Σιγά τ αυγά

Δεκαετία του 60. Σταθμός υπεραστικών λεωφορείων. Εκείνα τα πράσινα λεωφορεία με τη σκάλα στο πίσω μέρος που κατέληγε στην οροφή, στη σχάρα, όπου τοποθετούσαν, που έδεναν, τις  αποσκευές, πριν τις σκεπάσουν με το μουσαμά. Βαλίτσες, καλάθια, νταμιτζάνες και βάλε.

Εχει ανεβεί λοιπόν ο οδηγός πάνω εκεί και ο βοηθός του πέταγε ένα ένα τα ελαφριά κομμάτια από κάτω με κατάλληλες κινήσεις και παλμούς. Σαν σφαιροβόλος ή δισκοβόλος να πούμε.

Ηρθε και η σειρά του σακ βουαγιάζ μου. Ελαφρύ. Μια αλλαξιά, πάνινα παπούτσια, κάνα δυο βιβλία.

Την πιάνει απ τα χερούλια και παίρνοντας φόρα ετοιμάζεται να την εκσφενδονίσει στον από πάνω.

Μου φάνηκε λίγο αστείο και του φώναξα:

-Σιγά τα αυγά!

Αμάν. Και αναβάλει την εκτόξευση, τη ρίψη. Κι αρχίζει να κάνει γύρους περί εαυτόν για να  αποσβέσει ομαλά τη φόρα που είχαν πάρει και να μην σπάσουν τα αυγά. 

Σαν τον σφυροβόλο που βλέπει ότι θα είναι άκυρη η βολή του.

Ακολούθησε η τοποθέτηση των εσωρούχων μου στην οροφή με όλους τους κανόνες ασφαλούς μεταφοράς ωών.