Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

Γς said

3 Φεβρουαρίου, 2015 at 23:27

181:

>Ο διευθυντής του σχολείου κάνει…τράμπα με κάτι εξωσχολικούς που θέλουν να κάνουν graffiti στον τοίχο του σχολείου.

Δεν πολυκατάλαβα την ιστορία σου με το γκράφιτι. Αλλά να μια αληθινή ιστορία με γκράφιτι.

Ηταν πριν από 40 και βάλε χρόνια, που κάποια καλόπαιδα αγιογραφούσαν με σπρεϊ κάθε βράδυ καταλλήλως τους τοίχους ενός Παρθεναγωγείου.
Πρωί πρωί κατέβαιναν αι παρθέναι από τα σχολικά και οι καλόγριες τις σπρώχνανε γρήγορα μέσα στο Σχολείο. Μετά κοίταζαν κι αυτές τα γκράφιτι και τρίβανε τα μπούτια τους κάτω από τα ράσα ‘Ο μοντιέ… ω..ουί..ουί’

Η κατάσταση όμως είχε παραγίνει. Ολο βάφανε τους τοίχους και όλο … Λογικό. Ενας φρεσκοβαμμένος λευκός τοίχος Παρθεναγωγείου η χαρά κάθε αθυρόστομου νεαρού καλλιτέχνη με πινέλο.

Ωσπου μια μέρα μετά από το συνηθισμένο κουκούλωμα των Κάρμινα Μπουράνα ο σεβαστός μου πατήρ βουτάει ένα σπρέϊ κι άρχισε να γράφει ‘Αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι’ κλπ κλπ.
Οι καλόγριες έβλεπαν και δεν το πίστευαν.

-Μεσιέ Κριστός, αρετέ μεσιέ Κριστός, νε πα ποσίμπλ, σα σι φι, αρετέ!

Μισιον ακομπλί, όμως.
Που να βρουν πλέον χώρο για να εκφραστούν πάνω στα μεγάλα πυκνά γράμματα του τοίχου.

Με όλο το σεβασμό και με τεχνοκριτική διάθεση του ανέφερα τις ενστάσεις μου όσον αφορά τις ποιητικές του επιλογές.
-Μπαμπά γιατί δεν άγραφες κάτι άλλο;
-Σαν τι;
-Να,
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι. Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές …»

Δεν είχε πάρει το Νομπέλ ακόμα. Τον διάβαζε όμως.

Ανάμεσα στα ενθυμήματα του πατέρα μου είναι και ένα βιβλιαράκι. Οι Προσανατολισμοί σε έκδοση Γαλαξία