Το τσαλακωμένο χαρτάκι

Γς said

16 Σεπτεμβρίου, 2015 στις 17:26

Το χαρτάκι του Καμμένου. Το βλέπω τώρα στην τηλεόραση. Και τι μου θύμισε!

Συνάδελφος [@!%$*&&()*_)].
Με είχε ρωτήσει για ένα πρόβλημα της δουλειάς μας. Του είχα εξηγήσει, αλλά σιγά μην κατάλαβε.
Με ξαναρώτησε μετά κάνα δυο μέρες. Του έκανα μια πλήρη ανάλυση. Κρατούσε και σημειώσεις.
Μα δυστυχώς…
Ετσι με πιάνει και

-Ξέρεις λέω να το κάνουμε μια τζόινγκ δημοσίευση.
-Ντάξει. Να το κάνουμε κάποτε.
-Τώρα. Και με πάει σον πίνακα του εργαστηρίου.
-Τι μωρέ; Θα το γράψουμε έτσι στο πόδι;
-Ναι.

Κι άρχισε να γράφει ότι έλεγα. Αμπστρακτ.

Ιντροντάκτιον. Ματιριαλ εντ μέτοντς. Ανάλισις.
Και άρχισα να γράφω τις εξισώσεις κ ένα σκαρίφημα του μοντέλου.
Θα προχωρούσα στο Ντισκάσιον, αλλά αυτός ήθελα να λύσουμε τις εξισώσεις.

-Μετά ρε. Όταν το γράψουμε και το χτενίσουμε.
-Τώρα
-Τώεα; [ας το διάλο]. Και μου βγήκε το λάδι για την λύση
.
Επρεπε να τον περιμένω που έγραφε το κάθε τι.

-4.32! Το αποτέλεσμα. Το γράφει και εξαφανίζεται στα ενδότερα του εργαστηρίου τρέχοντας.
Κάτι θα ξέχασε στην πρίζα σκέφτηκα.
Και ξαφνικά

-Γιάννη!
-Τι έγινε ρε; Τι έπαθες; Και τρέχω μέσα.

Είχε πάρει ένα τρομο-φοβισμένο ύφος και μου έδειχνε τον … κάλαθο των αχρήστων.
Φοβήθηκα. Ποιος ξέρει τι είναι μέσα. Κάνα ποντίκι, φίδι;
Ερχεται όμως. Βάζει το [τρεμάμενο, ναι] χέρι του μέσα και πιάνει ένα φρεσκοτσαλακωμένο χαρτί. [Σαν αυτό του Καμμένου]. Το ξετσαλακώνει και μου δείχνει τι είχε γράψει:

-4.32! Το ίδιο είχα βρει κι εγώ χτες.

Κι ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχω μάθει πως λέγεται όταν θέλεις να γελάσεις, αλλά η αηδία δν σ αφήνει.
Κ αυτό το στομάχι μου. Κάθε φορά που το θυμάμαι με θυμάται. Τα ίδια υγρά. Η ίδια αηδία.

Κάποτε είδα και το πέιπερ. Με το όνομά του βέβαια.