DNA

Η  Χριστίνα Ζιούδρου, η χημικός. Η πανεπιστημιακή καθηγήτρια.

Την πήγαινα πολύ. Και αυτή. Μιλούσαμε μάγκικα στη μητρική μου γλώσσα, τα βυρωνιώτικα.

Ηταν απρόβλεπτη. Μπορούσε να κάνει το αστείο τραγικό και τούμπαλιν.

Όπως εγώ, τρομάρα μου.

Ηταν το καμάρι του τμήματος Βιολογίας ενός ευαγούς ιδρύματος.

-Ελα δω ρε! Αρχισε να φωνάζει σε έναν παρασκευαστή για μια υπερφυγόκεντρη που παραλίγο να τη χαλάσει.

-Εγώ ρε σύ για να την πάρω έστησα κώλο!

Κι ήρθε κι ένας ελληνοαμερικάνος καθηγητής στα σεμινάρια εκείνης της εποχής (έρλυ σέβεντιζ) και αρχίζει να μας λέει:

-Ξέρετε έχουμε ανακαλύψει το DNA. Εχει τέσσερις μπέισιζ  που ανα τρεις αντιστοιχούν σε ένα αμινοάσιντ. Και αμινοάσιντ είναι …

-Ρε, (σηκώθηκε η Χριστίνα) τι πατάτες είναι αυτές που μας πετάς; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Στο Κογκό; Στους  Παπούα;