Το κλειστό παράθυρο

Γς είπε

19 Φεβρουαρίου, 2014 στις 10:25

>Στο βιβλίο της Αννίτας Παναρέτου «Η παρηγορία των επιστολών σου», που είναι ένα επιστολικό μυθιστόρημα, που παρουσιάζει τις (φανταστικές) επιστολές ανάμεσα στη ζακυνθινή διανοούμενη Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου και στην ανδριώτισσα Ευανθία Καΐρη, αδερφή του φιλόσοφου Θεόφιλου Καΐρη,   η Ελισάβετ Μουτζάν παραπονιέται ότι τα κορίτσια της τάξης της είναι καταδικασμένα να μένουν κλεισμένα μέσα διαρκώς και να βλέπουν τον έξω κόσμο «πίσω από καφασωτά παράθυρα, τα λεγόμενα στην τοπική διάλεκτο ‘τζελουτζίες’».

Τζελουτζίες, καφασωτά παράθυρα. Δράμα να βλέπεις τον έξω κόσμο πίσω απ αυτά.

Για τον πιτσιρικά Κάκτο  όμως ήταν απόλαυση.
Ναι από μέσα ήταν ο Κάκτος . Στο δωμάτιο που διάβαζε. Που είχε παράθυρο προς τον κήπο με μονίμως ανοιχτά παντζούρια. Το άλλο όμως παράθυρο προς το δρόμο ήταν μονίμως σφαλιστό.
Ενα παράθυρο πίσω απ τα γιασεμιά και τις γαζίες της μαμάς.

Πολύ ήσυχη γωνιά για τα κορίτσια της γειτονιάς. Μαζευόντουσαν εκεί, μακριά απ τα μάτια των άλλων και έλεγαν τα διάφορα δικά τους. Με τις ώρες. Εκεί στο στόμα του λύκου Κάκτου..
Φοβερές στιγμές, φάσεις. Πίσω απ τις γρίλιες να μοιράζονται τις σκέψεις τους, ιστορίες, πόθους τους.

Κι εγώ σαν τον καθολικό εξομολογητή μεσα στο κουβούκλιο με τις τρύπες . Τα έλεγαν όλα. Δεν έκρυβαν τίποτε.
Κι ήταν κι η Τ. που αχ, βαχ για πάρτη μου. Και δεν είχα καταλάβει τίποτα.
Ετσι χτύπησα εκ του ασφαλούς. Με σιγουριά 100 % (κι έκανε τάχα μου ότι δεν της είχα περάσει από το νου ποτέ). Τώρα που γεράσαμε της είπα το μυστικό του κλειστού παραθύρου…