Το καρότο

Και εκεί που πίναμε τον καφεδάκι μας με τον Ηλία στη βεράντα του μπαρ του Ξενοδοχείου Αύρα στη Ραφήνα χτυπάει το τηλέφωνο. Η κόρη μου. Δεν απαντούσε το κινητό της φιλενάδας-μητριάς της [της κυράς μου, δλδ].

-Που είναι;

-Στο γραφείο της.

-Μόνος είσαι;

-Όχι.

-Που είσαι;

-Σε ένα ξενοδοχείο.

-Καλά δεν ντρέπεσαι ρε;

-Με τον Ηλία είμαστε μωρή.

-Σε μια ώρα είμαι εκεί.

Ηρθε νωρίτερα. Και πείναγε.

-Πάμε να φάμε;

Πήγαμε στο Λιμένι στην πλατεία.

Και να το κοριτσάκι του ιδιοκτήτη με ένα καρότο στο χέρι περνάει μπροστά μας και βγαίνει απ το μαγαζί.

-Πάει να ταΐσει το λαγουδάκι της.

Κι όταν η μαμά της έπαιρνε παραγγελία, της λέει:

-Στο κουνελάκι της πήγε το καρότο η κορούλα σας;.

-Όχι, στο εστιατόριο δίπλα, που μας το ζήτησαν.

Και γύρισε σε μένα για να γράψει τι θα μου φέρει.

Την κοιτάζω, σκέφτομαι και της λέω σοβαρά σοβαρά:

-Καλά, πήγε το καρότο χωρίς δελτίο αποστολής;