Ο θείος μου ο ράφτης

 

Ηλιούπολη και ψάχνουμε να βρούμε ένα δρόμο.

 

-Συγγνώμη κύριε. Ξέρετε που είναι η οδός Αργοναυτών;

Στέκεται, μας κοιτάζει  και με πολύ ύφος

-Δεν ξέρω. Δεν είμαι από δω.

 

-Από πού είστε;

-Από την Αθήνα!

-Α, έχω πάει στην Αθήνα. Εχω ένα θείο εκεί.

-Τι θείο;

-Αδελφός της μάνας μου.

-Τι δουλειά κάνει;

-Ράφτης.

-Ράφτης; Ξέρω ένα ράφτη. Που μένει;

-Στην Αθήνα

Κάκτος ο σεισμογενής

Δεκαπενταύγουστος του 1953, μεσημέρι ζέστη και ο μπαμπάς έχει ξαπλώσει σ ένα κρεβάτι κάτω απ τις κληματαριές στον κήπο. Εχει ανοίξει την εφημερίδα του και διαβάζει για τους σεισμούς στα Επτάνησα.

Κι ο μικρός σκανδαλιάρης Κάκτος σιγά σιγά τρυπώνει κάτω απ το κρεβάτι του. Το πιάνει και το κουνάει ελαφριά.  Εντρομος ο μπαμπάς κατεβάζει την  εφημερίδα και προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.

Μόλις συνήλθε και άρχισε πάλι την ανάγνωση της εφημερίδας ο Κάκτος επανέλαβε τη δόνηση γιαλαντζί με μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια.

Πάλι τα ίδια. Αυτή τη φορά ανασηκώθηκε. Ο Κάκτος έβλεπε τα πόδια του και προσπαθούσε να καταλάβει αν έτρεμαν κιόλας απ το φόβο του.

Και ξανά μετά από αρκετή ώρα ξάπλωσε χωρίς διάθεση ανάγνωσης της εφημερίδας πια.

Και πρέπει να κοίταζε τα τσαμπιά από τα σταφύλια από πάνω του όταν έγινε τρίτη σεισμική δόνηση με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια.

Και να δεις που αυτή τη φορά υπολόγισε αμέσως το επίκεντρο του σεισμού.

Και αμέσως μια χερούκλα απ το κρεβάτι βούτηξε τον Κάκτο και τον ανέσυρε από το εστιακό του βάθος.

Τριχοφυΐα

Γς είπε

7 Δεκεμβρίου, 2012 στις 10:11

Ζεμπερέκια, (μ)πετούγιες, πόμολα.

Σε μαγαζί ειδών κιγκαλερίας.
Περίμενα μια ώρα να τελειώσουν, ακούγοντας τρελά πράγματα για πατέντες και παράλογες απαιτήσεις πελατών.

Ηρθε η σειρά μου.
-Εσείς κύριε, τι θα θέλατε;
-Α, μια σκόνη…
-Τι σκόνη;
-Για πόμολα.
-Για πόμολα; Γιατί;
-Για να βγάλουν τρίχες…

Αβε Μαρία

Θρησκευτική και κοσμική μουσική:

Κι ήμασταν με τη θεούσα κυρά μου σε ένα μοναστήρι που μια νεαρή μοναχή μας έστειλε με τη φωνή της στον εσπερινό!

-Τι ωραία που τραγουδήσατε. Απόλαυση.
-Δεν ντρέπεσαι; Τι είπες στην αδελφή;
-Τι έπρεπε να πω;
-“Ψάλατε” αντί “τραγουδήσατε” και “μυσταγωγία” αντί “απόλαυση”. Kαι να μην την κοίταγες κι έτσι!

Ονειρο λέοντος

Στο φαρμακείο χτες περιμένοντας τη σειρά μου παρατηρούσα τις συνομήλικες μου που σε άλλες εποχές θα ήταν γριούλες με τσεμπέρι. Σαν τη γιαγιά μου. Μοντελάκια τώρα. Τι μαλλί; Τι ρούχα; Τι παπά; Και με τι αέρα σχολιάζουν, αστειεύονται.

-Ισχύει ότι θα πληρώνουμε ένα ευρώ επί πλέον για κάθε φάρμακο στα Ασφαλιστικά ταμεία;

-Δεν καταλάβατε καλά. Για κάθε χάπι της συσκευασίας .Πετάγομαι. Δεν έπιασε. Δεν γέλασαν.

-Κι αυτή η εφορία; Τι γινόταν χτες στην Εφορία. Χαμός.

-Α, τώρα βγήκαν και παγανιά στους δρόμους. Αν βρουν ότι οφείλεις μπορούν ακόμη και να σε συλλάβουν. Αυτό όντως δεν το είχαν ακούσει ακόμα. Συνέχισα για αυτόφωρες διαδικασίες, φυλακίσεις και τέτοια.

Και με τούτα και με τα άλλα έφτασε και η σειρά μου. Πλήρωσα και τη συμμετοχή μου, που όλο και ανεβαίνει. Εφτασε τα σαράντα ευροπουλάκια. Τα ακούμπησα στο γυάλινο πιατάκι του ταμείου που έγραφε: “Έμπλαστρα Λέοντος”.  Και την έκανα.

Ξαναγύρισα. Είχα ξεχάσει τα γυαλιά μου. Που δεν τα βρήκα όμως. Γύρισα σπίτι κοιτάζοντας μήπως τα δω στο δρόμο που μου είχαν πέσει.

Τα βρήκα. Στο σπίτι. Τα είχα ακουμπήσει στο γραφείο μου, μαζί με τα φάρμακα.

Και τώρα το πρωί θυμάμαι ακόμα έντονα το όνειρο που έβλεπα απόψε με εκείνο το τεράστιο έμπλαστρο. Από τους ώμους μου μέχρι τα λαγόνια μου. Σαν κι αυτό. Το μοναδικό της ζωής μου, που μου το είχε κολλήσει η γιαγιά μου, που μου είχε πάρει και βεντούζες κάποτε. Θα ήταν πολύ μεγάλα τα μπλάστρια τότε ή εγώ πολύ μικρός.

Κι ήμουν λέει στο όνειρο νέος και ωραίος. Κι ένα έμπλαστρο Λέοντος στο άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλους.

McArthurGlen Designer Outlets

Γς είπε

11 Αυγούστου, 2012 στις 20:18

54:

Ψιλοάσχετο: Σήμερα στο εκπτωτικό χωριό με το φοβερό όνομα McArthurGlen Designer Outlets

 στα Σπάτα, όσο η κυρά μου ήταν στο δοκιμαστήριο, χαλβιάδαζα κάτι Ουκρανές που ψώνιζαν στο μαγαζί και μόλις βρήκα ευκαιρία πέταξα τα ρωσικά μου.

Μου τη χάλασε όμως ένα τούρκος, που δουλεύει μαζί μ αυτές εδώ στην Ανατολική Αττική. Του την βγήκα με τα λιγοστά μου τούρκικα. Ηταν απ την Βόρειο Τουρκία.

-Καρά Ντενίζ του είπα (Μαύρη Θάλασσα) και άρχισε να μου μιλάει στα Ποντιακά.

Και μετά στα ελληνικά που έχει μάθει εδώ:

–Ελληνας είσαι βρέ;

–Όχι.

-Και που τα ξέρεις αυτά;

-Τα μιλάμε,. Ξέρεις ότι στα βουνά επάνω υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που μιλούν ποντιακά, αλλά όχι τούρκικα. Είναι η γλώσσα των παππούδων μας.

Δεν κάνω πλάκα. Ισως να με κορόιδευε.

Ντίνος είπε

11 Αυγούστου, 2012 στις 21:00

59#
Καθόλου πλάκα δεν σου έκανε.
Πχ οι Οφλήδες και οι Τονιαλήδες
http://pontiosakritas.blogspot.gr/2011/04/blog-post_29.html

Ευτυχείτε!

Γς είπε

6 Ιανουαρίου, 2013 στις 01:36

56:  

>Να και η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή (κυριολεκτικά οι τρεις λέξεις) του ΕΙΡ. Παρατήρησα ότι η Ελένη Κυπραἰου λέει ΕθνικόΊδρυμα Ραδιοφωνίας (χωρίς ν).

1970 ή 1971. Είχα πάει για κάποια δουλειά στην 3ης Σεπτεμβρίου, στο κτίριο του ΟΤΕ, όπου στεγαζόταν η Πειραματική Τηλεόραση του ΕΙΡ. Και πέφτω απάνω στον Αλκη Στέα.
Τον γνώριζα από το Διεθνές στη Σπύρου Μερκούρη που ερχόταν καμιά φορά και καθόταν στην παρέα μας. Ηταν φοβερός και τον απολαμβάναμε εμεις τα τζόβενα.

-Τι  δουλειά έχεις εδώ;

 -Ψάχνω κάποιον.

–Για έλα εδώ.

Δεν είχε έρθει κάποιος που θα διαγωνιζόταν στην εκπομπή που είχε στην ΕΙΡ+Τ.
Με έβαλε στο στούντιο και βγήκε κάτι πολύ ζωντανό. Σαν να μιλούσαμε στην παρέα στο Διεθνές.
Εφυγα και με μια τσέπη γεμάτη λεφτά. Είχα απαντήσει σωστά σε ένα σωρό ερωτήσεις.

Ευτυχείτε! Που έλεγε κι ο Αλκης

(Κάπου πρέπει να υπάρχει το βίντεο. Και τι δεν θα έδινα να με δω τότε που υπηρετούσα στο στρατό – Αεροπορία ήθελα να πω - και δεν το είχα δει όταν μεταδόθηκε)

Ελένη Κυπραίου

Γς είπε

7 Δεκεμβρίου, 2012 στις 14:28

25:
>Το 1972 στο χωριό ήρθαν οι πρώτες τηλεοράσεις.Λίγο διάστημα αργότερα οι γερόντισσες μαζεύτηκαν για να δουν κι αυτές […]

Στο δικό μου το χωριό (Αθήνα) ήρθαν νωρίτερα.
Εγκαθιστώ που λες στη θεια μου την TV και να σου η Κυπραίου (Η πρώτη παρουσιάστρια).

-Μας βλέπει κι αυτή τώρα; Ρωτάει η θείτσα.
-Όχι βέβαια. Και δίνω ένα φιλάκι, μέσω οθόνης, στην Κυπραίου.

Ε, ο διάολος το έφερε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή να τα χάσει και να αρχίσει να γελάει η παρουσιάστρια (κάτι που συνέβαινε συχνά στις πρώτες εκπομπές).
Θαρρώ ότι έκτοτε η θειά μου καλλωπιζόταν πριν στηθεί μπρος στην τηλεόρασή της

Βυζάντιο και Λατινική Αμερική

Γς είπε

11 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 16:37

35, 36:

Το βυζάντιο είχε πέσει πριν μισό περίπου αιώνα όταν ο Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική.

Κι όμως.
Και γράφαμε διαγώνισμα. Θέμα: Σε ποιες χώρες διέδωσε τον Χριστιανισμό το Βυζάντιο.
Με σκουντάει ο διπλανός μου. Του λέω:

 -Βουλγαρία. Το γράφει.

–Ρωσία. Το γράφει, αλλά συνεχίζει και γράφει γράφει.

–Τι έγινε ρέ; Διαβάζω το γραπτό του: Βουλγαρία, Ρωσία, Ιταλία, Ισπανία, Βραζιλία, Αργεντινή …

-Είδες; Απ το ποδόσφαιρο τα θυμήθηκα 

Η Βασιλομήτωρ

Γς είπε

16 Αυγούστου, 2012 στις 17:29

13:

>Η έκφραση “Πρωθυπουργοί Ευρυδίκης” ριμάρει διαβολικά με ένα υπόρρητο “Πρωθυπουργοί Φρειδερίκης” υπονοώντας και τις γνωστές επεμβάσεις της τότε Βασίλισσας Μητέρας. 

Θυμάμαι πολύ καλά το «Ευρυδίκη» προηγήθη για να υποδηλώνει «Φρειδερίκη».

 Ε, το «κατεψυγμένος» επόμενο ήταν να προκύψει από τα κατεψυγμένα ψάρια της Ευρυδίκης.

Σχετικά με την βασιλομήτορα Φρειδερίκη, θυμάμαι έναν ερασιτέχνη των μεσαίων (Ραδιοφωνικό Σταθμό) άμα τω θανάτω του Παύλου και την προσαγόρευσή της ως βασιλομήτορος να παίζει το άσμα «Στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι» και να λέει πάνω στο κομμάτι «Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Βασιλομήτορα Φρειδερίκη».

Και τα ραδιογωνιόμετρα να τρέχουν στις γειτονιές να τον εντοπίσουν!

Un pour tous ! Tous pour un !

Γς είπε

11 Δεκεμβρίου, 2012 στις 15:37

42:
>Και τι σημαίνει “Α μον ντιε” στα Καραβαϊκά;

“Ελαβα μία επιστολή από το Βέλγιο γραμμένη στη Βελγική Γλώσσα”.
Ετσι άρχιζε σε κάποια αναφορά εναντίον μου, ένας συνάδελφος που εκτός από πρύτανης το έπαιζε και κουλτουριάρης.

Και θυμήθηκα μια μεγάλη μας καθηγήτρια που μου έλεγε πολύ παλιότερα για δαύτον:
-Τι περιμένεις Γιάννη από άνθρωπο που δεν έχει διαβάσει τους Τρεις Σωματοφύλακες;

Ο Βερν, ο Βερνερ φον Μπράουν κι ο Μπαλωματτής μου

Γς είπε

21 Ιανουαρίου, 2014 στις 15:26

Ο μπαλωματής της γειτονιάς, ο πλανόδιος μπαλωματής που όλο και σε κάποια γωνιά τον έβλεπες με τα σύνεργα του να σιάζει τα παπούτσια.

Που είδε και τον Κάκτο να έρχεται απ το νηπιαγωγείο με την τσάντα του που μέσα είχε την πλάκα του και τα κοντίλια του.

-Γιαννάκη τη γέμισες την τσάντα γράμματα;

Κι απορούσα που νόμιζε ότι έτσι γίνεται με τα γράμματα.

Με χαρά τον άκουγα να συνεχίζει αργότερα στο Δημοτικό το ίδιο χωρατό.

-Ακόμα να γεμίσεις τη τσάντα γράμματα;

Και το χωρατό του έγινε απορία, μια ζωή που με έβλεπε να κουβαλάω τσάντα.

Κι όταν ξαναγύρισα στο πατρικό μου έτυχε ν ακούσω κι αυτό:

-Στο φεγγάρι πήγαμε κι εσύ ακόμα να γεμίσεις τη τσάντα γράμματα.

Θεός σχωρέστον

Η Πύλαρος

Γς είπε

16 Ιανουαρίου, 2013 στις 18:26

Αμάν πια με το ‘Πανταλέων’ και τα καράβια. Ας πάμε λίγο πιο πέρα.
Άλλος με την Πύλαρο και μια μακαρονάδα!’
Από δώ* περνούσε μαζί με το Ασσος μέχρι που τράκαραν στο Θιάκι :

ΣΚΡΙΠ:
«Όλαι αι παραθαλάσσιοι πόλεις από τας οποίας διήρχοντο, τα είδον αλληλοδιωκόμενα, αλληλοπροκαλούμενα εις την καταστροφήν, ως να ήσαν σκάφη δύο παλαβών, εχόντων το δικαίωμα να τα βυθίσουν χωρίς να δώσουν λόγον εις κανένα».

‘* Όπως είδε το πέρασμα αυτές τις μέρες ο Καναδός αστροναύτης Chris Hadfield, από τo διάστημα
Όπως το είδα εγώ από το αεροπλάνο.
Σκέψου λέει να συμπίπταμε χρονικά.

Θα με έπαιρνε και μένα, όπως έγινε εδώ με το χάρτη της Google με τη φωτογραφία του δορυφόρου που πήρε και το αεροπλάνο που περνούσε από τη γειτονιά μου προς το Ελ Βενιζέλος.

Σύρος

Γς είπε

12 Μαρτίου, 2013 στις 10:38

1:
>Καμιά ανώνυμη γραμμούλα καταγγελίας επιόρκων δεν υπάρχει ρε παιδιά;

Εδώ ο καλός ρουφιάνος του ιστολογίου:

Η κυβέρνηση λέει αναζητά επίορκους και υπαλλήλους που προσελήφθησαν με πλαστά στοιχεία.
Και θυμήθηκα έναν διοικητικό υπάλληλο (συνταξιούχος σίγουρα εδώ και πολλά χρόνια) όταν δίδασκα πιτσιρικάς στις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ. Δημοτικής εκπαίδευσης ήταν και εργαζόταν μερικά χρόνια στην Αθήνα ως Διοικητικός υπάλληλος. Δεν ήταν μόνιμος. Όμως προσκόμισε (αγόρασε) απολυτήριο Ιδιωτικού εξαταξίου τότε Γυμνασίου της Σύρου στο οποίο υποτίθεται ότι φοιτούσε τα 3 τελευταία έτη. Ετσι στη ψύχρα.
Τώρα πως γινόταν να είναι στην Αθήνα και στη Σύρο ταυτόχρονα, ουδόλως απασχόλησε τον προϊστάμενό του!
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι έχουν καταφύγει σε τέτοιες απάτες. Οσο για τους επίορκους που δεν έχουν κατηγορηθεί ποτέ ως τοιούτοι, σοϊ το βασίλειο.

Kolynos

Γς είπε

31 Μαρτίου, 2013 στις 07:58

184:

>“Κολινό για τα δόντια. Για το ξύρισμα έχω σαπουνάκια.

Και να η πρώτη κρέμα για αφρό ξυρίσματος σε σωληνάριο σαν αυτό της οδοντόκρεμας. Και την έστειλε ο φίκος μου ο Νίκος απ την Αγγλία που σπούδαζε στον πατέρα του. Κι ο κυρ Γιώργης την κατανάλωσε όλη βουρτσίζοντας τα δόντια του. Κι ας μύριζε η κολυνός σαπούνι, όπως έλεγε.

Γς είπε

31 Μαρτίου, 2013 στις 08:17

182:

> κολυνώματα λέγονταν τα “βαψίματα”, όταν δηλαδή πασαλείφεις κάποιον με οδοντόκρεμα στον ύπνο του

Τι Κολυνός; Βάμμα Ιωδίου ή μερκιουροχρώμ από το φαρμακείο της κατασκήνωσης.

Μία σταγονίτσα στη μυτούλα.

Και δεν θα ξεχάσω τις γκριμάτσες που έκαναν τα κοιμώμενα φιλαράκια μου.

Και το πρωί φωνές για τον “δράστη” ο Γς (που είχε αυτοχρωματιστεί επιπόλαια) για ξεκάρφωμα…

Βούλα, Κούλα, Τούλα, Σούλα,κλπ

Γς είπε

3 Απριλίου, 2013 στις 13:41

36:
>Αλήθεια, τόσο χάλια ήσαν οι δικές σας;

Οι δικές μας, εκείνη την παλιά-παλιά εποχή απλώς δεν βλεπόντουσαν και ήταν και λίγες. Ασε που καθόντουσαν όλες μαζί στις πρώτες θέσεις. Φρίκη.
Ετσι η μια βόλτα απ την φιλοσοφική για αλλαγή αέρος ήταν επιβεβλημένη.

Όμως το είχε η μοίρα μου στις γκέλες.
Είχα πάει στο μάθημα του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου και έπεσα σε μια από το Εθνικό Ωδείο που είχε τα ίδια φιλοσοφικά ενδιαφέροντα. Της την έπεσε ο Γς και το ίδιο απόγευμα της τηλεφώνησε στο σπίτι.
-Την Χχχούλα παρακαλώ.
-Δεν είναι εδώ (η μάνα της). Ποιος την ζητά;
-Δεν πειράζει θα ξαναπάρω.
Δεν ξαναπήρα. Με πήρε αυτή.
-Καλά πως ήξερες ότι ήμουν εγώ που σε ζήτησα;
-Ποιος άλλος να με έπαιρνε (και φυσικά δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων εκείνη την εποχή).

Τρίχες! Ολο με μουρλές έμπλεκα. Αυτή εδώ έδινε διαφορετικό όνομα στον καθένα.
Ημουν απλώς μια αντιστοιχία στο κατάλογό της.

Σχολικές εκδρομές

Γς είπε

27 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 01:21

33:
>Για τον πνιγμό που έλεγες:

Προσπαθούσα να ξεφύγω από μια εκδρομή που με είχαν προγραμματίσει (στη σύντομη θητεία μου στην Δευτ. Εκπαίδευση) όταν ήρθε ουρανοκατέβατος συνάδελφος να με παρακαλέσει να πάει στη θέση μου.

Τους πνίγηκε μαθητής και το έμαθαν από τις …εφημερίδες, την άλλη μέρα!

Χρόνια προσπαθούσαν να τρενάρουν τη Δίκη για να ξεχαστεί και να πέσουν στα μαλακά. Αναβολές, Δικηγόροι , κλπ κλπ.

 Τελικά η δίκη έγινε μια Δευτέρα της Κυριακής εκείνης που πνίγηκαν 6 κορίτσια με μια βάρκα στην Κρήτη σε Σχολική Εκδρομή.

Τους τσάκισαν οι δικαστές!

Πως τη γλύτωσα;

Το νυφικό

Αγγελος είπε

23 Δεκεμβρίου, 2012 στις 18:07

Τις νΥφάδες σου, Γς (20), να τις καλοδεχτείς, αλλά οι νΙφάδες ας μας λείπουν, καθώς σε πολλά σπίτια δεν έχουμε και θέρμανση! .

Γς είπε

23 Δεκεμβρίου, 2012 στις 20:12

Μπερδεύτηκα με τις λευκές νιφάδες και τις νυφάδες με τα λευκά νυφικά.

Και το είχε ταράξει στο "θα δούμε" το Μαράκι ο αρραβωνιάρης της, και ουδέν περί γάμου.
Κι όταν στη γιορτή της μας έκανε το τραπέζι ο πολλά βαρύς δικός της βρήκε τη σαλάτα ελαφρώς λυσσώδη.
-Πολύ αλάτι, ρε παιδί μου και είναι επικινδυνώδες. Κι η ζάχαρη ανθυγιεινώδης. Ότι είναι άσπρο κάνει κακό. Το αλάτι, η ζάχαρη και … και …
-Και το νυφικό! Του πέταξα