Ο καρεκλάς

Γς είπε

28 Φεβρουαρίου, 2014 στις 13:39

Αμάν;
Η Μηχανή του Χρόνου;
Ακούω τώρα έξω:

-Καρεκλάς! Ο καρεκλάς!

Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Θα είναι κανένας γύφτος σαν εκείνον που έκανε μπάνιο όταν τον ρώτησε ένας δικός μας μπαλαμός (λευκός ή ξεθωριασμένος στα γύφτικα) :
-Κύριε πατάτε;
-Οχι, καρέκλαι.

Μάλλον Ντάτσουν θα είναι με πλαστικές καρέκλες, Για να δώ.

Κι όμως ήταν καρεκλάς, Παραδοσιακός που είίχα να δω εδώ και πολλές δεκαετίες. Ποιος πλέκει καρέκλες σήμερα;
Είχε απομακρυνθεί.
Κατεβαίνω βουτάω το αυτοκίνητο και τον πρόλαβα τρία τέσσερα στενά ποιο κάτω.
Καλά τη σακουλεύτηκα. Γύφτος ήτανε

-Στάσου να σε πάρω μια φωτογραφία βρε.
-Δώσε κανένα φράγκο πρώτα.
-Δεν έχω. δεν βλέπεις με τις φόρμες είμαι.
-Τσιγάρο;
-Δεν καπνίζω.

Τελικά πόζαρε

Η τζαμωτή κόγχη

Ιάκωβος είπε

20 Φεβρουαρίου, 2014 στις 19:15

>Τα καφασωτά στους Μουσουλμάνους αντιστοιχούν με τους φερετζέδες των γυναικών

Στο τέλος μιας μέρας ενός Ανθρωπολογικού συνέδριου στην Ξάνθη πήγαμε να φάμε σε ένα μειωνοτικό χωριό, που φαίνεται ότι δεν ήταν εξοικειωμένο με τέτοιες επισκέψεις.

Πλάκωσε κι η πιτσιρικαρία και μας περιεργάζονταν με περιέργεια, χώρια που κάτι γερόντια μας κοίταζαν, όπως μου φάνηκε καχύποπτα, να μιλάμε αγγλικά.

Και σιγά μην δεν ζέσταινε την ατμόσφαιρα ο Κάκτος.

-Τι γίνεται; Πως πάμε;

-Καλως ήρθατε! Χαμόγελα η γερουσία.

Και μετά στα πιτσιρίκια:

-Μάγκες τι ομάδα είμαστε;

-Ο-λυ-μπι-α-κός!

Πήρα τα πάνω μου ο γαύρος.  
Εξηγούσα στους ξένους τι λέγαμε όταν κάποιος με ρώτησε:

-Μόνο αγόρια έχει το χωριό;  Που είναι τα κορίτσια;

Δεν το είχα παρατηρήσει.

Και ήταν κάτι σαν τράβηγμα στο στομάχι όταν μια συνάδελφος μας έδειξε το καφασωτό παράθυρο απέναντι.

Μια σιλουέττα προφανώς κοριτσίστικη πρόβαλε αχνά πίσω από τη τζαμωτή κόγχη του φωτισμένου δωματίου, μέσα στο σούρουπο.

Λαθροχειρίες

Γς είπε

22 Φεβρουαρίου, 2014 στις 06:27

138:

>Κάθε φορά που σταματούσε το τρένο, άρχιζε να μοιράζει σουβλάκια (καλαμάκια)στους επιβαίνοντες που είχαν απλωμένα τα χέρια έξω από τα παράθυρα του τρένου. Ξεκινούσε από την “πλώρη” μοιράζοντας καλαμάκια χωρίς να παίρνει χρήματα για τους δικούς της λόγους. Όταν της τελείωναν τα καλαμάκια και πριν φυγή το τρένο, επέστρεφε πίσω για να εισπράξει τα χρήματα που της όφειλε ο καθένας που είχε πάρει καλαμάκι . Φυσικά, ποτέ δεν εισέπραττε όλο το ποσό για διάφορους λόγους. 

Και θυμήθηκα παρόμοιες καταστάσεις πριν 55 χρόνια αλλά και δυο μέρες.

Πριν 55 χρόνια:

Εκδρομή στη Λειβαδιά.  Γεμίσαμε τα μαγαζιά της πλατείας με σταθερή και απρόσκοπτη και ανεξέλεγκτη  ροή σουβλακίων από τα κάρβουνα στα τραπέζια.

Και την ώρα του λογαριασμού, επειδή τα γκαρσόνια μέτραγαν τα αποκρεατωμένα καλαμάκια ενώπιον εκάστου άρχισε άγρια διασπορά αυτών από πιάτο σε πιάτο.

Πριν 2 μέρες:

Σουλατσάραμε και γεμίζαμε τα καροτσάκια μας με την κόρη μου στο Καρφουρ του Γέρακα.

Είχε κι ένα σταντ με παγωμένες κόκα κόλες και άλλα σοφτ που τα τίμησα  δεόντως με την δίψα που είχα κατά τη διάρκεια της πολύωρης βίζιτας μας εκεί.

Σεμέν φεζάν ταμεία μεριά (μια που είναι, ήταν και γαλλικό το μαγαζί και στο Παρίσι ζυγίζεις μόνος σου και σε εμπιστεύονται)  ξεφορτώθηκα με τρόπο τα άδεια μπουκάλια σε παραπλήσια καροτσάκια αθώων πελατών.

Δεν ήταν μωρέ για τα 2-3 ψωρο ευρώ.  Από συνήθεια, επειδή ήμουν με την κόρη μου, που γέλαγε. Μια ζωή την εκπαίδευα στις πλακίτσες.

Κάποτε που έκανα κάτι ανάλογο με την κυρά μου, πήγε και επανέφερε επιδεικτικά το σώμα του εγκλήματος. Και ανεπίδεκτη μαθήσεως και επικίνδυνη.

Το κλειστό παράθυρο

Γς είπε

19 Φεβρουαρίου, 2014 στις 10:25

>Στο βιβλίο της Αννίτας Παναρέτου «Η παρηγορία των επιστολών σου», που είναι ένα επιστολικό μυθιστόρημα, που παρουσιάζει τις (φανταστικές) επιστολές ανάμεσα στη ζακυνθινή διανοούμενη Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου και στην ανδριώτισσα Ευανθία Καΐρη, αδερφή του φιλόσοφου Θεόφιλου Καΐρη,   η Ελισάβετ Μουτζάν παραπονιέται ότι τα κορίτσια της τάξης της είναι καταδικασμένα να μένουν κλεισμένα μέσα διαρκώς και να βλέπουν τον έξω κόσμο «πίσω από καφασωτά παράθυρα, τα λεγόμενα στην τοπική διάλεκτο ‘τζελουτζίες’».

Τζελουτζίες, καφασωτά παράθυρα. Δράμα να βλέπεις τον έξω κόσμο πίσω απ αυτά.

Για τον πιτσιρικά Κάκτο  όμως ήταν απόλαυση.
Ναι από μέσα ήταν ο Κάκτος . Στο δωμάτιο που διάβαζε. Που είχε παράθυρο προς τον κήπο με μονίμως ανοιχτά παντζούρια. Το άλλο όμως παράθυρο προς το δρόμο ήταν μονίμως σφαλιστό.
Ενα παράθυρο πίσω απ τα γιασεμιά και τις γαζίες της μαμάς.

Πολύ ήσυχη γωνιά για τα κορίτσια της γειτονιάς. Μαζευόντουσαν εκεί, μακριά απ τα μάτια των άλλων και έλεγαν τα διάφορα δικά τους. Με τις ώρες. Εκεί στο στόμα του λύκου Κάκτου..
Φοβερές στιγμές, φάσεις. Πίσω απ τις γρίλιες να μοιράζονται τις σκέψεις τους, ιστορίες, πόθους τους.

Κι εγώ σαν τον καθολικό εξομολογητή μεσα στο κουβούκλιο με τις τρύπες . Τα έλεγαν όλα. Δεν έκρυβαν τίποτε.
Κι ήταν κι η Τ. που αχ, βαχ για πάρτη μου. Και δεν είχα καταλάβει τίποτα.
Ετσι χτύπησα εκ του ασφαλούς. Με σιγουριά 100 % (κι έκανε τάχα μου ότι δεν της είχα περάσει από το νου ποτέ). Τώρα που γεράσαμε της είπα το μυστικό του κλειστού παραθύρου…

Θ. Κατσανέβας

Theodore Katsanevas thkatsanevas@gmail.com	9:40 PM (4 hours ago)
to me

Αγαπητέ Caktos,

Χωρίς διάθεση αντιδικίας μαζί σου ή με όποιον άλλο σχολιάζει το όλο θέμα όπως εσύ, με όποια επιχειρήματα αλλά όχι με "κόλπα', δόλο, ψευτιές και συναφή όπως κάνει ο "κύριος" DIU, σε παραπέμπω σε σχετικό σχολιασμό απο το δικηγορικό γραφείο που έχει αναλάβει την υπόθεση, στο blog μου,www.theodore-katsanevas.blogspot.com, όπου θα δεις ότι δεν έχω διαγράψει τα σχόλιά σου, σε αντίθεση με τους διαχειριστές της W για τα δικά μου ή φίλων μου.Σημειώνω ότι δεν συνηθίζω ούτε είμαι τόσο ανόητος  να καταφεύγω σε νομικές λύσεις για όποιον με κριτικάρει και σκληρά όπως έχει δικάιωμα. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, ο συγκεκριμένος νεαρός διαχειριστής της W, έχει ξεπεράσει κάθε όριο δολιότητας. Πως δηλ. θα ένοιωθες εσύ αν στο κεντρικό βιογραφικό σου, το οποίο βλέπουν όλοι όσοι ψάχνουν να μάθουν κάτι για εμένα σε όλο τον κόσμο, αναφερόταν ως κεντρικό του θέμα ότι, ένας τρίτος σε έχει αποκαλέσει κλέφτη, απατεώνα,κλπ. Ή πως πρέπει να νοιώθουν τα δυό μεγάλα μου παιδιά μου που αγαπούν το παππού τους και υπεραγαπούν τον πατέρα τους, όταν στο κεντρικό βιογραφικό του δεύτερου αναφέρονται ύβρεις από τον πρώτο, ακόμα και αν αυτές ήταν πραγματικές, κάτι που σε διαβεβαιώνω ότι δεν ισχύει. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πως δικαιολογείς ότι αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της ψευτοπατσαβουροδιαθήκης με ψήφισαν μαζικά δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι οπαδοί του Ανδρέα Παπανδρέου; Πως εξηγείς ότι, είμαι ίσως ο μόνος που υποστηρίζω με άρθρα και δημόσιες παρεμβάσεις μου τον Α.Π.; Θα το έκανα αυτό, αν υπήρχε πράγματι τέτοια διαθήκη που μόνο ένας παράφρων θα άφηνε ώς μοναδική τελευταία παρακαταθήκη του για οποιονδήποτε, ακόμα και για το χειρότερο εχθρό του. Γιατί αλήθεια στο βιογραφικό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δεν αναφέρεται ότι ο Α.Π.τον αποκάλεσε εν ζωή "Εφιάλτη" και το αντίθετο, όπως συμβαίνει συχνότατα στην πολιτική ζωή; Είναι σοβαρά πράγματα όλα αυτά;

Φιλικά,

Θ.Κ.

Στις 19 Φεβρουαρίου 2014 - 4:45 π.μ., ο χρήστης Caktos <Caktos@gmail.com>έγραψε:

Ο/Η Caktos άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ελευθεριότητα της συκοφαντίας στο Internet":

Φτού!
Επανάληψη επί το ορθόν:

Ας το μεταφράσουμε για να το διαβάσει κι η Μιμή που ψιλοδυσκολεύεται στα αγγλικά:

Γεια, είμαι ένας απλός Αυστραλός, που πρώτη φορά ακούω το όνομά σας, το οποίο χάρη της δικής σας ηλιθιότητάς, θα μου θυμίζει πάντα 1) το να είναι κανείς «το όνοιδος της οικογένειας» και 2) το να είναι τόσο στούρνος, ώστε να μηνύει κάποιον επειδή τόλμησε να γράψει στη Βικιπαίδεια μια δήλωση που είναι πασίγνωστη στην Ελλάδα.

Τώρα πια, μετά από τέτοιο ντόρο (http://arstechnica.com/tech-policy/2014/02/wikipedia-mounts-courtroom-defense-for-editor-sued-by-politician/ για παράδειγμα), όλο και περισσότεροι θα συνδέουν για πάντα το όνομά σας με τέτοια ηλιθιότητα. Απολαύστε Streisand Effect σας.
[Απ την Μπάρμπρα Στρέιζαντ που στην προσπάθειά της να κρύψει κάτι κατάφερε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Κάτι σαν το Katsanevas εφέκτ να πούμε]

Ανάρτηση από τον/τη Caktos στο Θεόδωρος Κατσανέβας τη 18 Φεβρουαρίου 2014 - 6:45 μ.μ.

Περσόνες

Γς είπε

11 Ιουλίου, 2013 στις 02:02

46:
>Ήθελα νάξερα ,τί έγραψε αντίστοιχα η Κική στο ημερολόγιο ή τις σημειώσεις της.

Ναι, όπως λέει η Εφη, πάντα υπήρχε ο φόβος του αδελφού ή και του πατέρα.
Γέλασα κάποτε με την καρδιά μου όταν κατά λάθος βρέθηκαν στα χαρτιά μου ευαίσθητες προσωπικές σημειώσεις της νεαρής τότε κόρης μου.

Αργότερα, πρόσφατα έτσι για πλάκα, της την έπεσα στο φβ ως ένας παίδαρος με ωραία φωτό μάλιστα.
Γάτα η δικιά μου. Με πήρε πρέφα αμέσως. Όχι όμως και οι φιλενάδες της. Ολες πάνω από 30, όπως κι αυτή. Μια μάλιστα με είχε ταράξει στα μηνύματα.

Πως διάολο έγινε και βρήκε το κινητό μου από τις αναρτήσεις μου και άρχισαν να μου κάνει τις νύχτες κόλαση, γλυκιά.
Τελικά φαγώθηκε να βρεθούμε.

-Βρε δεν γίνεται. Σου το έχω πει. Είμαι μεγάλος. Θα μπορούσα να ήμουν πατέρας σου!
-Ε, όχι και πατέρας μου! Ο πατέρας μου είναι 52 χρονών.
-Ε, τότε άνετα παππούς σου (από μέσα μου αυτό).

Μα τι στο καλό; Τόσο μικρός ακούγομαι στο τηλέφωνο;

Λιρέτες

Έτυχε να λείπω κάτι χρόνια έξω και είχα χάσει  την ξέφρενη πληθωριστική κούρσα της δραχμής.

Το κατάλαβα στο ταξί απ το αεροδρόμιο όταν το πεντοχίλιαρο μου αντιμετωπίστηκε σαν πετσετάκι της Γλυκερίας.

Και πήγα μια μέρα να αγοράσουμε εκείνα τα αθλητικά Πούμα Νάικ κλπ παπούτσια για τα παιδιά.

Και βλέπω παντού τις τιμές γραμμένες στα ιταλικά. Σε λιρέτες. Οι 7 ή 8 μήπως 10 λιρέτες που είχε η δραχμή τότε.

Τιμές σε ιταλικές λιρέτες λοιπόν, 12500, 15200, 22350 κλπ.

-Μα γιατί δεν γράφετε τις τιμές σε δραχμές;

-Κι αυτές τι είναι κύριε; Σε δραχμές δεν είναι;

-Πως; 

Δεν το πίστευα…

Barbra Streisand

Σκύλος Της Β.Κ. είπε

13 Φεβρουαρίου, 2014 στις 15:4269:

>νομίζω πως μπορούμε να το παραλληλίσουμε με το Barbara Streisand effect.

Barbra!

Ναι μωρέ το ξέρω, αλλά ο νους μου πήγε στην κόρη μου και το χουνέρι που μου έκανε άθελά της. Τώρα που το σκέφτομαι όμως βλέπω ότι δεν έφταιγε αυτή.

Τι μου έκανε;

Χαλβάδιαζα μια στην παραλία και ούτε που είχα προσέξει ότι η νεαρά (1984) ήταν κάπου εκεί κοντά. Και ξέρετε πως ζηλεύουν οι κόρες τους πατεράδες τους.

Κι απάνω που της έλεγα ότι έχει κάτι το ξεχωριστό, ότι μοιάζει της, της, το είπα άθελά μου. Της Μπάρμπρας Στράιζαντ !

Θα το μπάλωνα, αλλά για την ώρα έπρεπε να το παίξω σαν τον λαθιάρη πιανίστα. Να μην διορθώσω το λάθος μου και να συνεχίσω να παίζω. Το μπλα μπλα…

Αμ δε!

-Ρε μπαμπά! Η Στράιζαντ είναι άσχημη!

Που με άκουσε από κει που ήτανε;

Τέλος πάντων. Μου είχε κάνει και χειρότερες χαλάστρες!

Το έχει φαίνεται το DNA της οικογένειας:

1950, τριάντα πέντε χρόνια νωρίτερα.

Ο Γς στην ηλικία της. Ολη η οικογένεια ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τους συμπεθέρους. Την οικογένεια της μέλλουσας γυναίκας του μπάρμπα μου του Λάκη.

Κι αυτός να έχει πιάσει την αδελφή του τη θεια μου την Ευθυμία και να της λέει:

-Ρε, μην τολμήσεις ν ανοίξεις το στόμα σου, Θα σε φάω!

Της το έλεγε και της το ξανάλεγε.

Και απορούσα γιατί.

Και ήρθαν και γνωριστήκαμε. Η μάνα της, ο πατέρας της κι η αδελφή της.

Και κάτσαμε να φάμε.

Οπότε, ακούω τη θειά μου να λέει στον μπάρμπα μου:

-Λάκη!

Ο Λάκης όμως δεν άκουγε.

-Λάκη, να σου πω κάτι;

Ο Λάκης όμως δεν την κοίταγε. Μόνο τα δόντια του τις έδειχνε.

Τελικά το είπε:

-Λάκη, εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα έπαιρνα την αδελφή της. Είναι πιο όμορ

Δεν πρόλαβε να τελειώσει. Μια σφαλιάρα του μπάρμπα, που πέρασε πάνω απ το κεφαλάκι μου την βρήκε σε χρόνο μηδέν.

Το σάντουιτς της Αρλέτας

Γς είπε

14 Ιανουαρίου, 2013 στις 19:28

98:
>που λεγόταν Χριστίνα Πανταλέοντος. Βέβαια, στο σόι της δεν είχαν διάσημο συγγραφέα, ήταν απλοί άνθρωποι και υπάκουοι στη γραμματική. Τι να γίνεται το Χριστινάκι;

Α, μη λες ονόματα!
Ποιος μιλάει;
Ηταν η Αρλέτα Πετροσιάν που στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ήθελε να ξεφορτωθεί το σάντουιτς που της έβαζε η μάνα της στη τσάντα της. Ολοι βέβαια με τις πείνες τότε 1950-52 το θέλαμε αλλά αυτή το έδινε πάντα στο χοντρό τον Παναγιώτη Σαββάκη,
Τον πιάνουμε λοιπόν μια μέρα:
-Σε αγαπάει ρε. Θα κάνεις τίποτε;
-Τι να κάνω;
-Να ..(Σιγά μην ξέραμε και εμείς τι κάνουνε) Να της μιλήσεις
-Δεν γίνεται ρε παιδιά. Κι αν δεν μ αγαπάει, να χάσω και το σάντουιτς;

Αυτή τη βλακεία έλεγα σε κάτι φοιτητές μου, όταν ένας (προφανώς Αρμένης κι αυτός από το επώνυμό του) μου λέει:
Α, για τη θεία μου την Αρλέτα λέτε!

Σιγά τ αυγά

Δεκαετία του 60. Σταθμός υπεραστικών λεωφορείων. Εκείνα τα πράσινα λεωφορεία με τη σκάλα στο πίσω μέρος που κατέληγε στην οροφή, στη σχάρα, όπου τοποθετούσαν, που έδεναν, τις  αποσκευές, πριν τις σκεπάσουν με το μουσαμά. Βαλίτσες, καλάθια, νταμιτζάνες και βάλε.

Εχει ανεβεί λοιπόν ο οδηγός πάνω εκεί και ο βοηθός του πέταγε ένα ένα τα ελαφριά κομμάτια από κάτω με κατάλληλες κινήσεις και παλμούς. Σαν σφαιροβόλος ή δισκοβόλος να πούμε.

Ηρθε και η σειρά του σακ βουαγιάζ μου. Ελαφρύ. Μια αλλαξιά, πάνινα παπούτσια, κάνα δυο βιβλία.

Την πιάνει απ τα χερούλια και παίρνοντας φόρα ετοιμάζεται να την εκσφενδονίσει στον από πάνω.

Μου φάνηκε λίγο αστείο και του φώναξα:

-Σιγά τα αυγά!

Αμάν. Και αναβάλει την εκτόξευση, τη ρίψη. Κι αρχίζει να κάνει γύρους περί εαυτόν για να  αποσβέσει ομαλά τη φόρα που είχαν πάρει και να μην σπάσουν τα αυγά. 

Σαν τον σφυροβόλο που βλέπει ότι θα είναι άκυρη η βολή του.

Ακολούθησε η τοποθέτηση των εσωρούχων μου στην οροφή με όλους τους κανόνες ασφαλούς μεταφοράς ωών.

Οινοπαραγωγοί

Gpointofview είπε

11 Φεβρουαρίου, 2014 στις 10:09

# 49

>Ναι, φτιάχνω κάθε χρόνο από 5 μέχρι 20 κιλά από τα κλήματα της κρεβατίνας (κυρίως κοκκινάρα, αετονύχι μαύρο και κάρντιναλ) και…έχω ωραιότατο ξύδι μετά από λίγο διάστημα

Γς είπε

11 Φεβρουαρίου, 2014 στις 13:59

Τι λες ρε μεγάλε;  5 με 20 κιλά; Αμ, εσύ είσαι μεγαλοπαραγωγός.

Και που να δεις εμένα που υπέκυψα κάποτε στον πειρασμό να μπω στο σινάφι σας:

Είχαν περισσέψει κάτι σταφύλια και τα “έστυψα”.  Γέμισα που λες όλο όλο ένα μπουκάλι μούστο και περίμενα το πλήρωμα του χρόνου, που αργούσε όμως.

Ετσι μια μέρα που έπεσα πάνω στον συνάδελφο της οινολογίας τον ρώτησα πόσο κρατάει αυτή η διαδικασία της ζύμωσης κλπ.

Με ρώτησα για άλλες παραμέτρους του μούστου μου, που δεν είχα ιδέα τι ήταν.  Το κατάλαβε ότι ήμουν πρωτάρης και προσφέρθηκε να με βοηθήσει.

-Μην ανησυχείς θα τα καταφέρουμε. Θα σε βοηθήσω. Φέρε μου αύριο ένα δείγμα να το αναλύσω και θα σου πω τι θα κάνουμε.

-Δείγμα; Τι δείγμα;

-Κανά μπουκάλι από το μούστο σου.

-Α, τόσο λίγο..

Adonis

Και το έπαιζα κι εγώ ότι μπορούσα να τους φωνάζω όλους με το μικρό τους όνομα.

Τα είχα ξεσηκώσει βέβαια από τα ε-μέλια που μου είχαν στείλει πριν απ το πρώτο μάθημα. Επρεπε μόνο να τους μάθω και φατσικά.

-Για να μας πει η Βίκι τι νομίζει για …

Και να, αυτή είναι και φατσικώς.

Αρχίζει να εξηγεί όταν μπαίνει φουριόζα μια άλλη στην αίθουσα.

-Που ήσουνα εσύ;

-Είχα πάει για καφέ.

-Τι το κάναμε εδώ; Πάμε στον Αδωνι για καφέ;

-Που συχνάζουν τεκνά και φρικιά. Συμπληρώνει ένας άλλος.

-Ακριβώς. 

Και γελάκια και μου ήρθε φλασιά να κάνω γέφυρα με τον Αδωνη, που κάπου ήταν ανάμεσά τους. Ο Αδωνις του Adonis_2000@gmail.com (ελαφρώς αλλαγμένο).

-Τι λέει ο Αδωνις; Συμφωνεί μ αυτά που λέει η Βίκι;

Πουθενά Αδωνις.

-Ποιος είναι ο Αδωνιης; Με όνομα ή ψευδώνυμο Αδωνης;

-Ποιος έχει το Adonis_2000@gmail.com (ελαφρώς αλλαγμένο);

-Εγώ

-Πως σε λένε μωρέ;

-Αντώνη

Το κλεινὸν Ιλιον

Γς είπε

27 Νοεμβρίου, 2013 στις 17:31

81:

Λιόσα Ιλιον κλπ.

Ο σεισμός της Πάρνηθας του 1999. Είναι η δαπανηρότερη φυσική καταστροφή που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα και ο φονικότερος σεισμός των τελευταίων 50 ετών. 143 νεκροί.

Πρώτες ώρες κι η Αθήνα ψάχνεται και προσπαθεί να εντοπίσει τις πληγές της.
Με αγωνία βλέπουμε ότι η αρχική μας εντύπωση ότι η Αθήνα άντεξε ήταν υπεραισιόδοξη.
Στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο συνδέσεις με λαβωμένες περιοχές.
Στο μικρόφωνο ένας Δήμαρχος.

-Κύριε Δήμαρχε πέστε μας ποια είναι η κατάσταση στα Νέα Λιόσα.
-Ποια Νέα Λιόσα;
-…
-Το Ιλιον θέλετε να πείτε!
-Οκ, το Ιλιον. Τι έγινε εκεί; Πέστε μας σας παρακαλώ.
-Όχι δεν μπορείτε κύριε να αγνοείτε την επίσημη ονομασία του δήμου μας.
-Εντάξει, μην το κάνουμε θέμα τώρα, τέτοιες ώρες!
-Όχι να το κάνουμε!

Τι ωραίος  δήμαρχος ήταν αυτός

Αιγάλεω Σίτι

''Κρύο κάργα. Ο κύων εγάβγαζε. Η γαλή νιαούριζε. Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου...'

-Φτου σου ρε!

Αιγάλεω. Πηγαίναμε σε μια βάφτιση και πέσαμε πάνω σε μια τρομερή νεροποντή.

Λάσπες, λίμνες οι δρόμοι.

-Ξεφτίλα!

-Ποιον βρίζεις;

-Τον Παναγιώτη.

-Και γιατί τον βρίζεις;

-δεν βλέπεις τι γίνεται;

Την άλλη μέρα πέφτω επάνω του.

-Ελα δω ρε. Τι Αιγάλεω Σίτι και τρίχες. Μπουρδέλο!

-Γιατί; Τι έπαθες;

-Μωρέ καλά έκανα και στα ‘χωσα χτες. Εφαγες βρισίδι…

-Και γιατί τα έβαλες μαζί μου;

-Μήπως ξέρω και κάναν άλλον απ το Αιγάλεω;