Ο μοτοσυκλετιστής

Γς είπε

22 Μαρτίου, 2014 στις 04:56

2, 6:

>Ω γλυκύ μου έαρ.

Δεν είχα δει ότι το είχατε αναφέρει στο ποίημα της μητέρας σας.

Και πήγε ο νους μου εκεί.

Αλλά φευ, κι εκεί. Στα τρία αγγελούδια μας, που έφυγαν τέτοιες μέρες, όταν ερχόταν η Ανοιξη.

Συμπαθάτε με.

Πόνος.

Ηταν κι εκείνος ο νυχτερινός μοτοσυκλετιστής που μας ξυπνούσε 3-4 κάθε βράδυ.

Και είδα μια μάνα που σερνόταν ουρλιάζοντας από τον πόνο έξω απ την εκκλησία απέναντι. Και μια νεκροφόρα.

Και δεν μας ξύπνησε κανένας πια.

Οπως και στο άλλο ποίημα της μητέρας σας:

Ο μοτοσυκλετιστής.  Μαρίας  Κέντρου-Αγαθοπούλου  

Τι ν' απόγινε άραγε
Εκείνος ο θορυβοποιός
Της νύχτας
Καβάλα στο μηχανικό του ζώο
Να κραδαίνει την άσφαλτο
Χωρίς φρένο
Να παίζει ώρα ύπνου
Με τις φρένες μας
Εδώ μέσα
Στο σακατεμένο κρανίο

Προχτές το μεσονύχτι
Που κοίταζα απ' το παράθυρό μου
Το νέο φεγγάρι
Άκουσα θόρυβο παράξενο
Να 'ρχεται από ψηλά
Και μου φάνηκε πως τον είδα
Ένας άγγελος πάνω σε μοτοσυκλέτα
Να διασχίζει τους δρόμους τ' ουρανού
Κι απ' το σπασμένο καθρεφτάκι του
Να με κοιτάζει περίλυπος

Βγάλε μου σε παρακαλώ
Μια ωραία φωτογραφία
Να τη στείλω στο κορίτσι μου
Έτσι απάνω στη μοτοσυκλέτα μου
Με το ένα χέρι στο χειρόφρενο
Το άλλο να σιάζει τα σγουρά μαλλιά μου
Θέλω να φαίνεται καλά
Το καινούργιο μου πέτσινο
Το σιδερένιο μου κράνος
Να διακρίνεται προπάντων
Ο ίλιγγος στο πρόσωπό μου
Και κείνο του θανάτου 
Το αναπόφευκτο

Από τη συλλογή Θαλασσινό ημερολόγιο (1981)