Της Ιερής Οδός

Γς είπε

9 Ιουνίου, 2013 στις 10:11

362:
>Αφετέρου όμως, την «οδό» υπάρχουν πλήθος άνθρωποι που ακόμη δεν έχουν μάθει να την κλίνουν

Κι ήταν κι ένας αοιδός λαϊκών ασμάτων της εποχής εκείνης σε "πολιτιστικό (κατά Γιαννόπουλον)  κέντρο"  της Ιεράς οδού. Πολύ πιο πέρα από τα σημερινά τέτοια "κέντρα"  στις αρχές της, Γκάζι και Βοτανικό.

Θα παρουσιαζόταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο καλλιτέχνης και τον δασκάλεψαν τα της κλίσεως της οδού μη και  πετάξει κανένα  “Το μαγαζί είναι στην Ιερά οδός” .

Ελα όμως που εκτός από την αιτιατική που την χειρίστηκε άψογα (βέβαια με μια χρονική καθυστέρηση για να σιγουρευτεί ότι θα το πει σωστά) μπήκε και η γενική. Κι έγινε το έλα να ακούσεις.
Της “Ιερής Οδός” και τέτοια.

Βουλής & Περικλέους

Και μόλις σχόλασε ο Γς άρχισε να τρέχει προς την Πλάκα από το σχολείο του στη Σίνα δίπλα απ το Οφθαλμιατρείο.

Ηθελε να προλάβει τη δικιά του.

Αν σας πω ότι έκανε 10 συνεχόμενα κατοστάρια σε 5 λεπτά.

Σίνα-Εδουάρδου Λω-Σταδίου-Κολοκοτρώνη-Βουλής-Απόλλωνος-Θουκυδίδου, ένα χιλιόμετρο περίπου μέχρι το Παρθεναγωγείο Χιλλ.

Κι ήθελε τρομάρα του να το παίζει σε πολλά ταμπλό. Αλλά φευ η καρδιά πατάτα.

Ετρεχε να προλάβει αλλά ο νους του ήταν σε εκείνη. Σαν να την έβλεπε να τον κοιτάζει θλιμμένη.

Και να την μπροστά του στη Σταδίου δίπλα στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη.

Δεν ήταν όμως αυτή. Ευτυχώς. Και πώς να ήταν; Κανονικά πρέπει να ήταν Μαρασλή και Σουηδίας στο Κολωνάκι, στο Β’ Γυμνάσιο.

Ηταν σωστό όμως αυτό που έκανα τόσο καιρό πίσω απ την πλάτη της;

Και να τη! Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ.

Κι όμως δεν  ήταν ούτε αυτή. Μα τι με είχε πιάσει;

Σταμάτησα να τρέχω.

Μπήκα στην Κολοκοτρώνη και μετά τράβηξα για την Βουλής.

Ε, εκεί στην Βουλής και Καραγιώργη λίγο πριν γίνει Περικλέους έπεσα πάνω της!

Θεέ και κύριε!

Γύριζε απ το γυμνάσιο της. Εμενε πιο κάτω στην Φωκίωνος.

Πλάκα - Βουλιαγμένη 25 χρόνια

Γς είπε

27 Οκτωβρίου, 2013 στις 03:52

110 @ Λεώ
Εντάξει. “Κτήριο” και “Θουκυδίδου”.

Και μόλις σχόλαγε ο Γς δίπλα απ το Οφθαλμιατρείο στη Σίνα έτρεχε 10 συνεχόμενα κατοστάρια σε 5 λεπτά (Σίνα-Εδουάρδου Λω-Σταδίου-Κολοκοτρώνη-Βουλής-Απόλλωνος-Θουκυδίδου) ένα χιλιόμετρο περίπου μέχρι το Παρθεναγωγείο Χιλλ που σχόλαγε την ίδια ώρα η δικιά του.
Κι ήταν μετά 25 χρόνια στο Κολυμβητήριο της Βουλιαγμένης που η δασκάλα κολύμβησης της κόρης του τον πλησίασε και του είπε στ αυτί γλυκά γλυκά: -Γιάννη;
Τόσα τρεξίματα και δεν την γνώρισε.

Κ@λόγερος

Γς είπε

5 Απριλίου, 2013 στις 09:14

Όταν με πρωτοείπαν "μπάρμπα" μου κακαφάνηκε.
Μετά όμως συνήθισα, ακόμα και το “γέρος”.
“Κωλόγερος” όμως; Κομμάτι βαρύ.
Προχθές που κατέβηκα στην Αθήνα στην παρουσίαση του βιβλίου του Σαραντάκου στον Ιανό. Είχα καιρό να κατέβω και να περπατήσω ακόμη περισσότερο .
Ετσι λοιπόν σουλατσάροντας του καλού καιρού στην Συντάγματος από Καραγιώργη Σερβίας προς το μετρό, ανάμεσα στα σμήνη των τροχοφόρων που έτρεχαν δίπλα μου βρέθηκε κι ένας ταξιτζής και το άκουσα κι αυτό.

ΕΑΑΚ

Γς είπε

26 Νοεμβρίου, 2012 στις 13:36

34:
> Βρονταει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα…

Οι δικοί μου (φοιτητές)

Ο Λεώνικος

Castillo de La Calahorra

Γς είπε

17 Δεκεμβρίου, 2013 στις 17:45

>ισπανοεβραίους Σεφεραδίμ, που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη όταν διώχτηκαν το 1492 από την Ισπανία.

Είναι και μια ισπανική κωμόπολη, η Calahorra, η επί ρωμαιοκρατίας Calagura Invincible, εκεί στην Ανδαλουσία κοντά στην Γρανάδα ( Granada, tierra soñada por mi ) και τη Μάλαγα ( Que bonitos ojos tienes )

Απ την κωμόπολη αυτή ήρθαν κι οι προ-προ-πάπποι του δικού μας Λεώνικου. Από την Calahorra προέρχεται και το όνομα του. Καλαχώρας.

Καλαχώρας λοιπόν που δένει κι όμορφα με τα ελληνικά.
Δεν λέω και το Καλαγκούρας ή Καλάγκουρας καλό θα ήταν αν δεν συνέβαινε η ονομασία Calagura της ρωμαϊκής εποχής να αλλάξει σε Calahorra

(Μ)πελτές

Γς είπε
8 Ιουλίου, 2012 στις 16:42
21:
Όλα αυτά ήρθαν αργότερα.
 Πρόλαβα το ραντισμένο με σταγόνες λαδιού ψωμί (μαύρο, λευκό δεν υπήρχε) και με λίγη ρίγανη.
Α, και το φοβερό: ψωμί με μια λεπτή στρώση μπελντέ!

Bernardina είπε

8 Ιουλίου, 2012 στις 16:22

Με πρόλαβες!
Ψωμί με πελτέ ντομάτας. Μμμμ…

Γς είπε

8 Ιουλίου, 2012 στις 16:42

Πελτέ είναι τελικά;
Εγώ το ξέρω μπελντέ.

Μπελντές πάντως είναι ο φίλος μου ο Σωτηράκης.
Του έμεινε το παρατσούκλι όταν τον έστειλε η μάνα του στο μπακάλη:
 -Θα πάρεις μισή οκά ρύζι,
μια οκά φασόλια,
200 δράμια λάδι (του έδωσε το άδειο μπουκάλι) και
 50 δράμια μπελντέ.

Ξεκίνησε ο Σωτηράκης.
-Ρύζι,  φασόλια,  λάδι, μπελντέ.
-Ρύζι,  λάδι,  μπελντέ.
-Λάδι,  μπελντέ.
 Μπαίνει στο μπακάλικο, ακουμπάει το μπουκάλι στη ζυγαριά.
–Μπελντέ!

Wind

Γς είπε

28 Μαρτίου, 2014 στις 07:50

112, 145:

>Η διαφήμιση (Wind Mobile Network)

Κι έρχεται κι ο Μιχάλης και μας πάει στο “Οσα παίρνει ο άνεμος”

> Phone with the Wind

Wind, η πρώην Ιταλική Telestet και μετά ΤΙΜ  που την αγόρασε ο αιγύπτιος μεγιστάνας Naguib Sawiris.

Και κείνες τις ημέρες που έγινε η αγορά έπαιρνα τηλέφωνο την ΤΙΜ της γειτονιάς μου.

-Αμάν ρε παιδιά. Μια ώρα σας παίρνω.

-Τι θέλετε κύριε;

-Είμαι απ τα κεντρικά και θέλω να μου πείτε πότε μπορείται ν αρχίσουμε εντατικά Αραβικά.

Ωραία και τσάμπα διαφήμιση ήταν αυτή με την ομηρία του λεωφορείου έξω απ το Carrefour στο Γέρακα πριν 10 χρόνια.

Για μέρες οι τηλεοράσεις έδειχναν το λεωφορείο των ΚΤΕΛ με την τεράτια διαφήμιση

Και είναι κι αυτοί οι υπάλληλοι της Wind όλο εξυπηρέτηση.  

Σ ένα καινούργιο κινητό μου, στην Wind της γειτονιάς μου:

-Πόση ώρα θέλει φόρτιση η μπαταρία την πρώτη φορά;

-4 ώρες, στο νερό.

-Γιατί μέσα στο νερό;

-Προς θεού μην κάνετε κάνα τέτοιο πράγμα.

-Θα το έκανα.

Και σε μια άλλη Wind. Στο εκπτωτικό χωριό στα Σπάτα, στο McArthur Glen Designer Outlet (το λέω καλά;).

Σε μια άλλη κινητή μου αναβάθμιση.

Μου εξηγούσαν της λειτουργίες του κινητού, σαν να είχα μόλις κατεβεί από το τρένο μαζί με τον Χατζηχρήστο στο Σταθμό Λαρίσης.

Κι όχι τίποτε άλλο με κοίταζαν και οι άλλοι πελάτες περίεργα που δεν ήξερα στοιχιώδη πράγματα.

Κάποτε τους ξέφυγα και φεύγω.

Στην πόρτα όμως στάθηκα και τους φωνάζω:

-Και δεν μπαίνει και στο πλύσιμο ε;

Μουριες

 97:

Λ είπε

27 Μαρτίου, 2014 στις 17:34

>Από το ξύλο της μουριάς φτιάχνουν μουσικά όργανα, κρίμα θα ‘ναι να το καίμε.

Και ήταν το ξύλο της μουριάς που μελετούσε σαν βιομάζα η [μετέπειτα δεύτερη] κυρά  μου για το διδακτορικό της.

Και το μελετούσαμε μαζί. Τότε που δεν υπήρχανε πολλά PC. Στο PC στο σπίτι μου. Αστα να πάνε…

Κι ήταν έξω από την σηροτροφία στη σχολή μια ζούγκλα από μουριές. Δεν μπορούσες να μπεις μέσα. Πυκνή βλάστηση.

Ελα όμως που κόντευε να σπάσει η κύστη μου μια μέρα.

 Ανοίγω δρόμο με δυσκολία στη φυτεία  προς τα ενδότερα και φτάνω στην καρδιά της

Με είχαν προλάβει ένας φοιτητής και μια φοιτήτρια. Και δεν ήταν για τσίσα

Βύρωνας

Και  περπατάγαμε πίσω απ την Αγία Τριάδα στο Βύρωνα 12χρονοι βαριοί και μάγκες.

Και να 3-4 κοριτσάκια που βγαίνουν απ το Δημοτικό με τα απολυτήρια στο χέρι.

-Το πήρατε;

-Ναι. Το πήταμε!

-Με τι το πήρατε;

-Με 10!!!

-Στα @@ μας!

Και να δεις που στον ίδιο δρόμο μας πλήρωσαν ανάλογα δυο άλλες μεγαλύτερες.

Τις είχαμε πάρει από πίσω και λέγαμε, λέγαμε.

Και μου ήρθε μια κατεβασιά:

-Κορίτσια, κολλήστε  μας. Πέφτουμε εύκολα.

Και σταματάνε. Γυρίζουν προς το μέρος μας και:

-Ρε σεις τι θέλετε; Εχετε γκαρσονιέρα να πάμε να μας @αμήσετε; Δεν έχετε.

 Και μείναμε στήλες άλατος  να τις βλέπουμε να απομακρύνονται…

Λατάκια

 Εκανα τότε μάθημα στη σχολή του ΟΑΕΔ που τους μάθαινα πώς να υπολογίζουν τους όγκους αυτών που καλούπωναν. Ηταν κι ο “Μεγας είσαι κύριε”, ο Κατέχης που τους μάθαινε πώς να φτιάχνουν τσιμεντένιες σκάλες.

Κι όλo μας γκρίνιαζε για τη σκάλα της σχολής στην Αχαρνών.

-Mα ποιος την σχεδίασε; Μέγας είσαι κύριε!  Θα μας σκοτωθεί κανένα παιδί εκεί.

Κανείς όμως δεν σκοτώθηκε.

Μόνον που έπεσε κι τσακίστηκε ο ίδιος μια μέρα,

Από τότε ανέβαινε με το ασανσέρ και δεν ξαναμίλησε για την κακοσχεδιασμένη σκάλα.

Και συζητάγαμε μια μέρα για την νέα γραμμή που μετέφερε τα φορτηγά απ την Ευρώπη στην Μέση Ανατολή.

Τη γραμμή Βόλος-Λαττάκεια (Συρίας).

 Ακούει Λαττάκεια και πετάγεται.

-Ποια λατάκια ρε παιδιά;

[Η ξυλεία οικοδομής ελατάκια ή λατάκια είναι καδρόνια καλουπώματος  8x8 cm μήκους  2 μέχρι 4 μέτρα από πεύκο ή έλατο που έχουν επεξεργαστεί σε ξηραντήριο για να μην στραβώνουν]

-Είναι η  Λαοδίκεια η Πάραλος. Στη Συρία.

-Εγώ δεν τα ξέρω αυτά τα λατάκια. Εγώ ξέρω τα κανονικά λατάκια.

Κινέζικο

Voulagx είπε

26 Μαρτίου, 2014 στις 15:25

Και το Σινικό τείχος να το λέμε Κινικό!
Αλλιώς οι Κινέζοι = Σίνες και οι Κινέζες = Σιναίες, Σινέζες …(ουπς)… ώστε το Σινικό τείχος να παραμείνει ως έχει!

Γς είπε

26 Μαρτίου, 2014 στις 16:02

Σινικό τείχος και τέτοια.
Κι έχουμε ένα (φτηνό, πολύ φτηνό) κινέζικο εστιατόριο εδώ πέρα που δήθεν τυχαία όταν περπατάμε της λέω: “Πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα στο Νιή Χάο;” και την βγάζω καθαρή γιατί κυκλοφορούν και κάτι ψαροταβέρνες πανάκριβες.

Εχουμε όμως καιρό να πάμε μετά το θόρυβο για το κρέας σκύλου Κίνας που πιθανόν να επιτραπεί η εμπορία του.

Φοβάται μήπως της σερβίρουν και κανένα πεκινουά μαζί με την πάπια του Πεκίνου 

Ανέκδοτα

Αριστείδης Καρατζόγλου είπε

26 Μαρτίου, 2014 στις 15:54

Πάντως αν τα ανέκδοτα για τσιγκούνηδες τα πούμε σκοτικά, το χαλάσαμε το αστείο.

Γς είπε

26 Μαρτίου, 2014 στις 16:10

Και το γνωστό ανέκδοτο με τα ψυγεία που δεν αγοράζουν οι τσιγκούνηδες Σκοτσέζοι γιατί φοβούνται ότι το φως δεν κλείνει μαζί με την πόρτα.

Φως της πόρτας; Α, ναι κι εκείνο που λέει:
-Αγάπη μου ανοίγει αυτόματα το φώς στην τουαλέτα σου; Πολύ φοβάμαι ότι έκανα τσίσα μου στο ψυγείο σου.

Πάντως εγώ πλησίασα το ψυγείο μιας δικιάς μου με πιο φιλική διάθεση

...μπαμ!

Γς είπε

19 Ιανουαρίου, 2014 στις 21:57

307:
>είναι η αστειότητα (στα δικά μου αυτιά), της λέξης: “ορθοπαιδικός”.

Κάνει μπάμ ε; και δεν της φαίνεται.

Στην Πλατεία Υμηττού.
Παρκαρισμένος. Πάω να φύγω, κάνω λίγο πίσω και … μπάμ!

Πετάγεται ο άλλος από το μαγαζί:
-Δεν με είδες;
-…
Δεν με είδες;
-Δεν σε είδα.. Σε άκουσα όμως!

Σταματήσαμε σ ένα Μινι Μάρκετ για να πάρουμε προμήθειες, μπύρες, σαλάμια, τυριά για μια έκτακτη απόδραση στα βουνά

Γς είπε

19 Ιανουαρίου, 2014 στις 22:00

Ωχ, τα ” Σταματήσαμε σ ένα ” κλπ. ήταν απο τα προκαταρκτικά που έσβησα.

ΕΦΗ ΕΦΗ είπε

19 Ιανουαρίου, 2014 στις 22:06

321.>>ήταν απο τα προκαταρκτικά που έσβησα.

Μια χαρά πήγαινε!Φλας μπακ.
Λογοτεχνικότατο :)

Ψεύδη.

Γς είπε

26 Μαρτίου, 2014 στις 08:21

>η τροπολογία στο άρθρο 19 του Μεταναστευτικού Κώδικα, η οποία προέβλεπε ότι σε περίπτωση που μετανάστης καταγγείλει ότι έπεσε θύμα ρατσιστικής βίας από μέλη των σωμάτων ασφαλείας και η καταγγελία του τεθεί στο αρχείο, τότε ο μετανάστης αυτόματα απελαύνεται.

Καλά όλοι λέμε ψέματα.

Ψέματα αθώα, εκδικητικά, απειλητικά.

Η παρθένα που καταγγέλλει ψευδώς ότι βιάστηκε.

Ο γύφτος που απείλησε τον φίλο μου εργολάβο, που του χάλαγε τα σχέδια,  ότι θα πει πως έβαλε χέρι στην ανήλικη κόρη του.

Ψέματα ντόπιων αλλά και αλλοδαπών.

Δεν είμαι ρατσιστής αλλά μου την έδωσαν τα ψέματα ενός έγχρωμου:

-Τη γάμησες ρε πούστη μου!

Ούρλιαζε το ξανθό τσουλί που πετάχτηκε έξω  απ το αυτοκίνητο με το οποίο είχαμε φιληθεί μικρές ώρες στην Μαραθώνος.

Θα πηγαίναμε σε κάποιο συνέδριο στην Β. Ελλάδα και είχα ξενυχτήσει με τα παιδιά στη Σχολή κάνοντας πρόβες στις παρουσιάσεις.

Μόλις και προλάβαινα να πάω σπίτι για κάνα μπανάκι και να ετοιμάσω καμιά βαλίτσα.

Και να το κακό συναπάντημα.

Για κάποιο λόγο το αυτοκίνητο που είχα προσπεράσει γιατί ο οδηγός του ήταν φτιαγμένος (σύνηθες φαινόμενο τέτοιες ώρες, τότε που υπήρχανε τα τάλαρα) με ξαναπροσπερνά κι αρχίζει να μου κάνει κωλιές.

Μου είχε σπάσει το αριστερό φανάρι και κάτι γρατζουνιές.

Δικό της ήτανε το αυτοκίνητο, αλλά το οδηγούσε ένας έγχρωμος, προφανώς αφρικανός, τύφλα μεθυσμένος, που άρχισε τις απειλές και τις μαγκιές.

Τι να ζητήσεις ασφάλειες και τέτοια; Κάλεσα το 100 που ήρθε αμέσως.

Για κάποιο λόγο έβλεπα μια μεροληψία των οργάνων προς την πλευρά των άλλων. Ισως λόγω της ξανθιάς που παρίστανε την αρσακειάδα.

Τα χρειάστηκα και ζήτησα να κάνουν αλκοτέστ στον οδηγό.

Τελικά βρεθήκαμε στο ΑΤ της περιοχής.

Αλλά κι εκεί ο Αξιωματικός Υπηρεσίας με αντιμετώπιζε δύσπιστα.

Περισσότερο έδινε σημασία στην περιγραφή του συμβάντος από την ξανθιά και τον αφρικανό, ο οποίος μάλιστα με ένα κακομοίρικο ύφος αναφερόταν στις “απειλές” μου:

-Βρωμοαράπη θα σε σκίσω.

-Θα σε στείλω πίσω στην Αφρική.

-Θα σου (μπιπ) και (μπιπ) κτλ.

Τι κι αν διαμαρτυρόμουν ότι ψεύδεται.

Κι άρχισε να παίζει και το ενδεχόμενο να μου κάνει μήνυση (τη υποδείξει των οργάνων!)

Κι εκεί τα πήρα στο κρανίο.

Θα του έκανα κι εγώ μήνυση .

Ξημέρωνε Σάββατο κι η Δευτέρα ήταν αργία.

Στο διάολο και το συνέδριο.

Θα την περνούσαμε στο φρέσκο για το Αυτόφωρο μέχρι την Τρίτη.

Ηρθε επί τέλους, μετά από τρεις ώρες και το συνεργείο για το αλκοτέστ.

Δεν με άφησαν να δω την ένδειξη.  49 μονάδες, τάχα μου, με όριο τις 50 τότε (ίσως και τώρα).

Επέμενα ότι θα του κάνω μήνυση αν δεν δηλώσει ότι λέει ψέματα για τους χαρακτηρισμούς που μου απέδιδε.

Τελικά μου ζήτησε συγνώμη που είπε ψέματα.

Ποιος ξέρει ίσως γιατί δεν έπρεπε να δείξει τα χαρτιά του στο δικαστήριο.

Και μετά από αυτό δεν του έκαναν τίποτα στο ΑΤ που προφανώς θα είχαν δει και ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα χαρτιά του.