Οι Λονδρέζες

Τις θυμάμαι εδώ στην Ελλάδα, πριν 15 χρόνια. Μικρά, τσαχπίνικα κοριτσάκια, στο δημοτικό σχολείο του Ζωγράφου. Μετά έφυγαν οικογενειακώς στο ΗΒ.

Λονδρέζες τώρα.  Δικηγόρος η μία συγγραφέας η άλλη. Τις φιλοξενούμε αυτές τις μέρες.

Αγνώριστες πια. Οι ανιψιές μας.

Το μόνο που μου τις θυμίζει είναι τα Ελληνικά τους. Με τον (ουγκαντέζο που σπούδασε στο ΕΜΠ) μπαμπά μιλούν Ελληνικά (που φρόντισε να βλέπουν όλα αυτά τα χρόνια Ελληνική τηλεόραση με πιάτο της Νόβα) και με την μαμά μιλούν στη Λουγκάντα (Ουγκαντέζικα).

Χτες όμως που πέρασα από το μέσα σαλόνι είδα στο τραπέζι απλωμένο ένα τεράστιο παιχνίδι με χαρτονάκια (παζλ). Και χάρηκα. Για τα μικρά παιχνιδιάρικα κοριτσάκια που ήξερα.

Και σήμερα το βράδυ, το πρωί μάλλον, στις τρεισήμισι  που έκανα μια βόλτα στη βεράντα είδα φως. Κάποια ή και οι δυο συμπλήρωναν τις ψηφίδες.

Είναι αυτές. Πάει και τελείωσε.