Ο χαρταετός

Εχω μια ουλή στο δεξί χέρι, στην παλάμη. Βαθιά ουλή, εδώ και 60 και βάλε χρόνια.

Με ρώταγαν σχετικά, αλλά εγώ δεν απαντούσα. Καμιά φορά όμως έλεγα πως την απόκτησα:

-Και βουτάω μια καρέκλα και του την σπάω στο κεφάλι. Και βγάζει μια φαλτσέτα και βάζω το χέρι μου μπροστά και [άλλα τέτοια…].

Θα μπορούσα βέβαια να τους πω την αλήθεια, αλλά δεν θα το πίστευαν. Ότι ένα απλό ξυραφάκι θα έκανε τόσο  μεγάλη ουλή. Κι όμως ήταν τόσο μικρό το χεράκι του 10χρονου Κάκτου.

Βάζανε ξυραφάκια στην ουρά του χαρταετού για να κόψουνε το σπάγκο άλλων χαρταετών.

Σε κάτι τέτοιες αερομαχίες είχε εμπλακεί ο αετός μου εκείνη την Καθαρή Δευτέρα. Κι απάνω που ετοιμαζόμουν να τον κατεβάσω για να τον σώσω οι κακοί άφησαν τα ξυραφάκια αέρος-αέρος και πιάσανε τα ξυραφάκια εδάφους-εδάφους,

Τότε είναι που πήγα να σώσω τον σπάγκο της καλούμπας μου από το ξυραφάκι που τελικά βρήκε το χέρι μου.

Αυτή ήταν η αλήθεια. Απλή, χωρίς τσακωμούς, καρέκλες και φαλτσέτες. Απλή σαν το ξυράφι του Οκκαμ

Η καμπίνα

Γς said

29 Δεκεμβρίου, 2014 at 08:57

153:
>Έχουν γίνει μπερδέματα με τις καμπίνες, έχουν βγάλει τον κόσμο έξω στο σαλόνι με μικρά παιδιά και περιμένει.

Και θυμάμαι πριν 35 χρόνια που γυρίζαμε με έναν σκυλοπνίχτη απ την Πάρο.
Είχα κλείσει καμπίνα αλλά κάνανε όβερμπούκινγκ και μας είπαν ότι δεν έχουν καμπίνα.
Απελπισία. Και όπως ήταν η μακαρίτισσα κυρά με το μωρό στην αγκαλιά, σκέτη απελπισία, στο κατάμεστο σαλόνι πιάνω έναν ένστολο (καπετάνιο, υποκαπετάνιο, άνθυποκαπετάνιο; )

-Την έχετε βάψει!
-Παρντόν;
-Την βλέπεις εκείνη με το μωρό; Σε λίγο θα το κάνει καλοκαιρινό το παπόρι.
-…
-Είναι επιληπτική, Γι αυτό την κλείνουν σε καμπίνα όταν ταξιδεύει.

-Μανώλη! Κουβέρτες στο 214. Για την κυρία με το μωρό.
——-

-Τι τους είπες και βρήκανε αμέσως καμπίνα.
-Ε, τι τους είπα;

Αλλοδαπός γιαλατζί

Γς said

20 Φεβρουαρίου, 2015 at 02:00

162:

>Σε ευχαριστώ.
Οπότε άντε άλλο ένα:

Σας έχει τύχει να του μιλάτε κι αυτός να σας κοιτάζει αμήχανα.
Δεν είναι πάντα κωφός.
Μπορεί να μην σας καταλαβαίνει. Να είναι ξένος.
Αλλοδαπός.
Εστω και γιαλαντζί αλλοδαπός.

Οπως το αδελφάκι μου:

;)

Καθόταν δίπλα μου και πίσω η κυρά του κι η πεθερά του.

Όταν ξαφνικά πριν μια στροφή, βλέπω ένα φορτηγό να έρχεται με χίλια και ένα άλλο να θέλει να με προσπεράσει. 

Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να κάνω δεξιά προς ένα χωράφι και την γλυτώσαμε όλοι.

Κι όπως ερχόταν ο ένας φορτηγατζής για να με ευχαριστήσει, ο δικός μου του κάνει μια άσεμνη χειρονομία [εισαι μ@λ@κ@ς] και αλλάζει αμέσως διαθέσεις.

-Βγες έξω ρε μπιπ, Το σπίτι σου, την αδελφή σου και άλλα τέτοια.

Και τα χρειάστηκε. Και δεν του απαντούσε. Κι εδώ πετάχτηκα:

-Πρώτα, πρώτα μην τον βρίζεις. Δεν καταλαβαίνει. Είναι αλλοδαπός!

Και τη γλυτώσαμε από χειρότερα ντράβαρα. Και μίλησε μετά από κάνα μισάωρο:

-Δεν είσαι εντάξει ρε.  Δεν με άφησες να τον κανονίσω!

-Γιατί;

-Που του είπες ότι είμαι ξένος και δεν καταλαβαίνω ελληνικά.

Το χασάπικο

Και βρεθήκαμε στα Κανάρια της Ηλιούπολης και σταμάτησα σ ένα χασάπικο .

Κατέβηκαν και τα πιτσιρίκια, αφήνοντας τη Λίζα μέσα στα αμάξι.

Πήρα το σοβαρό μου και λέω στο χασάπη:

-Μήπως υπάρχουν τίποτα κόκκαλα για τη σκύλα μας;

Για να είμαι ειλικρινής ντράπηκα λίγο αυτόν και τους πελάτες, αλλά που με ξέρουν που τους ξέρω.

Αμ δε!

-Πάλι κόκκαλα θα φάμε ρε μπαμπά;

Ο μεγάλος και βγήκε έξω προσπαθώντας να κρατήσει το περίλυπο ύφος του και να μην ξεσπάσει στα γέλια.

Η γάστρα

Κι ήταν μια πελώρια πλαστική γλάστρα στο καροτσάκι μιας που περιμέναμε μαζί με τόσους άλλους μπρός στους χασάπηδες του Σκλαβενίτη προχτές.

-Μαντάμ μην κάνετε κάνα αστείο και τη βάλετε στο φούρνο, θα λειώσει. Δεν ξέρω κι αν χωράει κιόλας.
-Στο φούρνο;
-Ναι. Στην περίπτωση που έχετε μπλέξει τη γάστρα με τη γλάστρα.

Η Μαρία

Γς said

14 Φεβρουαρίου, 2015 at 02:52

543:

 >Με αφορμή αυτήν την ταινία θυμήθηκα την τότε στάση του ΚΚ Ιράν (Τουντέχ) όπου συντάχθηκε με τους Φρουρούς της Επανάστασης του Χομεϊν

Είχες δεν είχες μου θύμισες τη Μαρία.

Τη Μαρία πάνω σε μια ταινία στη μνήμη μου, που αρχίζει απ τους Περσικούς πολέμους του Δημοτικού και με ένα άλμα 2000 και βάλε χρόνων συνεχίζει με Μοχάμεντ Μοσαντέκ του 1953,  το Σάχη, τη Σοράγια, τον Χομεϊνί, τη Νάζη και την Μαρία.

Η Νάζη, μια θέση πριν  την Μαρία, ήταν Περσίδα, μεταπτυχιακή φοιτήτριά μας που ήθελε να κρατήσει το όμορφο κεφαλάκι στους ώμους της και δεν επέστρεψε στη χώρα της. Είχε προλάβει ο Αγιατολάχ. Εμεινε εδώ μελέτησε καλά τη Δροσόφιλα [που αγαπάει τη δροσιά] και τελικά έφυγε με τον άλλο μεταπτυχιακό μας τον Πορτογάλο Αντόνιο στο Πανεπιστήμιο της Μαδέιρα των Καναρίων.

Η Μαρία ήταν η γυναίκα του Κυρ Γιώργου, αλλά ήταν πιο μαχητική αυτού σε ιδεολογικά θέματα.

Κι ήταν και η εποχή που η Ισλαμική επανάσταση είχε καταλήξει στο Ισλαμικό Κράτος του Ιράν με όλες τις φρικαλεότητες, που μπροστά τους το Isis φαντάζει  σαν τρικυμία σε ποτήρι με νερό.

Και τι ήταν να της πει η μακαρίτισσα κυρά μου,

-Τι θα γίνει Μαρία μου μ αυτόν τον τρελόπαπα τον Αγιατολάχ;

-Τον ποιον;

Και τη βάζει κάτω και της κάνει ιντένσιβ κορς. Και πες, πες την κλόνισε.

Πόσο σωστός είναι και άλλες τέτοιες βλακείες.

Δεν το πίστευα,

Ετσι μετά από λίγο καιρό που ήρθε σπίτι για καφέ, πήρα μια κούπα και πήγα να τις συναντήσω στη βεράντα.

-Τι θα γίνει Μαρία μου μ αυτόν τον τρελόπαπα τον Αγιατολάχ;

Κι αρχίζει πάλι ένα ιντένσιβ κόρς, κατά του Χομεινί, που δεν το πίστευα.

Το Ιρανικό ΚΚ  Τουντέχ τα είχε χαλάσει με τον Παπά

Ναι είναι κι ο Ρούσντι [φωτό] στην ίδια ταινία της μνήμης, που είχε εκδώσει φετβά για τη δολοφονία του. Την γλύτωσε βέβαια. Οχι όμως κι ο Σαρλί κι οι συν αυτώ. 

Η θεία της θείας μου.

Γς said

10 Φεβρουαρίου, 2015 at 01:41

331:

>θα περισσεύουν τα πόδια έξω απ’ το κρεβάτι από αστράγαλο και κάτω

Και θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη θειά μου τη Σοφία, που μου έλεγε την τρομάρα που πήρε όταν μπήκε μικρή στο σπίτι της χήρας θείας της και την βρήκε να κοιμάται [τάχα μου] σκεπασμένη καλά στο κρεββάτι.

Μόνο τα πόδια της εξείχαν ελαφρώς. Τα πόδια της τα τέσσερα!

U-tern

Γς said

9 Φεβρουαρίου, 2015 at 10:19

>στα αγγλικά είτε U-turn όπως είδαμε πιο πάνω

Και στρίβω από τα δεξιά και μπαίνω στην αντίθετη λωρίδα αριστερά.

-Στοπ! Ο τροχονόμος και δεν τον είδα.
-Δίπλωμα και άδεια κυκλοφορίας αυτοκινήτου
-Μα τι έκανα;
-Αναστροφή, που απαγορεύεται όπως λέει η πινακίδα.
-Γιου τερν, έκανα,

 -Αναστροφή!

-Γιου τερν.

-Δίπλωμα!

Του έδωσα το αμερικάνικο που είχα για σουβενίρ.

-Τι είναι αυτό;
-Ντράιβερ λάισενς

Και μου έκανε νόημα μα φύγω, μουρμουρίζοντας κάτι στα τουύρκικα

Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη

Γς said

8 Φεβρουαρίου, 2015 at 14:40

Αεροπλάνα. Το χόμπι μου. Η αγάπη μου από πιτσιρικάς.
«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αεροπόρος να βομβαρδίζω στην Κορέα», η πρώτη μου έκθεση το 1950.

Κι ήταν τόσο ψυχοπλακωτική η απαρίθμηση αυτών που χάσαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή που ήθελα να ξεχάσω όλα όσα άκουγα από πρόσφυγες της γειτονιάς στο Βύρωνα την ίδια περίπου εποχή.

Όλα! Εκτός από το παράπονο ενός γεροντάκου:

-Και θα σηκωνόντουσαν κάθε απόγευμα και τρία αεροπλάνα απ το Χασάνι [αεροδρόμιο Ελληνικού].

Το ένα για την Θεσσαλονίκη, το άλλο για την Πόλη και το άλλο για την Σμύρνη μας.

Ακόμα έχω μέσα μου αυτήν την εικόνα των τριών αεροπλάνων που απογειώνονται [κάθε απόγευμα!] με προορισμό τις τρεις Ελληνικές πόλεις.

Ο φουρνος

Διαβάζω εδώ για την φουκαριάρα τη γέφυρα της Πλάκας ότι είχε καταρρεύσει πάλι. Όταν είχε κατασκευαστεί για πρώτη φορά. Πανηγύρια, χαρές, λαούτα και ένα μεγάλο τραπέζι για τους μαστόρους μόλις αφαίρεσαν τα υποστυλώματα της και έγινε το κακό.

  Και θυμήθηκα τη γιαγιά μου, απ την άλλη μεριά του βουνού στη Λάκκα Σούλι που ρέει ο άλλος ποταμός της περιοχής, ο Αχέροντας και που  έμελε να ελευθερωθεί από τους Τούρκους πολύ αργότερα [όταν ήταν η βάβω 30 τόσο χρονών].

Μου έλεγε λοιπόν για έναν μάστορα που έφτιαχνε θολωτούς φούρνους [αυτούς που είχαν στις αυλές τους τα σπίτια τότε].

Τους έχτιζαν οι μάστορες από μέσα, δλδ χτίζοντας τα τούβλα γύρο τους, μέχρι το τέλος του θόλου και τότε έβγαιναν από το άνοιγμα της πόρτας.

Ετούτος ο μάστορας όμως δεν ήταν σίγουρος ότι θα αντέξει το κατασκεύασμά του και δεν έβγαινε έξω, υποβαστάζοντας το θόλο με την πλάτη του.

-Αϊντε βγες να πλυθείς να φας κάτι και να πληρωθείς.

Αυτός όμως εκεί.

-Ξέρεις εγώ το έχω τάμα να πληρώνομαι όσο είμαι μες το φούρνο.

Δεν θυμάμαι τι έγινε [αν μου είχε πει η γιαγιά] όταν βγήκε έξω ο μάστορας.

Ο φούρνος του Μπένεθ

Γς said

5 Φεβρουαρίου, 2015 at 03:59

Εχει πλάκα πως αποτυπώνεις μέσα σου με τον καιρό μια διαδρομή.
Συνήθως με σταθερά σημεία, κτήρια, βενζινάδικα, τράπεζες κλπ.
Ετσι σαν περνούσα απ το Πικέρμι έβλεπα αριστερά μου κι αυτό το κτίριο-φούρνο Μπένεθ. Και κάπως απογοητεύθηκα όταν κατάλαβα ότι ήταν ο φούρνος του ΒΕΝΕΤΗ,

Το ίδιο όμως και με «κινητά σημεία» στην διαδρομή. Με τον καιρό ξέρεις σε πιο σημείο και ώρα της διαδρομής θα συναντήσεις τα Σχολικά του Αλφα και του Δείνα Σχολείου.

Ετσι πιο κάτω στην Παλλήνη το πρωί έχεις μεγάλη πιθανότητα να βρεθείς στην ίδια λωρίδα με ένα από τα πολλά αυτοκίνητα μιας εταιρείας που κατοικοεδρεύει εκεί.
Περιποιημένα κλειστά φορτηγάκια με το καλαίσθητο λόγκο της εταιρείας, που μου άρεσε:

Κι εδώ όμως ένιωσα κάπως περίεργα όταν διαπίστωσα ότι αυτό το Forum παρέπεμπε σε «ντορ του ντορ» μικρομεταφορές.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

Γς said

3 Φεβρουαρίου, 2015 at 23:27

181:

>Ο διευθυντής του σχολείου κάνει…τράμπα με κάτι εξωσχολικούς που θέλουν να κάνουν graffiti στον τοίχο του σχολείου.

Δεν πολυκατάλαβα την ιστορία σου με το γκράφιτι. Αλλά να μια αληθινή ιστορία με γκράφιτι.

Ηταν πριν από 40 και βάλε χρόνια, που κάποια καλόπαιδα αγιογραφούσαν με σπρεϊ κάθε βράδυ καταλλήλως τους τοίχους ενός Παρθεναγωγείου.
Πρωί πρωί κατέβαιναν αι παρθέναι από τα σχολικά και οι καλόγριες τις σπρώχνανε γρήγορα μέσα στο Σχολείο. Μετά κοίταζαν κι αυτές τα γκράφιτι και τρίβανε τα μπούτια τους κάτω από τα ράσα ‘Ο μοντιέ… ω..ουί..ουί’

Η κατάσταση όμως είχε παραγίνει. Ολο βάφανε τους τοίχους και όλο … Λογικό. Ενας φρεσκοβαμμένος λευκός τοίχος Παρθεναγωγείου η χαρά κάθε αθυρόστομου νεαρού καλλιτέχνη με πινέλο.

Ωσπου μια μέρα μετά από το συνηθισμένο κουκούλωμα των Κάρμινα Μπουράνα ο σεβαστός μου πατήρ βουτάει ένα σπρέϊ κι άρχισε να γράφει ‘Αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι’ κλπ κλπ.
Οι καλόγριες έβλεπαν και δεν το πίστευαν.

-Μεσιέ Κριστός, αρετέ μεσιέ Κριστός, νε πα ποσίμπλ, σα σι φι, αρετέ!

Μισιον ακομπλί, όμως.
Που να βρουν πλέον χώρο για να εκφραστούν πάνω στα μεγάλα πυκνά γράμματα του τοίχου.

Με όλο το σεβασμό και με τεχνοκριτική διάθεση του ανέφερα τις ενστάσεις μου όσον αφορά τις ποιητικές του επιλογές.
-Μπαμπά γιατί δεν άγραφες κάτι άλλο;
-Σαν τι;
-Να,
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές …»

Δεν είχε πάρει το Νομπέλ ακόμα. Τον διάβαζε όμως.

Ανάμεσα στα ενθυμήματα του πατέρα μου είναι και ένα βιβλιαράκι. Οι Προσανατολισμοί σε έκδοση Γαλαξία

Ο τρελός με το πριόνι

Και ήταν, μια μπουκαμβίλια και είναι ακομα, αν και κουτσουρεμένη τώρα πια.
Ηταν και τρικολόρε. Με άσπρα κόκκινα και γαλάζια. Δημιούργημα της μακαρίτισσας της μαμάς. Και πόσο άρεσε και στην μακαρίτισσα [νο 1] επίσης γυναίκα μου που την περιποιόταν μέχρι το θάνατό της.

Και έφτανε μέχρι την ταράτσα στο δεύτερο όροφο. Και μην μπορώντας να απλωθεί περισσότερο άρχισε να κορτάρει τα καλώδια της ΔΕΗ που περνούσαν δίπλα της,
Κι αγωνιζόμουν να της περιορίσω αυτές της περιπτύξεις.
Ματαίως όμως, ήταν ασυγκράτητη.
Ετσι όταν είδα μια μέρα το συνεργείο του Δήμου να κλαδεύει τα δέντρα στο δρόμο τους παρεκάλεσα να επιληφθούν και με το πρόβλημα της μπουκαμβίλιας. Μουτρώσανε, αλλά μόλις τους έσκασα ένα καλό μπακσίσι έκαναν χαρούλες και με διαβεβαίωσαν ότι θα την περιποιηθούν καταλλήλως μόλις τελειώσουν την δουλειά τους.
Και με αυτή την διαβεβαίωση τράβηξα κι εγώ για την δική μου δουλειά.

Οπερ και εγένετο. Τελείωσαν κι ένας απ αυτούς πάει στην πόρτα της αυλής, την ώρα που έβγαινε η κόρη μου.
Δεν ήξερε βέβαια τίποτε για τα συμφωνηθέντα και την υψηλή αποστολή του κυρίου που έβλεπε απέναντί της.
Μπερεφορεμένος με μάσκα [για τη σκόνη] και προτεταμένο πριόνι. Τα έπαιξε και με ελαφριά πηδηματάκια κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του πρώτου ορόφου.
Πίσω της κι αυτός να ανεβαίνει. Και συνεχίζει τα σκαλιά προς την ταράτσα, που επίσης τα ανεβαίνει ο τρελός με το πριόνι.

Κι ήταν έτοιμη να αρχίζει να φωνάζει για βοήθεια, γιατί εδώ ήταν πριόνισμα δεν ήταν σαν το άλλο που αν δεν μπορείς να το αποφύγεις κάθεσαι και το απολαμβάνεις.
Πρόλαβε όμως ο δικός μας να πάει στα κλαδιά της μπουκαμβίλιας και να αρχίσει το κλάδεμα.

Να γιατί την αγαπάω.

Είναι μερικοί τεράστιοι ευκάλυπτοι στο παρκάκι της εκκλησίας απέναντι. Και είναι απόλαυση το πανηγύρι κατά το  σούρουπο που μαζεύονται τα σπουργιτάκια για να κουρνιάσουν στα φυλλώματα τους.

Τα τιτιβίσματά τους είναι άλλο πράγμα μέχρι το σιωπητήριο για ύπνο. Το ίδιο και το πρωί, χαράματα. 

Μα τι χαρούλες που κάνουν.

Και πόσο άδικο είναι να τα ξεσπιτώνει ξαφνικά ο Δήμος, που κάθε δυο τρία χρόνια με τα συνεργεία του κλαδεύει εντελώς τους ευκαλύπτους.

Σκέτη σπουργιτοκτονία.

Κι έβλεπα την δικιά μου να ετοιμάζει κάθε μέρα τα σκουπίδια. Αλλού τα πλαστικά, μπουκάλια για ανακύκλωση, αλλού τα άλλα. 

Και σε μια χαρτοπετσέτα μικρά υπολείμματα ψωμιού, μικρά σχεδόν ψίχουλα.

Αυτά τα τελευταία δεν μου έκοβε γιατί είναι. 

Μέχρι που την είδα μια μέρα να κατεβάζει τα σκουπίδια στους κάδους δίπλα στους ευκαλύπτους. 

Μετά μπήκε στο παρκάκι, που την περίμεναν τα σπουργιτάκια, για το πρωινό τους. 

Τα ψίχουλα.

Ψυχούλα

Αθηνόδωρος Προύσαλης.

Γς said

25 Απριλίου, 2013 at 11:02

>και ήταν και φωτογράφος στο Χολαργό [Γκουσγκούνης]

Σκέψου λέει να στέλνεις τη γυναίκα σου στο φωτογράφο της γειτονιάς να της εμφανίσει το φιλμ και να μην ξέρεις ποιος είναι.
[παρέα μέσα στο σκοτεινό θάλαμο]

Ηταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη όταν πριν χρόνια σταμάτησα στο Χαλάνδρι για να ρωτήσω κάτι. Ο άνθρωπος που περιποιόταν τα λουλούδια του ευχαρίστως ήρθε να με βοηθήσει και μου έδωσε οδηγίες με το ωραίο ύφος του και την χαρακτηριστική του φωνή, πως θα βρω αυτό που ζητούσα.
Ηταν τόσο άνετος και ανεπιτήδευτος, όπως και στα έργα που έπαιζε.Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης.