Το ανώμαλον χέρι

Παν να κλείσω την τηλεόραση και μόλις πρόλαβε να πει ο τύπος στο σίριαλ:

-Μου βάλανε και χέρι δύο ανώμαλοι [στο Μοναστηράκι που τον περίμενε].

Εκεί κοντά και μένα, στην Ευριπίδου. Ενας χασάπης. Και δεν ήταν “χέρι”. Ηταν πεντακοσάρικο:

Χριστούγεννα του 69 και έχω βγεί “ωνίων“, ψωνίων. Εχω πάει δηλαδή για τα ψώνια της μονάδας, Σχολή Ικάρων εν προκειμένω, στην κεντρική αγορά. Ηταν μια συνηθισμένη μου τακτική για κοπάνα, αρκεί να γυρίζανε [χωρίς εμένα] νωρίς στο αεροδρόμιο Τατοΐου.

Εκείνη την ημέρα όμως είχαμε να αγοράσουμε πολλά πράγματα, για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και αργούσαμε πάρα πολύ.

Είχαμε κι έναν αξιωματικό που προσπαθούσε να βρει τα φτηνότερα προϊόντα.

Εμενε το κρέας, Βουλγαρίας ήταν θυμάμαι και χάναμε την ώρα μας από χασάπικο σε χασάπικο για μια δεκάρα.

Οπότε δεν άντεξα. Το πήρα επάνω μου. Μπένω μπροστά και λέω στο χασάπη.

-Καλό είναι το κρέας που έχεις, δεν είνσι;  Και θα πάρουμε μεγάλη ποσότητα. Κάνε μας μια καλή έκπτωση να τελειώνουμε.

Και του έκλεινα το μάτι για να συγκατανεύσει.

Οπερ και εγένετο. Μόνο που το κλείσιμο του οφθαλμού στην πιάτσα σημαίνει μίζα κι εγώ δεν το ήξερα.  Ετσι όταν φορτώναμε το κρέας κι ο χασάπης προσπαθούσε να μου βάλει στην τσέπη το κάτιτις μου, εγώ νόμιζα ότι ήταν ανώμαλος και πηγε να μου βάλει … χέρι. Μόνο που δεν τον έδειρα.

Και θα προσπαθούσα όλη μέρα να καταλάβω τι ήθελε να μου πιάσει, Τον ποπό ή τα @@, γιατί δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν ο στόχος του, αν δεν έβαζα το χέρι μου στην τσέπη μου που υπήρχε ένα κολλαριστό πεντακοσάρικο της εποχής.