Ρε τι κακό είναι κι αυτό
με τις γυναίκες που μπορούν να παραπονιούνται μέχρι κι ότι τις δέρνεις [επειδή
δεν τις δέρνεις].
Κι ήταν κάποιες
συνεχόμενες αργίες από το τότε γυμνάσιο και είπε στη μάνα της ότι τάχα θα πάει
σε κάποια εκδρομή στο χωριό της γιαγιάς της
κολλητής της της Στέλλας.
Και είχαμε κανονίσει να
πάμε στο Μεγάλο Πεύκο, που ήταν μικρό πευκάκι τότε.
Και πήγα στο σπίτι της Στέλλας
για να την πάρω κι αρχίζει τα τσαλίμια για να δείξει στην φιλενάδα της πόσο
καψουρεμένος ήμουν μαζί της. Ότι δήθεν θα ήταν καλύτερα να το αναβάλλουμε και
τέτοια. Και μπαίνει και στην μέση η φιλενάδα της να με πείσει και τα παίρνω στο
κρανίο.
Την βουτάω και τη βγάζω
έξω και την πλακώνω στα χαστούκια. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Σταματάω κι ένα ταξί και
καταλήξαμε σ ένα φτηνό ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας. Τρείς μέρες στο
κρεββάτι και να της λέω να πάρει ένα τηλέφωνο τη φιλενάδα της που θα
ανησυχούσε.
Τελικά την πήρε.
-Στέλλα μου, έφαγα ένα
ξύλο…ήταν όλο δικό μου!
Αμ, η άλλη; Γνωστή φίλη-περσόνα
του έρλι διαδικτύου.
Γούσταρε και λίγο βία
κατά τη διάρκεια και μετά. Και είχε τον τρόπο της να προκαλεί τέτοιες
καταστάσεις.
Ελα, όμως που μερικοί το
παράκαναν και δεν σταματούσαν παρά τα παρακαλετά της.
Εδερναν χοντρά και …κατέληγαν
στο νοσοκομείο.
Είχε μαύρη ζώνη Καράτε η
δικιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου