Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

Ο φίλος μας ο Νίκος Ξ. [ο καθηγητής ανθρωπολόγος]  έχει αναρτήσει σήμερα στο Face Book ένα άρθρο του Heritage News στο οποίο διαβάζω πως το ένα εικοστό περίπου του DNA μας το έχουμε κληρονομήσει από τους Νεάντερνταλ. Που σημαίνει ότι υπήρξαν στενές σχέσεις μεταξύ μας. Αλληλοφιστικωθήκαμε.  But the question is, where and when? αναρωτιέται ο συγγραφέας,

Περίεργοι που είναι οι επιστήμονες. Και αδιάκριτοι ίσως.

Αλλά κι οι θεοσεβούμενοι. Εκεί, στο που και πότε κι αυτοί.

Και θυμήθηκα τον εισπράκτορα του Λεωφορείου 9 για τον Παράδεισο, του Λέο Μπουσκάλια.

Πλάκα κάνω. Κανονικός εισπράκτορας ήταν.

Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία απ την αρχή, που έχει και παράδεισο.

Κανονικό λεωφορείο ήταν και ήμασταν στο πίσω μέρος εκεί που υπήρχε ο εισπράκτορας με τη θέση του το τραπεζάκι του και τα μικρόφωνά του. Τούτος ο δικός μας είχε και μια Αγία Γραφή που την άνοιγε για να πει τσιτάτα σε δυο τρεις άλλους με τους οποίους είχε σχηματίσει άτυπο θεολογικό σεμινάριο.

Φτού. Είπα να μπω στην συζήτηση παριστάνοντας τον θεούσο, αλλά με κατάλαβε και δεν μου έδωσε σημασία.

Θεούσος, ξεθεούσος όμως το μάτι του ολο λοξοδρόμιζε σε μια κοπελίτσα που κρεμόταν απ τα χερούλια του λεωφορείου που ήμασταν όρθιοι, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες καλοκαιριάτικα.

Ηταν η δικιά μου. 18 άρηδες κι οι δυό, άφραγκοι και άστεγοι ερωτικώς πηγαίναμε σε μια φτηνή ταβέρνα, μακριά απ το κέντρο, που είχε και κάτι δωματιάκια από πάνω.

Για το Where και When [της Γένεσης]   μάλωνε ο εισπράκτορας με τους συνομιλητές του, οπότε είπε να ζητήσει τη βοήθεια του κοινού:

-Πέστε μου δεσποινίς. Δεν έφτιαξε ο Θεός τον Αδάμ και την Εύα;

-…

-Τους έφτιαξε! Και που τους έβαλε;

-…σε ξενοδοχείο!

-Αϊ στο διάολο…

Το είπε. Θεούσος άνθρωπος

Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι

Γς said

29 Ιανουαρίου, 2015 at 06:19

295, 296:

>Σουσλόφ Ζούκοφ.

Και θυμάμαι πιτσιρικάς, 9 χρονών στον Κοπανά του Βύρωνα μια μέρα [μια χαρά μέρα] που ήμουν με την μικροθεία του Δημητράκη σε κάτι βραχάκια απέναντι απ τα σπίτια μας.

Μου έλεγε τα διάφορα, μιας και είχα ανησυχίες και το εκτιμούσε, που καταλάβαινα πολλά πράγματα και ήθελα να μάθω περισσότερα. Την χαλβάδιαζα και το είχε καταλάβει και της άρεσε θαρρώ.

Λόγω τιμής την είχα ερωτευτεί και μάλιστα αγρίως. Και μου έκανε χαλάστρα ο …Πατερούλης!

Πάνω στο καλύτερο, πάνω που ήμουν έτοιμος να με αφήσω δήθεν άδολα να πλησιάσω περισσότερο και ίσως έπεφτε κάνα φιλάκι..ξαφνικά είδαμε απέναντι να βγαίνουν απ τα σπίτια και να συζητάνε για το μαντάτο:
Είχε πεθάνει ο Στάλιν. Ναι ο Στάλιν. Αν ήταν δυνατόν!

Και τον διαδέχτηκε ο Χρουσιόφ [εδώ κολλάει ο Σουσλόφ] και πήγαν να τον φάνε [κι εδώ ο Ζούκοφ].
Και μετά αποσταλινοποίηση και τέτοια. Απίστευτα πράγματα δηλαδής.

Μεχρι που έπεσε στα χέρια μου στα ελληνικά τα του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ.
Τότε κατάλαβα ότι όλα αλλάζουν σ αυτόν τον κόσμο. 12 χρονών τότε και πριν πενηνταρίσω, πάπαλα, όλα τέλος.

Bolivar

Δεξιοί κι αριστεροί.

Το πρώτο πράγμα που άκουγε κι έμαθε ο μικρός Γς μέσα στον εμφύλιο. Στην οικογένειά του στην γειτονιά του στον Βύρωνά του.

Και του έλεγε η γιαγιά του ότι όλοι είναι κερατάδες.  Και ο Γς συμφωνούσε ότι όλοι αυτοί πρέπει να ήταν πολύ μαλάκες που συνέχιζαν τον πόλεμο που είχε τελειώσει για όλους τους άλλους από καιρό.

Και κοίταζε όλους τους άλλους Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία μαζεμένους κολλημένους αριστερά στο χάρτη και την Ελλάδα μονάχη της δεξιά κάτω από την σιδερένια κουρτίνα που λέγανε ότι ήθελε να μας κάνει μια χαψιά και καθόλου δεν του άρεσε αυτό.  Διότι προτιμούσε να ήταν κολλημένη η Ελλάδα με τους άλλους. Μπας και μας κατατακτούσαν αυτοί και γλυτώναμε από τους δεξιούς κι αριστερούς κερατάδες της γιαγιάς.

Και  σιγά μην κόψαμε τη μαλακία.  Τσακωμοί, γινάτια , δικτατορίες, Κύπρος, χρέη. Και μέσα πια στην Ευρώπη που ήθελα κάποτε να μας κατακτήσει.

Τότε χτυπούσαμε τη χούφτα μας. Στο μαχαίρι. Μην ξέροντας ότι ο Πατερούλης, μας (τους) είχε πουλήσει.

Τώρα  ξεκινάμε καινούργιο γιουρούσι για μια νέα Ευρώπη και άλλα τέτοια.

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες.

Α ρε γιαγιά, που ο γιος σου, ο μπάρμπας μου, την έκανε τότε κι έφυγε στην Βενεζουέλα για να μην τον σκοτώσουν οι φασίστες.

Ιδεολόγος, έβραζε το αίμα του.

[παράτησε γυναίκα και παιδιά και πήρε μαζί του την κόρη της νονάς του. Πάλι εκεί παιδιά, πάλι αγώνες].

Και μου έλεγε ο πατέρας μου: Πρόσεχε Γιάννη! Μοιάζεις του μπάρμπα σου.

Τον θυμήθηκα όταν έπιασα τον εαυτό μου να χαίρομαι που από καταχρεωμένοι παρίες θα γίνουμε οι Βολιβάρ της Ευρώπης.

Βράζει το αίμα μας.

Η σύνταξη του παππού του Αποστόλη

Εντάξει δεν ήταν και χρυσές λάρνακες. Κουτιά ξύλινα ήταν από ψαροκοσέλες και άλλη ευτελή ξυλεία.

Επιανε τα ξύλα ο παππούς του Αποστόλη τα πριόνιζε τα πλάνιζε και τα έκανε φίνα. Μετα τα κάρφωνε και έφτιαχνε έναν κύβο ακμής 40-50 πόντων. Και τελικά τον έκοβε στα δύο. Δέκα πόντους περίπου  το σκέπασμα πάνω και το υπόλοιπο κάτω. Τα κάρφωνε με δυο ψευτομεντεσέδες και έτοιμο το κουτί για κόκκαλα στα οστεοφυλάκια των νεκροταφείων.

Και χαζεύαμε τα νήπια ο Κακτος κι ο Αποστόλης. Και σιγά μην μας έδινε σημασία ο παππούς. Ούτε και η γιαγιά που υποτίθεται ότι τον βοηθούσε, αλλά όλο με ένα φλυτζάνι του καφέ ήταν και κάπνιζε αρειμανίως.

Ούτε και σε εκείνη τη στιγμή που έπαιξαν θέατρο μας έδωσαν σημασία:

Όταν ο παππούς ξαφνικά ξάπλωσε κάτω κι η γιαγιά άρχισε να φωνάζει «Βοήθεια, βοήθεια». Μαζεύτηκε η γειτονιά και σε λίγο πλάκωσε και το ΕΚΑΒ της εποχής που πήρε τον παππού που σφάδαζε στους πόνους.

Είχε χτυπήσει λέει πέφτοντας από τη σκάλα [μούσι]. Δεν μπορούσε να περπατήσει και κάτι είχε πάθει [λέει] το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να μιλήσει να θυμηθεί και τέτοια.

Εργατικό ατύχημα [λέει]. Σύνταξη "παθών εν ώρα εργασίας".

Κι όσο τον έβλεπα κοτσονάτο να περπατάει να τρώει και να πίνει δημοσία δαπάνη…

Το ψαλίδι της γιαγιας του Αποστόλη

Γς said

20 Ιανουαρίου, 2015 at 12:22

Κι ήταν και το ψαλίδι της γιαγιάς του Αποστόλη.

6χρονα ήμασταν και περιμέναμε με τα ρουχαλάκια μας μέσα στο χαρτοκούτι «Γάλα Νουνού» να περάσει το αυτοκίνητο για να μας πάει στην κατασκήνωση στην Πεντέλη. Ένα ανατρεπόμενο φορτηγό ήταν που μάζευε τα σκουπίδια στο Δήμο Βύρωνος, λόγω τιμής.

Και της έρχεται μια φλασιά της γιαγιάς του Αποστόλη να του πάρει με το ψαλίδι λίγο τα μαλλιά του.
Και να λίγο απ τα αριστερά κι ο παππούς να της βουτάει το ψαλίδι να προσπαθεί να φέρει στα ίσια την δεξιά πάντα. Φαίνεται όμως ότι το παράκανε, οπότε ξαναβουτάει το ψαλίδι η γιαγιά για να το ισιώσει από τα αριστερά.
Μέχρι που σε κάποια στιγμή πιάσαμε πάτο. Φάνηκε το δέρμα της κεφαλής σε μια ψαλιδιά.

-Και τώρα τι κάνουμε;
-Να του τα πάρουμε γουλί!

[Κούρεμα με την ψιλή, Σύρριζα]
Γουλί όμως με το ψαλίδι ήταν μια κουβέντα.

Τον έκαναν τόσο παρδαλό που μια λύση απέμενε.

-Φέρε τα ξυριστικά σου.

Και να του βάζουν σαπουνάδα. Και να ξυραφιές και να κοψίματα και να μπαμπάκια, μπλε οινόπνευμα.

Και να τσιρίζει ο Αποστόλης.

Και θυμάμαι τη νοσοκόμα της κατασκήνωσης να τον γεμίζει τσιρότα, άμα τη εισαγωγή μας

Διαγώνισμα

Γς said

23 Σεπτεμβρίου, 2012 at 11:37

>Όταν πρωτοπήγα στο Παρθεναγωγείο, μόλις είχα πατή­σει τα είκοσι τρία.

Στην ίδια ηλικία έκανα κι εγώ το ντεμπούτο μου στην εκπαίδευση και μάλιστα σε «Παρθεναγωγείο». Μιας τεχνική σχολή θηλέων του ΟΑΕΔ.

Και με θυμάμαι στα διαγωνίσματα που καθόμουν και επιτηρούσα. Ναι, σοβαρός σοβαρός πρόσεχα μην αντιγράψουν. 

Ετσι έδειχνα.
Καλλιστεία όμως έκανα! 

Τις εξέταζα μία μία και σχημάτιζα την ομάδα των φιναλίστ πριν αρχίσουν να παραδίδουν κόλλες.

Εκεί να δείτε μάχες στην τελική φάση για την σταρ, μις κλπ της τάξης.

Ποτέ όμως δεν έδωσα αφορμή για σχόλια στη διαδρομή μου σ αυτή τη βαθμίδα μαθητείας.

Ισως επειδή ήμουν κάτω από το άγρυπνο μάτι της γραμματέως της σχολής και μετέπειτα πρώτης γυναίκας μου.

Το ζευγαράκι

Γς said

23 Σεπτεμβρίου, 2012 at 11:00

Εχω τις ενστάσεις μου

>Μερικά ζευγάρωναν. Απομονώνονταν σε κάποιο μέρος και τα έλεγαν. Το ειδύλλιο πλεκόταν. Εμείς κάναμε πως δεν βλέπαμε.

Μια μέρα πέρασε απ το μαγαζί μου ένα ζευγάρι, πενηντάρηδες περίπου

-Μας θυμάστε;
-Ω βέβαια (ιδέα δεν είχα ποιοι ήσαν).
-Ηρθαμε επι τέλους να σας δούμε. Θυμάστε κάποτε που (μπλα, μπλα);
-Και βέβαια το θυμάμαι (τρίχες!)

Τι είχε συμβεί:
Πρωτοετείς καθόντουσαν τυχαίως μαζί στα ορεινά του αμφιθεάτρου και επειδή μιλούσαν τους φώναξα:

-Το ζευγαράκι να κατέβει κάτω.

Αυτό ήταν. Τους έμεινε. Πάντα μαζί μέχρι το πτυχίο και μετά. Κάποτε παντρεύτηκαν. Οι συμφοιτητές τους οι φυσικοί αυτουργοί.

-Το οφείλουμε σε σας!

Τι να κάνω κι εγώ; Εκανα πως καμαρώνω. Ο ηθικός αυτουργός…

Τρίγωνα, χταπόδια και WiFi νυκτός

Γς said

13 Ιανουαρίου, 2015 at 07:43

> > Δηλαδή το ορθογώνιο τρίγωνο που ΔΕΝ είναι ισοσκελές, δεν είναι υποχρεωτικό να χαρακτηρισθεί σκαληνό γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Α, πουλάκια μου.

Συνεχίσατε μέχρι το πρωί να τα τριγωνολέτε. Εγώ πήγα και κοιμήθηκα.

Και που λέτε, έρχομαι τώρα εδώ να συνεχίσω τη συζήτηση που είχαμε. Ναι, κάτι λέγαμε, λέει, για την Εύβοια και τα βουνά της που είναι χιονισμένα απέναντι και μια ιστορία που είχε μέσα Μαρμάρι, Πόρτο Λάφια, Νέα Στύρα.

Και να ο Πσαράς ο Τζη, να λέει για τα ψάρια του. Κι εγώ για τα δικά μου.

Και έφτιαχνα μες το μυαλό μου, λέει, μια απάντηση μούρλια. Με χταπόδια και τέτοια.Και έτρεξα [για πιπί μου φερστ] και στον υπολογιστή [άφτερ] για να τη στείλω.
Αλλά βρήκα να λέτε ακόμη για τρίγωνα…

Αχ, ούτε να κοιμηθούμε δεν μπορούμε πια.

Αντωνάκη, για το WiFi δεν ματαείπες τίποτα.
Εγώ πάντως δεν το χρειάζομαι. Το έχω όλη μέρα. Και το βράδυ όπως βλέπεις, στον ύπνο μου.

Καλημέρα σας

Σταυροφορίες

Γς said

9 Ιανουαρίου, 2015 at 05:43

Και μόλις είχαν βάψει κάτασπρο το σαλόνι, όταν βρήκα κάτι κραγιόνια της μάνας μου.
Και να Ελληνες και Πέρσες στους τοίχους. Θα συνέχιζα με κουμουνιστές που ήταν ακόμη στο Γράμμο, εκείνη την εποχή. Δεν πρόλαβα όμως.
Εφαγα το ξύλο της χρονιάς μου.

Μου μείνανε και κάτι απωθημένα.
Να συνεχίσω με Ραφάλ που βομβαρδίζουν Τζιχαντιστές.
Με σύγχρονους σταυροφόρους πάνω στ αλόγατά τους.
Με τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο.
Αλλά φοβάμαι την κυρά.

Τελικά η γενιά μας ήταν πολύ καταπιεσμένη

Ολοι κάτω!

Χτες. Πάλι σε τράπεζα. Πάλι για ληστείες.

Πάταγα τα κουμπάκια ν ανοίξει η πόρτα. Και μόλις έμπαινα  να και μία νεαρά.

-Να μπούμε μαζί; Μου λέει.

-Περάστε.

Και μέχρι να δει τις φάτσες μας ο ανιχνευτής, της λέω:

-Για ληστεία κι εσείς;

-Ναι, ναι! Να τα μοιραστούμε!

Και μπήκαμε. Τελευταίοι στητν ουρά.

Και την κοιτάζω, που γελούσε, σαν να ήθελε κι άλλο:

Σκύβω κι της λέω συνωμοτικά:

-Και να μην την πατήσουμε όπως στην διαφήμιση. Όταν θα πω «Ολοι κάτω» εσύ θα μείνεις όρθια

Je suis Charlie

Γς said  

9 Ιανουαρίου, 2015 at 04:46

΄Ζε σουί Σαρλί΄ και θυμήθηκα τον φίλο μου τον ΓιώργοΣαρλή.
Τι πλάκες θα του κάνουν μέσα στην τραγική συγκυρία.

Ηταν ο υπεύθυνος βοτανολόγος για χασισολογικές πιστοποιήσεις.

Χριστόδουλος

Γς said

23 Ιανουαρίου, 2014 at 18:21

145:

>Για το internet cafe από όπου υποτίθεται ότι έστειλε ο Ξηρός την περιβότητη προκήρυξη, αντιγράφω: «Δεν υπάρχει ίντερνετ καφέ στο σημείο στην Καισαριανή στην οδό Δήλου που υπέδειξε κάποιος πως είδε εκεί τον Χριστόδουλο Ξηρό

Εγώ τον είδα προ ολίγου στο δρόμο και τον ρώτησα μήπως θέλει τίποτα.

-Ναι, μήπως ξέρεις κανένα Ιντερνετ Καφέ;

Του υπέδειξα δυο-τρία στη περιοχή αλλά τα είχε ήδη επισκεφτεί.
-Ο ένας μου είπε ότι κλείνει, ο άλλος ότι είναι εκτός η σύνδεση, ο άλλος μου είπε «Δεν μας χέζεις ρε Χριστόδουλε».

-Και τώρα τι θα κάνεις;
-Ξέρω γω λέω να γυρίσω στο κελί μου, όπως λέει κι ο μπαμπάς.
-Θέλεις να πάμε στο ΑΤ της περιοχής να σε παραδώσω; Να μοιραστούμε και την επικήρυξη σου; Φίφτι-φίφτι.
-80-20.
-60-40.
-Θα το σκεφτώ.
Του έδωσα το τηλέφωνό μου.

Περάσαμε κι από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς.
-Απ’ ‘ολα Χριστόδουλε; Τον ξέραν όλοι..

Τώρα κάθεται στο παρκάκι και αναλύει το μανιφέστο του σε κάτι αργόσχολους συνταξιούχους.

Posso?

Γς said

6 Ιανουαρίου, 2015 at 08:07

>το PODEMOS το μεταφράζει ΠΟΛΕΜΟΣ. Ωραία ενημέρωση..

Podemos. Ισπανικό 'μπορούμε΄ [και κόμμα].
Και θυμήθηκα το αντίστοιχο ιταλικό potere.

Κυριλέ ριστοράντε στη Ρώμη.
Μακαρονάδα και φρούτι ντι μάρε. Γαρίδες, Καλαμάρι, Μύδια, αστακός.

Πρωτόγνωρα σε μένα για εκείνη την εποχή.
Φνταστικά, όνειρο.
Και ξαφνικά ο νεαρός καλοντυμένος καμαριέρε:
-Πόσο;
Και μας χάλασε τη ρομάντζα.

Θα μπορούσε να εξελιχθεί [αν ήταν στην ελλάδα]:
-Πόσο;
-Τόσο!
-Τι τόσο;
-Τι πόσο;

Μέχρι να καταλάβουμε ότι μας ρώταγε άν μπορεί να πάρει τα πιάτα για να μας φέρει τα υπόλοιπα, είχαμε ξενερώσει.

Το μπάνιο

Γς said

4 Ιανουαρίου, 2015 at 02:49

67 @ Λεώ

Αχ βρε Λεώ. Μπράβο.

Να και μια δικιά μου εκδρομή, μεσημεριάτικα, που αρχικά ήταν προγραμματισμένη για μπάνιο κάπου στο Σαρωνικό.
Πριν 30 περίπου χρόνια. Με την μακαρίτισσα κυρά και τα τρία πιτσιρίκια μας.

Σαρωνικός και δεν ήμουν σίγουρος αν θα πηγαίναμε προς Λαγονήσι μεριά ή προς Κινέττα.
Κινέττα είπα και της φάνηκε κομμάτι μακριά και ταλαιπωρία. Και μειδίασα εντός μου.
Κι όταν περνούσαμε απ εκεί το σχέδιο είχε αλλάξει. Αγιοι Θεόδωροι και γιατί όχι Λουτράκι, που τελικά το αφήσαμε δεξιά για να πάμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Μα ούτε κι εκεί θα τους πήγαινα.

Το Τολό είχα κατά νου. Και μόλις περάσαμε τη διώρυγα την έκανα για Κόρινθο κι από εκεί Ξυλόκαστρο, Ακράτα, Διακοπτό και φάγαμε στο Αίγιο. Και είπαμε[είπα] να πάμε λίγο παραπέρα στην Πάτρα. Να δούμε και τα Στέλιο και τη Σοφία τους φίλους μας. Και να τσιρίζει η κυρά να γυρίσουμε πίσω ή τουλάχιστον να κάνουμε εκείνο το μαμημένο μπάνιο που είχαμε πει.

Τίποτα εγώ. Πάτρα, που δεν πήγαμε όμως γιατί έστριψα για Ρίο και μετά μιας και δεν είχε γέφυρα στο φέριμποτ , Αντίρριο και ντουγρού για Κραβασαρά (Αμφιλοχία). Κάτι σουβλάκια και στην Αρτα για ύπνο μιας και είχε νυχτώσει για καλά πια.
Και το πρωί, που είπαμε ότι θα γυρίζαμε την κάνω για Γιάννενα. Η κυρά να τα έχει παίξει εντελώς. [Είναι η υποτιθέμενη Μαρία εδώ].

Και θα γυρίζαμε στα σίγουρα σην Αθήνα, αλλά εγώ αλλού θωρούσα ακίνητος, αλλού ο λογισμός μου. Στην Πίνδο.
-Σου έρχομαι. Και σε λίγο να στο Μέτσοβο. Άλλες περιπέτειες στην από δω μεριά της Πίνδου.

Να μην τα πολυλογώ. Μπάνιο κάναμε. Στον Αγιο Κωνσταντίνο!
Μετά Θήβα και τέτοια.

Και να έχεις και την κυρά να φωνάζει ότι δεν είχαμε πάρει μαζί μας ούτε μια εφεδρική περισκελίδα.

Το Καναρινί Ποδηλατο

Αναστροφή δεν λέμε την στροφή επί τόπου; Το U turn.

Το κάνω συχνά σ εκείνο το σημείο. Στο Πικέρμι. Στη διασταύρωση της Μαραθώνος με το δρόμο που πάει προς τα Σπάτα το Εκπτωτικό Χωριό (Μακ Αρθουρ Ντιζάϊν Αουτλετ και τέτοια). Α, και την Αττική Οδό.

Παλιά που ήταν ο Κώστας της Ραφήνας πρωθυπουργός η διασταύρωση είχε κάνα δυο μπάτσους τροχονόμους. Ούτε να το σκεφτείς να το επιχειρήσεις. Τώρα όμως …

Και κάθε φορά μόλις στρίψω πέφτω επάνω στο  Bike Coffee που έχε ανοίξει καιρό τώρα και έχει γίνει το στέκι των ποδηλατιστών που ανεβοκατεβαίνουν την Μαραθώνος. 
Κι εκεί στο παρτέρι του μαγαζιού ένα πεταμένο ποδήλατο. Ένα κίτρινο ποδήλατο. Και θυμήθηκα το πάθος που είχα με τα ποδήλατα πιτσιρικάς.  Κι ακόμα έχω. 
Μάζεψα πέρυσι ένα πεταμένο και το σενιάρισα. Το χάρισα σ ένα γειτονάκι.

Κι ευτυχώς που δεν επιχείρησα να κάνω το ίδιο με το κίτρινο ποδήλατο της διασταύρωσης. 
Ηταν του μαγαζιού.  Ωραία ιδέα. Αυτά τα Χριστούγεννα μάλιστα του είχαν βάλει και πολύχρωμα λαμπάκια.

Κι ήταν προχτές το πρωί  που στήθηκα έξω απ το ΛΙΝΤΛ, πριν ανοίξει για κάτι προσφορές που είχε. Και νόσου ένα άλλο κίτρινο ποδηλατο ενός τύπου που το είχε βάλει μπρος την είσοδο για να μην χάσει την σειρά του.

Είπα να του πω καμιά κουβέντα, αλλά μου θύμισε το Καναρινί Ποδήλατο και μαλάκωσα.

 Άρχισα στην ψύχρα να του λέω για τον Λευτέρη της έκτης τάξης που ήταν έξυπνος αλλά δεν ήξερε να διαβάζει. Και για τον καινούργιο Δάσκαλό του που ασχολήθηκε μαζί του.

Ακουγε και δεν σχολίαζε. Και κατάλαβα είχα πέσει σε αλλοδαπό. Ντεν καταλάβαινε. Μου είπε ότι ήταν αλβανό και του μίλησα με τα λίγα αλβανικά μου. Ντεν καταλάβαινε, πάλι.

Με δούλευε λέτε; Τι να ήταν; 

Ω, γλυκύ μου έαρ!

Γς said

24 Απριλίου, 2013 at 04:37

Καμιά λέξη εύοσμη, λουλουδιάρικη, ανοιξιάτικη;

Κανένα κείμενο με βιολέτες, με ψαλμωδίες, περιφορά του επιταφίου τάχατις.
Κι οι κοριτσίστικες φερομόνες μέσα στη δροσιά της ανοιξιάτικης βραδιάς που μας έσπαγαν τη μύτη και τρέμαμε από πόθο.
Τα πρώτα μας σκιρτήματα.
Που ξαφνικά ανακαλύπταμε το θείο δράμα της ζωής. Των παθών μας τον τάραχο.

Κι ανέβαινε ο Γς με την πρόωρη ανάπτυξη και κάργα από πρεκάρσορ τεστοστερόνης, στον γυναικωνίτη με την Κατινίτσα. Και δεν άντεξε. Όπως ανέβαινε τα σκαλοπάτια μπροστά του τις άρπαξε με τα δυο του χέρια τη φούστα και της την σήκωσε.
Και από τότε τον πήρε διάολος και τον σήκωσε κι ακόμα τον κρατάει στο ύψος του.
-Ω, γλυκύ μου έαρ!