Εγώ θα μιλήσω για τα
κοινόχρηστα της πολυκατοικίας, που τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφτιλιστεί. Μόλις
15 με 20 ευρώ από τις 500ριές με το πετρέλαιο που δεν βάζουμε πια.
Κοινόχρηστα λοιπόν πριν
καμιά σαρανταριά χρόνια κι ένας νεαρός της γκαρσονιέρας στο ισόγειο δεν τα είχε
πληρώσει ποτέ στον διαχειριστή Γς.
Και δεν μπορούσα να τον
βρω. Πότε έμπαινε πότε έβγαινε μυστήριο.
Μια μέρα όμως βγαίνοντας
απ το ασανσέρ, βλέπω την πόρτα της γκαρσονιέρας να κλείνει. Μόλις είχε μπει.
Πουλάκι μου, σε έπιασα.
Χτυπάω το κουδούνι. Τίποτα.
Πουλάκι μου, σε έπιασα.
Χτυπάω το κουδούνι. Τίποτα.
-Ανοιξε! Σε είδα.
-Ανοιξε σου λέω. Θα σπάσω την πόρτα!
-Ανοιξε σου λέω. Θα σπάσω την πόρτα!
Δεν άντεχα την κοροϊδία.
Και πήγα στον ακάλυπτο χώρο μήπως μπορούσα να κάνω ντου από κει.
Και τι βλέπω; Είχε βάλει ένα τραπέζι στον τοίχο και πάνω μια καρέκλα και πιο πάνω η φιλενάδα του που προσπαθούσε να περάσει στη διπλανή αυλή.
Και τι βλέπω; Είχε βάλει ένα τραπέζι στον τοίχο και πάνω μια καρέκλα και πιο πάνω η φιλενάδα του που προσπαθούσε να περάσει στη διπλανή αυλή.
Και πόσο ανακουφίστηκε
που με είδε.
-Νόμιζα ότι ήταν ο άντρας της
-Νόμιζα ότι ήταν ο άντρας της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου