Ο τρελός με το πριόνι

Και ήταν, μια μπουκαμβίλια και είναι ακομα, αν και κουτσουρεμένη τώρα πια.
Ηταν και τρικολόρε. Με άσπρα κόκκινα και γαλάζια. Δημιούργημα της μακαρίτισσας της μαμάς. Και πόσο άρεσε και στην μακαρίτισσα [νο 1] επίσης γυναίκα μου που την περιποιόταν μέχρι το θάνατό της.

Και έφτανε μέχρι την ταράτσα στο δεύτερο όροφο. Και μην μπορώντας να απλωθεί περισσότερο άρχισε να κορτάρει τα καλώδια της ΔΕΗ που περνούσαν δίπλα της,
Κι αγωνιζόμουν να της περιορίσω αυτές της περιπτύξεις.
Ματαίως όμως, ήταν ασυγκράτητη.
Ετσι όταν είδα μια μέρα το συνεργείο του Δήμου να κλαδεύει τα δέντρα στο δρόμο τους παρεκάλεσα να επιληφθούν και με το πρόβλημα της μπουκαμβίλιας. Μουτρώσανε, αλλά μόλις τους έσκασα ένα καλό μπακσίσι έκαναν χαρούλες και με διαβεβαίωσαν ότι θα την περιποιηθούν καταλλήλως μόλις τελειώσουν την δουλειά τους.
Και με αυτή την διαβεβαίωση τράβηξα κι εγώ για την δική μου δουλειά.

Οπερ και εγένετο. Τελείωσαν κι ένας απ αυτούς πάει στην πόρτα της αυλής, την ώρα που έβγαινε η κόρη μου.
Δεν ήξερε βέβαια τίποτε για τα συμφωνηθέντα και την υψηλή αποστολή του κυρίου που έβλεπε απέναντί της.
Μπερεφορεμένος με μάσκα [για τη σκόνη] και προτεταμένο πριόνι. Τα έπαιξε και με ελαφριά πηδηματάκια κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του πρώτου ορόφου.
Πίσω της κι αυτός να ανεβαίνει. Και συνεχίζει τα σκαλιά προς την ταράτσα, που επίσης τα ανεβαίνει ο τρελός με το πριόνι.

Κι ήταν έτοιμη να αρχίζει να φωνάζει για βοήθεια, γιατί εδώ ήταν πριόνισμα δεν ήταν σαν το άλλο που αν δεν μπορείς να το αποφύγεις κάθεσαι και το απολαμβάνεις.
Πρόλαβε όμως ο δικός μας να πάει στα κλαδιά της μπουκαμβίλιας και να αρχίσει το κλάδεμα.