Και θυμάμαι τη θεία Σοφία που τη φρόντιζα και δεν τις χάλαγα χατίρι.
Μια φορά λοιπόν
κανονίσαμε να πάμε στο ΙΚΑ. Στο ΙΚΑ βέβαια πηγαίναμε τακτικά. Για την σύνταξή της,
τους γιατρούς της κλπ. Αυτή τη φορά όμως πήγαμε για κάλτσες! Περιμέναμε με τις ώρες
και κάποτε μπήκαμε στον γιατρό που της έγραψε στο βιβλιάριο “ένα ζευγάρι
κάλτσες” λίγο διαφορετικές από κείνες που φόραγε στον μεσοπόλεμο.
Κι άρχισε ο
μικρο-γοργοθάς μου. Μια έπρεπε να προσκομίσω
κάποιο χαρτί για το κόστος του ζεύγους. Την άλλη έπρεπε να κάνω αίτηση για την
δαπάνη. Μετά να περιμένω την έγκριση. Μετά να προσκομίσω … κλπ κλπ.
Μου έφαγε αρκετές μέρες
αυτή η υπόθεση. Να περιμένω με τι ώρες. Ασε που πλακώθηκα κάνα δυο φορές με τους
υπαλλήλους του ΙΚΑ. Χώρια που και οι δουλειές μου μείνανε πίσω.
Και ήρθε η πολυπόθητη
μέρα που πήγαμε με όλα τα χαρτιά να πάρουμε τις κάλτσες.
Και ρωτάω την φαρμακοποιό.
-Πόσο θα πληρώναμε αν δεν
τις παίρναμε με το ΙΚΑ;
-22 δραχμές.
-Γιατί ρε θεία δεν μου
έλεγες να στις αγοράσσω;
-Γιατί να τις πληρώσουμε;
Αφού τις δικαιούμαι.
Με ένα εικοσάρικο δεν
έπαιρνες ούτε ένα κιλό πατάτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου