Το Νηπιαγωγείο μου

“Ζε με λαβ με μαιν αβέκ λ ο ε ντι σαβόν”  μας μάθαιναν στο νηπιαγωγείο της κυρα Ρίτας το 1949 παρακαλώ!

Και τραγουδάγαμε το

Αλονζ ανφαν ντε λα πατρίιιιε!

Λε ζουρ ντε γκλουάρ ετ αριβέ

Κοντρε νου ντε λα τιρανίε

Είχε πολύ Γαλλία τότε στον εμφύλιο, στην Ελλάδα, στο Βύρωνα, στις καρδιές μας.

Και περιμέναμε να έρθει το αυτοκίνητο με το καζάνι, το γάλα.

Κάναμε σειρά και μας δίνανε δυο τρία χαπάκια (βιταμίνες) και με μια κουτάλα μια “κουταλιά” γάλα στο κυπελάκι μας.

Τις βιταμίνες με τρόπο τις βάζαμε στη τσέπη το γάλα όμως το πίναμε μονορούφι.

Κι ο Κάκτος έκανε την πρώτη επιμέτρησή του και του ήρθε μια ιδέα:

Αν αυτά τα τρία τέσσερα δάχτυλα γάλα ήταν σε μεγαλύτερο κυπελάκι θα ήταν περισσότερο γάλα.

Και βρήκε ένα κατσαρολάκι!

Αλοίμονο τα τριά τέσσερα δάχτυλα του κυπελακίου γίνανε ένα στο πάτο του κατσαρολακίου…

Το νηπιαγωγείο μου.

Υπάρχει ακόμα. Το κουφάρι του. Εκει στην αρχή της Κατίνας Παξινού. Στο τέρμα της Αγίας Σοφίας.

Κάθε φορά που κατεβαίνουμε στον οδοντογιατρό μας τον Στάθη στον Κοπανά του Βύρωνα το βλέπω.

Παρκάρω και σαν ν ακούω τις φωνούλες, το μελίσσι.

-Ξέρεις αυτό είναι..

-Ξέρω, ξέρω. Το νηπιαγωγείο σου! Μου το έχεις πει χίλιες φορές. Η κυρά μου.

Ισως. Βλέπεις πέρασαν 65 χρόνια και ξεχνάω. Τα τωρινά. Τα παλιά τα θυμάμαι