Καλημέρα
Δεν τελείωσα την ανάγνωση του ορεσίβιου πονήματος [τον ευχαριστούμε] και πνίγομαι από αγανάκτηση που ποτέ δεν έτυχε δημοσιότητας ένα ιδιότυπο ποδοκόπι που εξασκούσε πάνω μας [στο μισθό μας] ο ταμίας της σχολής μας.
Για χρόνια κρατούσε από τον καθένα ένα ποσό [που αυτός έκρινε] έτσι, με το “έτσι θέλω”.
Δεν τελείωσα την ανάγνωση του ορεσίβιου πονήματος [τον ευχαριστούμε] και πνίγομαι από αγανάκτηση που ποτέ δεν έτυχε δημοσιότητας ένα ιδιότυπο ποδοκόπι που εξασκούσε πάνω μας [στο μισθό μας] ο ταμίας της σχολής μας.
Για χρόνια κρατούσε από τον καθένα ένα ποσό [που αυτός έκρινε] έτσι, με το “έτσι θέλω”.
Και
είχε τόσο πλάκα τότε [1975 και για αρκετά χρόνια] καθαρίστριες, παρασκευαστές,
γραφιάδες και καθηγητές ΑΕΙ [πράγμα!] να περιμένουν στην ουρά να πληρωθούν και
να δέχονται αδιαμαρτύρητα το χαρατσοποδοκόπι αυτό.
Απίστευτο
και όμως αληθινό.
Κάποτε
όμως άλλαξε ο ταμίας και σταμάτησαν αυτά.
Πήγαινε στην τράπεζα, υπουργείο [δεν ξέρω που] μια φορά το μήνα και έφερνε το μπαγιόκο που το μοίραζε ακέραιο στον καθένα.
Τον συνόδευε, για λόγους ασφαλείας κι ένας υπάλληλος της σχολής [πρώην χωροφύλακας].
Καλό παιδί. Μόνο που χάθηκε ξαφνικά σε μια τέτοια αποστολή [μαζί με τα 11 εκατομμύρια -της εποχής] και δεν ξαναγύρισε [μέχρι να πάρω σύνταξη]
Πήγαινε στην τράπεζα, υπουργείο [δεν ξέρω που] μια φορά το μήνα και έφερνε το μπαγιόκο που το μοίραζε ακέραιο στον καθένα.
Τον συνόδευε, για λόγους ασφαλείας κι ένας υπάλληλος της σχολής [πρώην χωροφύλακας].
Καλό παιδί. Μόνο που χάθηκε ξαφνικά σε μια τέτοια αποστολή [μαζί με τα 11 εκατομμύρια -της εποχής] και δεν ξαναγύρισε [μέχρι να πάρω σύνταξη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου