Gastarbeiter

Γς είπε

4 Μαρτίου, 2014 στις 14:47

Χαλυβουργία και άλλα τέτοια που λιώνουν σίδερα, μέταλλα. Χυτήρια. Κοντά δεν είναι;
Ιδέα δεν έχω. Θα μπορούσα όμως να ήμουν εξπέρ.

Με είχαν περάσει οι Γερμανοί, εδώ στην Αθήνα από ιατρικές εξετάσεις και με είχαν θεωρήσει κατάλληλο για κάποια χυτήρια κάποιου εργοστασίου σε κάποια πόλη της Γερμανίας.
Τα έχω ξεχάσει πια. Εχω όμως το ειδικό διαβατήριο που μου δώσανε και που ίσχυε μόνο για τη Δυτική Γερμανία.

Χρειαζόμουν μόνο την υπογραφή του πατέρα μου γιατί ήμουν ανήλικος.
Την πείρα κι αυτή και περίμενα τη μέρα της αναχώρησης. Θα δούλευα σκληρά και θα σπούδαζα κιόλας μόλις θα έβρισκα την ευκαιρία.

Ε, ρε γλέντια όσο πλησίαζε η ημέρα. Σε λίγο θα έσπαγαν οι γέροι μου που το έπαιζαν δήθεν αδιάφοροι. Θα έπεφταν στα πόδια μου. Θα έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ και θα με παρακαλούσαν να μην φύγω.
Εγώ όμως θα έφευγα! Θα τους έκανα να πονέσουν. Θα θα θα.
Μόνο που αργούσαν να αρχίσουν τα παρακαλετά.

Και ήρθε η παραμονή της αναχώρησης. Αποχαιρέτησα τα φιλαράκια μου που ποιος ήξερε πότε θα τους ξανάβλεπα. Πρωί πρωί έφευγα απ τον Σταθμό Λαρίσης για Γιουγκοσλαβία, Αυστρία, Δυτική Γερμανία. Ευρώπη σου έρχομαι!

Πήγα στο σπίτι και είδα στο δωμάτιό μου τη βαλίτσα που είχα ετοιμάσει. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Ηταν ο πατέρας μου.
Αρχισαν τα όργανα σκέφτηκα.
Κρατούσε ένα παλτό μου και το έβαλε πάνω στη βαλίτσα.
-Το ξέχασες. Κάνει πολύ κρύο εκεί πέρα. Καληνύχτα.

Ετσι στη ψύχρα. Όπως στη διαφήμιση Jacobs Flavours:
-Αγάπη μου, γνώρισα τη Νατάσα και θα ζήσουμε μαζί στη Ρωσία,-Να πάρεις το χοντρό σου το πουλόβερ.

Και σιγά μην έφυγα.
Μόνο που ποτέ δεν έμαθα αν μπλόφαρε…