1950 δ

Caktos

to LeTemps2

Εν Αθήναις τη (περισπωμένη και υπογεγραμμένη) τόσο του μήνα τάδε 1950

Ναι ήταν 1950. Πρώτη δημοτικού.

Το σπίτι της Βαγγελίτσας ήταν στο δρόμο μου για το σχολείο. Αλλά και να μην ήτανε πάλι θα πέρναγα από κει, δήθεν τυχαία, για να πάμε σχολείο. Καλά έ, όχι για να ζηλέψετε, αλλά και ν’ αργούσα, δήθεν τυχαία κι αυτή έβγαινε από την πόρτα της αυλής την ώρα που έφτανα εκεί. 
Μέχρι να πάμε στο σχολείο κάναμε και μια γενική ανάλυση της τρέχουσας επικαιρότητας της τάξεως.

Καλλιγραφία. Την μια μέρα το Α κεφαλαίο και το α μικρό. Την άλλη το Β κ.ο.κ

Κακογράφος με πατέντα. Σε όλα τα γράμματα 5 ή και χειρότερα. Εκτός από το δ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το δ ήταν και είναι να γλείφεις τα δάκτυλά σου. Φυσικά είχα 10 με τόνο.

Μια μέρα λοιπόν η δασκάλα απηύδησε με την κακογραφία μου και χράτς-χρούτς μου σκίζει το τετράδιο της καλλιγραφίας σε κομμάτια, που τα έδωσε στη Βαγγελίτσα να τα πετάξει στα σκουπίδια.

Μεγάλη μάρκα όμως η δασκάλα μας. Κάτι κατάλαβε όταν γύρισε η Βαγγελίτσα.

– Για έλα εδώ. 

Την ψαχουλεύει και βρίσκει στον κόρφο της τη σελίδα με το βραβευμένο δέλτα μου…

Πάντως δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν στ αλήθεια νευριασμένη όταν την μάλωνε τη Βαγγελίτσα γι αυτό που είχε κάνει.

Οταν γυρίζαμε λίγο πριν στρίψουμε την Αγία Σοφίας τη φίλησα.