Μοναχός Νικόδημος

Ε, δεν περίμενα να ακούσω την Gnossienne No.1  του Erik Satie, στη γειτονιά μου, δίπλα στο ποταμάκι με τις καλαμιές. Την περασμένη Κυριακή.

Ηρθα λίγο αργοπορημένος αλλά απόλαυσα την πιανίστρια, το πρόγραμμα.

Ηταν κι ένας κύριος στην αίθουσα που τράβαγε ενσταντανέ και την προσοχή μου. Δηλαδή η φωτογραφική του μηχανή. Ωραίο κομμάτι. Θαρρώ είμαι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Που θα μου πάει θα την αγοράσω.  Και φαίνεται ότι ήταν καλός φωτογράφος. Μου άρεσε ο τρόπος και η ηρεμία που καδράριζε.

Αποδείχτηκε όμως ότι ήταν και καλλιτέχνης.

-Α δεν γνωρίζετε τον Μοναχό Νικόδημο [αποσχηματισθέντα Αγιορείτη].

-Εναι ζωγράφος, μουσικός [είχε παιχθεί έργο του στο πιάνο και δεν το πρόσεξα], συγγραφέας και ..

-Και Φωτογράφος!

Πρόσθεσα

Αννίτα Εκμπεργκ κι ο Γς που δεν συνάντησες ποτέ

Γς είπε

13 Απριλίου, 2013 στις 21:46

Και μπαίνει ο Λούης στο Στάδιο και έγινε της τρελής. Ολοι όρθιοι στις κερκίδες ζητωκραύγαζαν!
Ημουν και εγώ εκεί. Ελληνικές σημαίες είχαν καλύψει τους ηλεκτρικούς προβολείς του σταδίου που δεν υπήρχαν το 1896. Από το πρωί κατέβαιναν οι Αθηναίοι στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να παρακολουθήσουν ένα πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα και να διεκδικήσουν κάτι σοβαρά έπαθλα που θα κλήρωνε ο παρουσιαστής Γιώργος Οικονομίδης. Κι όλα αυτά για να γεμίσει το στάδιο για τις ανάγκες του έργου ‘Συνέβη στην Αθήνα’ που είχε να κάνει με τους Ολυμπιακούς του 1896 και τον τερματισμό του Σπύρου Λούη.
Εγώ προσωπικά είχα πάει για τα βυζιά της Τζέην Μάσφιλντ.
Αν και ήμουν μακριά κάτι είδα από τα τεράστια της.
Πάντως σ αυτή την ηλικία των 16 ετών προτιμούσα την Αννίτα Εκμπεργκ, από την κρύα Μάσφιλντ.
Αχ αυτή η σκηνή της στην Ντόλτσε Βίτα, στην Φοντάνα Τρέβι που την έβλεπα και στο όνειρό μου.

 

 

 

 

 

 

Η στιγμή που περνάει και χάνεται

Οταν ο Βάρναλης  συνάντησε τον Καβάφη

Συνάντηση με τη φιλολογική έννοια του όρου, όχι την κυριολεκτική.

Με την ίδια σημασία γράφει σήμερα ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του

Όταν ο Ζαχαριάδης συνάντησε τον Σεφέρη.

Και ίσως:

Όταν ο Σεφέρης συνάντησε τον Ερίκ Σατί.

Ένα σωρό τέτοιες συναντήσεις.

Θαρρώ όμως ότι ο πονηρός Σταμάτης Σπανουδάκης τους ξεπέρασε όλους με τον ευφυή τίτλο:

Αλέξανδρος ΙΙ - Δρόμοι που δεν περπάτησες

Η τελευταία Φυτίνη στο Παρίσι

Ρωτάει σήμερα στο ΦΒ ο φίλος μου καθηγητής Κώστας Φασσέας [γνωστός και από τις εκπομπές του περί σωστής διατροφής]:

“Ποιο είναι το πιο διαδεδομένο μαγειρικό λίπος στην Ελλάδα, για εδώ και τουλάχιστον 60 χρόνια που, σύμφωνα με τα συστατικά που αναφέρονται στη συσκευασία, παρασκευάζεται από υδρογονωμένα έλαια, άρα full σε trans λιπαρά, που η ίδια η εταιρεία τα καταδικάζει όταν διαφημίζει άλλα προϊόντα της; Ποιο;”

Κι αναφέρεται φυσικά στη Φυτίνη.

Υπήρχε και μια διαφήμιση της ΕΛΑΙΣ που ένα κοριτσάκι έτρεχε (νομίζω κρατώντας ένα ταψί για το φούρνο) και τραγούδαγε:

”Θαύμα φαγητό θα γίνει, με Φυτίνη, με Φυτίνη

 Το είχαμε παραφράσει:

“Τι γ@@ήσι που θα γίνει, με Φυτίνη, με Φυτίνη!”

Ηταν η εποχή του Ultimo tango a Parigi.

Με πιάνετε δικοί μου, Μπράντο, Σνάϊντερ και το βούτυρο.

Όταν ο Σεφέρης συνάντησε τον Ερίκ Σατί

Γς είπε

20 Ιανουαρίου, 2014 στις 01:28

Ωχ, πια!
Με την ορθοπαι(ε)δία!

Νισάφι πιά!

Οι τρεις Gymnopedies του Ερικ Σατί.

Γυμνοπαιδία του Σεφέρη,

Την Κυριακή, 8 Μάη 1932, γράφει ο Σεφέρης στο ημερολόγιό του: «… Οταν πρόκειται να παίξω το “Sacre” ή τη “Γυμνοπαιδία” του Σατί, διπλοκλειδώνομαι…»

Ηταν αυτή που μου μου γνώρισε τον Ερίκ Σατί.
Την ξαναβρίσκω κάθε φορά που τον ακούω.

Τρεις Γυμνοπαιδίες: Ερίκ Σατί – Erik Satie ” LesTrois Gymnopédies” / Στιγμιότυπα μιας πνευματικής επικοινωνίας Γιώργου Σεφέρη – Ερίκ Σατί

Ζηλεύω πολύ

Γς είπε

27 Ιουνίου, 2014 στις 23:54

78: 

>Ο συνοδός καθηγητής ενημέρωσε τους φοιτητές ότι η Φλωρεντία είναι η γενέτειρα του Δάντη. «Αλήθεια; Δεν ήξερα ότι ο Δάντης γεννήθηκε στην Ιταλία» απόρησε μια φοιτήτρια . Ήταν η εποχή που ο τραγουδιστής Χρήστος Δάντης ...

Κι ο Γς που είχε χάσει συνέχειες περί τα …

Είχε γνωρίσει ένα γκομενάκι [20+ χρόνια  πίσω μιλάμε] που μου άφηνε κάτι παθιάρικα μηνύματα στον τηλεφωνητή:

-Μωρό μου καλησπέρα, σε σκεπτόμουν όλη μέρα.

Κι ένα πρωί ακούω στο ραδιόφωνο [ο Λυκούργος Κομίνης ήταν θαρρώ] να λέει ανάμεσα στα σχόλιά του κι αυτή τη φράση.

Και τα παίρνω στο κρανίο. Το έχει πει και σ αυτόν!

-Με συνδέετε με τον παρουσιαστή;

-Δεν γίνεται.

Και περιμένω να τελειώσει η εκπομπή,

-Ποιος σας είπε αυτή την φράση;

-Ο Αντύπας

-Ποιος Αντύπας, ο Ηρώδης;

Το παπαδάκι

Γς είπε

27 Ιουνίου, 2014 στις 09:53

110:
>ο παπάς της ενορίας του χωριού, τον οποίο βοηθούσα μικρός σαν παπαδάκι

Ο Τζι στο ιερό να ετοιμάζει το “ζέον” στο καμινέτο!

>Η πίστη είναι εσωτερικό θέμα καθενός, έλεγε, και δεν πρέπει να κουβεντιάζεται.

Και σαν να το είχα καταλάβει πιτσιρικάς και ‘όταν μας πήγαν για εξομολόγηση ρώτησα τον παπά που τα είχε σπουδάσει αυτά, γιατί πιστεύει. Μήπως υπάρχει κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς.
Τελικά με κυνήγησε

Και τι ωραίος που ήταν ο άλλος που με πήγε η κυρά που φοβάται μην δεν είμαστε μαζί στην άλλη ζωή.
Με έκοψε με την μία.
Και για κάνα μισάωρο μιλούσαμε για γκόμενες!
Μετά μου έβαλε το πετραχήλι και μου διάβασε μιαν ευχή δυνατά για να ακούει η κυρά απέξω και να χαίρεται

ETERNITY Calvin Klein

Anna Silia: Τελικά, κάποιες διαφημίσεις, αξίζουν...

S.E.: Τα θετικά της διαφήμισης αυτής: οι πρωταγωνιστές είναι σαρανταπεντάρηδες κι όχι έφηβοι. Τα αρνητικά: αυτή γιατί φοράει μαγιώ κι αυτός είναι ντυμένος κανονικά;

Οι πρωταγωνιστές ήταν έφηβοι. Η ίδια θάλασσα, τα κύματα, κι αυτά τα βράχια, κάτι σαν σπηλιά. Φόραγε κι αυτός μαγιό.

 Την είχα δει στον ύπνο μου κάνα δυο φορές να μου χαμογελάει πίσω από το τζάμι της βεραντόπορτας και να μου γνέφει να της ανοίξω.

-Μην τυχόν και της ανοίξεις,  μου είπε η κόρη μου.

Όταν θα τελειώσουν αυτά που χτίζουν τα παιδιά μας στην Πάρο θα βάλουν μπρος για το εκκλησάκι. Εκεί θα την βάλουν δίπλα στη θάλασσα που μεγάλωσε και που τόσο αγαπούσε

Ο χυμένος καφές

Γς είπε

25 Ιουνίου, 2014 στις 14:28

186:
>- Μην πίνεις καφέ πάνω απ’ το πληκτρολόγιο

Αν χυθεί καφές είναι λεφτά.
Αν χυθεί πολύς καφές είναι πολλά λεφτά.
Αν χυθεί όλος ο καφές είσαι μαλάκας να προσέχεις

Κάποτε το έκανα επίτηδες μπας και δω κάνα φράγκο.
Τίποτα.
Χώρια τα καθαριστήρια για τα παντελόνια

Η μαύρη ζώνη

Ρε τι κακό είναι κι αυτό με τις γυναίκες που μπορούν να παραπονιούνται μέχρι κι ότι τις δέρνεις [επειδή δεν τις δέρνεις].

Κι ήταν κάποιες συνεχόμενες αργίες από το τότε γυμνάσιο και είπε στη μάνα της ότι τάχα θα πάει σε κάποια εκδρομή στο χωριό της  γιαγιάς της κολλητής  της της  Στέλλας.

Και είχαμε κανονίσει να πάμε στο Μεγάλο Πεύκο, που ήταν μικρό πευκάκι τότε.

Και πήγα στο σπίτι της Στέλλας για να την πάρω κι αρχίζει τα τσαλίμια για να δείξει στην φιλενάδα της πόσο καψουρεμένος ήμουν μαζί της. Ότι δήθεν θα ήταν καλύτερα να το αναβάλλουμε και τέτοια. Και μπαίνει και στην μέση η φιλενάδα της να με πείσει και τα παίρνω στο κρανίο.

Την βουτάω και τη βγάζω έξω και την πλακώνω στα χαστούκια. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Σταματάω κι ένα ταξί και καταλήξαμε σ ένα φτηνό ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας. Τρείς μέρες στο κρεββάτι και να της λέω να πάρει ένα τηλέφωνο τη φιλενάδα της που θα ανησυχούσε.

Τελικά την πήρε.

-Στέλλα μου, έφαγα ένα ξύλο…ήταν όλο δικό μου!

Αμ, η άλλη; Γνωστή φίλη-περσόνα του έρλι διαδικτύου.

Γούσταρε και λίγο βία κατά τη διάρκεια και μετά. Και είχε τον τρόπο της να προκαλεί τέτοιες καταστάσεις.

Ελα, όμως που μερικοί το παράκαναν και δεν σταματούσαν παρά τα παρακαλετά της.

Εδερναν χοντρά και …κατέληγαν στο νοσοκομείο.

Είχε μαύρη ζώνη Καράτε η δικιά μας.

Το ταψί

Γς είπε

7 Οκτωβρίου, 2012 στις 11:41

>τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου

Ο Παντελής είχε την ταβέρνα δίπλα στου Μπάκα στην Αγίας Σοφίας στο παλιό τέρμα του Κοπανά στο Βύρωνα.
Ενα απόγευμα λοιπόν που μόλις είχαμε επιστρέψει από μια εκδρομή του Δημοτικού, βλέπω μια κηδεία και ακούω κάτι γριούλες να λένε: -Αχ Παντελή.
Δεν κηδεύανε όμως τον Παντελή, όπως νόμισα, αλλά την γυναίκα του.
Και αποφάσισε ο χήρος Παντελής, την άλλη μέρα κιόλας να μαγειρέψει μόνος του. Και βγαίνει από το φούρνο το γεροντάκι με το ταψί στα χέρια, τρικλίζοντας. Και με κοιτάζει. Και μου λέει: -Γιαννάκη

Ο Καθηγητής Βιολογίας

NM είπε

22 Ιουνίου, 2014 στις 19:24

Γς (#112): Αφού διάβασα το άρθρο που λινκάρισες, έχω να σου πώ ότι είσαι πολύ τυχερός που τη γλύτωσες έτσι φτηνά.
Ακου τι απίστευτο έπαθε προ ημερών ο καθηγητής βιολογίας στο Λύκειο του γυιού μου.

Είχε πει στα παιδιά ότι το επόμενο μάθημα θα το κάνουν στο εργαστήριο, όπου θα τους έδειχνε τα στάδια εξέλιξης του βατράχου. Τη συγκεκριμένη ώρα πήγαν τα παιδιά στο εργαστήριο και τον περίμεναν, αλλά εις μάτην. Τον αναζήτησαν σε όλο το κτήριο αλλά δεν ήταν πουθενά. Ο τελευταίος που τον είχε δει ήταν ο φύλακας που ανέφερε ότι τον είδε να βγαίνει απ το σχολείο μερικές ώρες νωρίτερα, εξοπλισμένος με βαζάκια, απόχες, τάπερ κλπ. Ο Λυκειάρχης, οι καθηγητές και τα παιδιά ανησύχησαν σοβαρά για την απουσία του καθώς ο βιολόγος εκτός από πολύ συμπαθής στους μαθητές έχει και τη φήμη επιμελούς ανθρώπου και φοβήθηκαν ότι του έτυχε κάτι κακό.
Φάνηκε ξανά την επόμενη μέρα. Σε όσους ρωτούσαν να μάθουν το τι συνέβη απαντούσε με μισόλογα και με κατεβασμένα μούτρα.
Τελικά τον βάλανε στη μέση οι μαθήτριες και με γαλιφίες τον έκαναν να τους πει.
Είχε πάει ο φουκαράς 2-3 ώρες πριν το μάθημα, στον Εθνικό Κήπο (είναι κοντά στο Λύκειο) να μαζέψει γυρίνους και βατράχους για να τους φέρει για το εργαστήριο που είχε υποσχεθεί στα παιδιά. Γι’ αυτό το σκοπό ήταν βέβαια εξοπλισμένος με όλα τα «σέα» που είχε ανάγκη (είπαμε: απόχες, βάζα, κουτιά, γαλότσες, γάντια, κλπ).
Δεν είχε υπολογίσει όμως ότι εκείνη τη μέρα θα ερχόταν για μερικές ώρες στην Αθήνα η Μέρκελ και ότι τα λεγόμενα «μέτρα ασφαλείας» ήταν δρακόντια.
Ετσι, την ώρα που τσαλαβούταγε (και περίεργα ενδεδυμένος και εξοπλισμένος), να σου και οι φάντηδες. Ποιος ξέρει γιατί τον περάσανε και τον περικύκλωσαν μπάτσοι όλων των ειδών και των στολών με τα πιστόλια στα χέρια.
- Τι κάνεις εδώ ρε;
- Ξέρετε είμαι καθηγητής βιολογίας και μαζεύω βατράχια για το εργαστήριο…. κλπ κλπ
- Δεν αφήνεις αυτά τα κόλπα. Τι κουβαλάς εκεί μέσα;
- Να ορίστε, να τ’ ανοίξω να δείτε και μόνοι σας…
Με το που κάνει ν’ανοίξει τα δοχεία –ποιος ξέρει τι φοβηθήκανε- έγινε ο κακός χαμός.
Τον πετάξανε κάτω, τον πατάγανε και του φόρεσαν και χειροπέδες.
Δεμένο πισθάγκωνα -παρότι φέραν και «ειδικούς» να δούνε πόσο επικίνδυνα ήταν τα συμπράγκαλα- τον πήγαν για εξακρίβωση στη ΓΑΔΑ. Με άλλο όχημα –φορτηγάκι- πήραν μαζί και τα υλικά.
Το αφήσανε ελεύθερο αργά το απόγευμα.
Χωρίς τις απόχες και τα δοχεία με τους βατράχους. Αυτά του είπανε να περάσει να τα παραλάβει την επόμενη μέρα.
Γι αυτό σου λέω Γς, είσαι πολύ τυχερός που τη γλύτωσες μ’ ένα «που να σφίξουν οι ζέστες».

Η παραπάνω ιστορία μοιάζει απίστευτη αλλά είναι απολύτως αληθινή. Την μετέφερα εδώ ακριβώς όπως μου τη διηγήθηκαν τα παιδιά μου και οι συμμαθητές τους.

Γς είπε

22 Ιουνίου, 2014 στις 20:27

134, 138:

Ρε τον φουκαρά τον κ. καθηγητή.

`

Γνωμικά

Γς είπε

4 Αυγούστου, 2013 στις 07:57

>Ναι, ήταν κάποτε σε όλα τα τέτοια γραφεία των Αστυνομικών Τμημάτων. Ισως κι ακόμη.

Κι ένας βαρεμένος φίλος μας είχε ανάμεσα σε άλλα πολλά στο γραφείο του μια επιγραφή σε ένα καδράκι: “Μην συγχέετε την καλοσύνη με τη βλακεία”. Αξιολύπητη κατάσταση, που πήρε όμως δραματική τροπή όταν ένας εξυπνάκιας κατόρθωσε να την αντικαταστήσει με μια ολόιδια που αντί “καλοσύνη” είχε τη μ-λέξη.

Guess Who's Coming to Dinner

Γς είπε

23 Μαΐου, 2013 στις 15:11

30 @ Τάκης

>Κάποτε μια φοιτήτρια μου στις ΗΠΑ μου είπε

Κάποτε μια φοιτήτρια μου στην Ελλάδα μου είπε
-Δεν είμαι από αυτές που ξέρετε.
Ηταν μαύρη 17 χρονών και της είχα πιάσει τα βυζάκια.

Στην Αμερική θυμάμαι ότι έκανα ότι μπορούσα για να μην φοιτήσει η κόρη μου στο Δημοτικό της περιοχής που ήταν όλο μαυράκια. Το ήθελε και η μακαρίτισσα γυναίκα μου.

Μετά πήγα στο σπίτ του McManus του καθηγητή του μεγάλου μου γιου.
Και γκες χου γουόζ κάμιν του ντίνερ, ουπς, χου γουόζ χιζ γουάιφ;
Μια μαύρη καταπληκτική κυρία. Στο ντίνερ.
Μετά αυτό, μετά εκείνο.
Σήμερα, γκες χου γουόζ πριπέριν δε μπρέκφαστ φορ μποθ οβ δεμ.
Η αφεντιά μου.
Για τις δύο αγάπες μου!

Την κόρη μου και την σύζυγο μου. Την πάλαι ποτέ 17αρα μαυρούλα φοιτήτρια μου

ΚοΜπιουτεράκι

Γς είπε

1 Οκτωβρίου, 2013 στις 19:47

242:

>1970 και κομπιουτεράκι;

Το πρώτο κυκλοφόρησε το 1970 και είχε κάνα 500σάρικο δολάρια.
Σε κάνα χρόνο ήρθε και στην Ελλάδα. Θυμάμαι ένα στη βιτρίνα του Χρυσικόπουλου, απέναντι από το Πολυτεχνείο.
Δεν θα είχε τουλάχιστον 500×30 = 15000 δραχμές; Να μην ήταν περίπου ένας μισθός καθηγητού Πανεπιστημίου; (100 δρχ το μεροκάματο τότε). Απλησίαστο.

Πολύ αργότερα έγινε κάπως προσιτό.
Και κάποτε απέκτησε κι ο Γς το δικό του.
-Μωράκι κοίταξε! Τις κάνει όλες τις πράξεις!
-Την άλλη την πράξη την κάνει;
-Ποιά πράξη; Α, την τετραγωνική ρίζα; Ναι.
-Την άλλη, μωρέ!
-Ε, ποια άλλη;

Και μετά και μετά. Φτάσαμε στα Πισιά.
Και έπεσαν με τα μούτρα τα αγοράκια, τότε.
Και τα κοριτσάκια το έβλεπαν καχύποπτα.

Θυμάμαι δύο τέτοιες σαν τώρα:
Αγαπητή μου, δεν έχεις ελπίδα πια. Εκτός αν του πάρεις αυτό [και βουτάει το πληκτρολόγιο] και το βάλεις εδώ [λίγο ποιο κάτω απ την κοιλίτσα της]. Ισως τότε του ξεφύγει κάνα δάχτυλο, όπως γράφει.

Μάνος

>Έγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

Λέει ο Μάνος Χατζηδάκις σε ένα σχεδόν άγνωστο κείμενό του  που έγραψε το 1980 στη Μελβούρνη.

Ο θεός να με συγχωρέσει που ακουμπάω τα λόγια του, αλλά αυτά τα  “ομαλός - ανώμαλος” μου θύμισαν κάτι εντελώς άσχετο από αυτό που λέει ο Μέγας μας.

Που αναρωτιόμουν στην εφηβεία μου μήπως εγώ τελικά ήμουν ο ανώμαλος που δεν μπορούσα να ανεχτώ γύρω μου τόσους ανώμαλους.

Τώρα πια βεβαιώθηκα. Ημουν ανώμαλος. Και παρέμεινα.  Ανώμαλος-ομαλός,  μέσα σε μια θάλασσα πράουντ ομαλών-ανωμάλων.