Να γιατί την αγαπάω.

Είναι μερικοί τεράστιοι ευκάλυπτοι στο παρκάκι της εκκλησίας απέναντι. Και είναι απόλαυση το πανηγύρι κατά το  σούρουπο που μαζεύονται τα σπουργιτάκια για να κουρνιάσουν στα φυλλώματα τους.

Τα τιτιβίσματά τους είναι άλλο πράγμα μέχρι το σιωπητήριο για ύπνο. Το ίδιο και το πρωί, χαράματα. 

Μα τι χαρούλες που κάνουν.

Και πόσο άδικο είναι να τα ξεσπιτώνει ξαφνικά ο Δήμος, που κάθε δυο τρία χρόνια με τα συνεργεία του κλαδεύει εντελώς τους ευκαλύπτους.

Σκέτη σπουργιτοκτονία.

Κι έβλεπα την δικιά μου να ετοιμάζει κάθε μέρα τα σκουπίδια. Αλλού τα πλαστικά, μπουκάλια για ανακύκλωση, αλλού τα άλλα. 

Και σε μια χαρτοπετσέτα μικρά υπολείμματα ψωμιού, μικρά σχεδόν ψίχουλα.

Αυτά τα τελευταία δεν μου έκοβε γιατί είναι. 

Μέχρι που την είδα μια μέρα να κατεβάζει τα σκουπίδια στους κάδους δίπλα στους ευκαλύπτους. 

Μετά μπήκε στο παρκάκι, που την περίμεναν τα σπουργιτάκια, για το πρωινό τους. 

Τα ψίχουλα.

Ψυχούλα