Κάτω στον Πειραιά

Γς said

19 Σεπτεμβρίου, 2015 στις 18:27

Ελεγα χτες για μια περιπέτειά μου στο Λιμάνι του Πειραιά, πιτσιρικάς.

Και ως εδώ καλά.
Είχε να κάνει με το [μη ισοσταθμισμένο] δείγμα της δημοσκόπησης.

Απ εκεί και πέρα όμως αγριεύουν τα πράγματα.

Μαζί με τα αμερικανάκια πήρε και μένα η μπάλα.
Αρχισαν τα «προδότη» και τέτοια και βρέθηκα μαζί με τους τζώνηδες σε ένα καφενείο δίπλα προσπαθώντας να αντιτάξουμε άμυνα. Σαν το Λος Αλαμος να πούμε.

Χτύπαγαν για να σπάσουν τις τζαμαρίες οι απέξω. Δυο τρεις ναύτες κρατούσαν την πόρτα απόρθητη κι εγώ να προσπαθώ να πάρω την αστυνομία από ένα τηλέφωνο που δεν μου το έδινε ο αφεντικός γιατί ήταν λέει χαλασμένο.

Και θα την είχαμε βάψει αν δεν πλάκωναν κάτι περιπολικά της Αμερικάνικης Ναυτικής Αστυνομίας. Κρατούσαν κάτι τεράστια κλομπς και τους έβαλαν στα περιπολικά.

Ξαναθυμήθηκα τη φάση όταν οι Αμερικάνοι έφευγαν απ την Σαϊγκόν.

Όχι δεν αρπάχτηκα από κανένα ελικόπτερο. Απλώς με απομάκρυνε η Αστυνομία του Πειραιά από το πεδίο της μάχης.
Και λίγο πριν με αφήσουν απ το τμήμα με πιάνει ο διοικητής.

-Ακου μικρέ. Μην ανακατεύεσαι μ αυτά. Δεν είναι έτσι όπως νομίζεις. Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις.
-Μα δεν έκανα τίποτα.

Και άρχισε να μου εξηγεί τα διάφορα. Σαν πατέρας μου όπως είπε. Ακόμα και για τους φίλους μας τους Αμερικάνους.

Πήγα στο σταθμό του ΗΣΑΠ και όπου φύγει φύγει για Αθήνα.
Μακριά από τον Πειραιά που είχε κουκουέδες αστυνομικούς.
Από την άλλη πάλι τον άκουγα ακόμα να μου λέει:
«Δεν είναι έτσι όπως νομίζεις. Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις»

Και μετά, τώρα δηλαδή τους ξαναθυμήθηκα

Αυτόν και έναν πιτσιρικά Χρυσαυγίτη.

Και φυσικά δεν εννοώ χρυσαυγίτη εκείνης της μακρινής εποχής [1958].

Αλλά έναν πιτσιρικά μπλεγμένο, παρασυρμένο στους ΧΑ, που βοήθησα να έρθει στα συγκαλά του

[ Prochainement sur cet écran ]