Bolivar

Δεξιοί κι αριστεροί.

Το πρώτο πράγμα που άκουγε κι έμαθε ο μικρός Γς μέσα στον εμφύλιο. Στην οικογένειά του στην γειτονιά του στον Βύρωνά του.

Και του έλεγε η γιαγιά του ότι όλοι είναι κερατάδες.  Και ο Γς συμφωνούσε ότι όλοι αυτοί πρέπει να ήταν πολύ μαλάκες που συνέχιζαν τον πόλεμο που είχε τελειώσει για όλους τους άλλους από καιρό.

Και κοίταζε όλους τους άλλους Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία μαζεμένους κολλημένους αριστερά στο χάρτη και την Ελλάδα μονάχη της δεξιά κάτω από την σιδερένια κουρτίνα που λέγανε ότι ήθελε να μας κάνει μια χαψιά και καθόλου δεν του άρεσε αυτό.  Διότι προτιμούσε να ήταν κολλημένη η Ελλάδα με τους άλλους. Μπας και μας κατατακτούσαν αυτοί και γλυτώναμε από τους δεξιούς κι αριστερούς κερατάδες της γιαγιάς.

Και  σιγά μην κόψαμε τη μαλακία.  Τσακωμοί, γινάτια , δικτατορίες, Κύπρος, χρέη. Και μέσα πια στην Ευρώπη που ήθελα κάποτε να μας κατακτήσει.

Τότε χτυπούσαμε τη χούφτα μας. Στο μαχαίρι. Μην ξέροντας ότι ο Πατερούλης, μας (τους) είχε πουλήσει.

Τώρα  ξεκινάμε καινούργιο γιουρούσι για μια νέα Ευρώπη και άλλα τέτοια.

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες.

Α ρε γιαγιά, που ο γιος σου, ο μπάρμπας μου, την έκανε τότε κι έφυγε στην Βενεζουέλα για να μην τον σκοτώσουν οι φασίστες.

Ιδεολόγος, έβραζε το αίμα του.

[παράτησε γυναίκα και παιδιά και πήρε μαζί του την κόρη της νονάς του. Πάλι εκεί παιδιά, πάλι αγώνες].

Και μου έλεγε ο πατέρας μου: Πρόσεχε Γιάννη! Μοιάζεις του μπάρμπα σου.

Τον θυμήθηκα όταν έπιασα τον εαυτό μου να χαίρομαι που από καταχρεωμένοι παρίες θα γίνουμε οι Βολιβάρ της Ευρώπης.

Βράζει το αίμα μας.