Κι ήταν μια μπανανιά εδώ στην Βασιλέως Γεωργίου, λίγο μετά την Εθνικής
Αντιστάσεως, μέσα στην αυλή μιας μονοκατοικίας. Γεμάτη μπανάνες. Την έβλεπες
από τον δρόμο και δεν το πίστευες. Και μια μέρα όλες οι μπανάνες στο
πεζοδρόμιο, πάνω σε ένα τραπεζάκι. Καμιά 200αριά μπανάνες σε κύκλους γύρω από
τον κομμένο κορμό.
Περνούσα από εκεί και τις χάζεψα για λίγο. Στην επιστροφή όμως, μετά δύο λεπτά, είχαν κάνει φτερά.
Περνούσα από εκεί και τις χάζεψα για λίγο. Στην επιστροφή όμως, μετά δύο λεπτά, είχαν κάνει φτερά.
Πέρναγε ένα Ντάτσουν λέει.
Σταμάτησε. Τις έβαλε στην καρότσα και από κει πάνε κι άλλοι.
Κι ήταν και μια εποχή που ήταν η
εισαγωγή τους περιορισμένη ή απαγορευόταν ή δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβαινε κι οι
μπανάνες ήταν ακριβές στην Ελλάδα.
Κι ο μεγάλος μου γιος, πιτσιρικάς τότε, δεν τις χόρταινε σαν πήγαμε στην ΝΥ. Ολο με
μια χάρτινη σακούλα ήταν.
-Πρόσεχε τις φλούδες! Στα σκουπίδια.
-Ναι μπαμπά.
Μέχρι που μια μέρα τον βλέπω να πετάει προσεκτικά τα φλούδια σ αυτό που
νόμιζε ότι ήταν κάδος σκουπιδιών:
US MAIL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου