έως Σακα- τότε ήσουν αντιχουντικός του κερατά.

Ο λόγος: Είχαν μείνει μερικά εκλογικά τμήματα που δεν μπόρεσαν να κάνουν νοθεία ή τουλάχιστον πολύ νοθεία. Ενα τέτοιο ήταν και το πάρα πάνω εκλογικό τμήμα στο Παγκράτι.
Ξεχώριζε από τα αποτελέσματα του σαν μύγα μες το γάλα των διπλανών τμημάτων.

Και δεδομένου ότι "δεν υπήρξε αλλοίωση των αποτελεσμάτων (!)"  η μόνη εξήγηση ήταν η υπόθεση των αρχικών των επωνύμων των ψηφοφόρων με επίπεδο σημαντικότητας α < 0.0000001.
Το είχα αναλύσει στον πίνακα και γελάγαμε όταν μπήκε ξαφνικά ο (φιλοχουντικός) τομεάρχης και ρώτησε τι είναι αυτές οι καμπύλες.

Και έγινε όπως τότε που μιλάγαμε μικροί για γκόμενες κι άνοιγε την πόρτα η μαμά:
-Και παίρνει την μπάλα, σουτάρει και ….