Ο Μπάμπης

Βρέθηκα κάποτε στο ευαγές ίδρυμα που είχα υπηρετήσει στα μικράτα μου και είπα να δω το φίλο μου το Μπάμπη.

Παρασκευαστής.Καλό παιδί πάντα με το χαμόγελο και όλοι τον αγαπούσαν. Ισως γιατί δεν έκανε τον καμπόσο και δεν αντιδρούσε στις περιαυτολογίες των “μεγάλων”.  Αν και θα μπορούσε. 

Ηταν το παιδί για όλες τις δουλειές στο εργαστήριο που δούλευε.  Σε ένα εργαστήριο που δεν μπορώ να πω ότι δεν είχαν καβαλήσει το καλάμι.

 

Ημασταν φίλοι. Και να δεις που πολλές φορές αναρωτήθηκα πως τους αντέχει. Δεν το έδειχνε αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν του χαρακτήρα του όλα αυτά.

 

Φοιτούσε και στην Πάντειο. Και κάποτε την τελείωσε. Και άλλαξε πόστο. Από παρασκευαστής διοικητικός.

 

Και πήγα να τον δω στο νέο του πόστο. Προσωπάρχης παρακαλώ (ε, θα έσπρωξαν και  μερικοί.  Μεταπολίτευση ήταν) .

 

Και να ουρά έξω από το γραφείο του.

 

Δεχόταν έναν έναν και με το έμπα τους έκοβε αμέσως το βήχα για “Μπάμπη μου”, ενικούς κλπ.

 

-Κύριε προσωπάρχα, θα ήθελα να σας παρακαλέσω…

-Λυπούμαι δεν γίνεται. Και τέτοια