17 Ν

Και ήταν εκείνες οι πονηρές ημέρες που πάλι την πιάνανε την 17 Ν κι όλα ξέφευγε.  Μας είχαν καλέσει για Χριστουγεννιάτικο “ρεβεγιόν” σε ένα σπίτι σε κάτι κατσάβραχα στην Ηλιούπολη, αλλά δεν το βρίσκαμε.  Σκοτάδι, ανηφόρες, που και που κάνα σπίτι. Ψυχή στο δρόμο. Μέχρι που σ ένα στέγαστρο στάσης λεωφόρων βλέπουμε ένα ζευγάρι. Πλησιάζω, κατεβάζω το τζάμι

-Μήπως ξέρετε που είναι η 17 Νοέμβρη;

-Όχι, όχι. Απάντησαν κι οι δυό τρομαγμένοι.

Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβαν  τι τους ρωτήσαμε.

Πιθανόν να μην ήξεραν καν ότι υπάρχει οδός 17 Νοέμβρη κάπου εκεί.

Είχα κι ένα φίλο τον Μάκη […], καθηγητή στα [...] του […].

Μας επισκεπτόταν τακτικά. Ερχόταν κάθε 5-6 μήνες για μερικές μέρεςστην Αθήνα.

Μέχρι που μια φοιτήτρια μου λέει:

-Εχετε προσέξει ότι όποτε έρχεται ο κ. Μάκης στην Αθήνα γίνεται και μια επίθεση της 17 Νοέμβρη;

Τα βάλαμε κάτω και είδαμε ότι οι τρεις τελευταίες του επισκέψεις συνέπιπταν με τις δραστηριότητες της 17 Ν.

Αμάν και μου μπήκανε ψύλλοι στ αυτιά. Και θυμήθηκα ότι πριν πολλά χρόνια μου είχε πει ότι στο στρατό ήταν στα όπλα και τα εκρηχτικά.

Δεν είπα τίποτα, αλλά μια μέρα έκανα  τη βλακεία μου.

Ηταν στα τελευταία της η οργάνωση και σε μια συζήτηση σε μια παρέα, τους είπα:

-Να με θυμηθείτε, μεγάλο πρόσωπο στη 17 Ν είναι κάποιος Μάκης. Την άλλη μέρα πιάσανε κάποιον Μάκη. Ο Σερίφης ήταν; Δεν θυμάμαι.

Τρελάθηκαν οι δικοί μου. 

Αντε να τους πείσεις τώρα ότι δεν είχα κάποια σχέση.

Θα αναρωτιούνται ακόμη αν τους έχουν πιάσει όλους.

Όπως κι εγώ καμιά φορά με το Μάκη.

   

Ελένη Βλάχου

Γς είπε

2 Δεκεμβρίου, 2012 στις 12:09

1, 9:

Η Ελένη Βλάχου. Δεν είχε κάνει ιδιαίτερες (ή και καθόλου) σπουδές. Αλλά ήταν ‘Μορφωμένη’.
Θυμάμαι την ‘Εκλογή’ της, τη ‘Μεσημβρινή’ της, τις ‘Εικόνες΄ της. Αλλά και τις ‘Εκδόσεις Γαλαξίας’ της.

Εβγαλε αμέσως από την πρίζα Καθημερινή και Μεσημβρινή την 21η Απριλίου που άρχισε να μας σώζει η Χούντα κι οι συνταγματάρχες την έθεσαν υπό περιορισμό στο σπίτι της. Ανέβηκε στα κεραμίδια κι από ταράτσα σε ταράτσα τους την έκανε και το έσκασε στο εξωτερικό, όπου και ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση.

Γάτα, σε αντίθεση με κάτι άλλους ‘αντιστασιακούς’(βρωμόσκυλα) της Δημοσιογραφίας.
1976-77, νεαροί βοηθοί των ΑΕΙ τότε, που πήγαν να μας φάνε μπαμπέσικα. Κανείς δεν ήθελε να μας ακούσει. Απεργίες, αφραγκίες, χαμός. Απόγνωση.

Ημουν με τη συνάδελφο Νέλλη Ρ., όταν ξαφνικά της λέω ‘πάμε’.
Σωκράτους, τελευταίος όροφος. Κι απρόσκλητοι μπαίνουμε στο γραφείο της.

Μας έκανε να νοιώσουμε σαν στο σπίτι μας. Ζεστά. Μας άφησε να ξεθυμάνουμε, να της εκθέσουμε την κατάσταση, το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε. Κι από καλή χαμογελαστή κυρία ξαφνικά το γύρισε στη σωστή, σοβαρή και ενημερωμένη δημοσιογράφο. Τά ήξερε όλα. Και όχι μόνο αυτό αλλά μας καθησύχασε για την πορεία του προβλήματος γι αυτόν και κείνον το λόγο, εν είδει εσωτερικής πληροφόρησης. Νομίζω ότι ήταν ήδη και βουλευτής Επικρατείας.

Όταν φύγαμε είχαμε την αίσθηση ότι επισκεφτήκαμε μια παλιά μας γνώριμο. Την ‘Ε’ που διαβάζαμε στην Καθημερινή του μπαμπά μας, από πιτσιρίκια μαζί με τον Αθηναίο, στη δεύτερη σελίδα πάνω αριστερά.

Μπούρτζι(α)

Γς είπε

18 Αυγούστου, 2013 στις 22:00

Α, μου κάνανε και καμάκι χες το απόγευμα στη Κάρυστο.
Ηρθαν και κάθησαν στο παγκάκι μου στο μόλο δυο συνομήλικες για να μου κάνουν παρέα “που ήμουν μόνος μου”..
Μόνος μου δεν ήμουν, περπατούσε τα ημερήσια χιλιόμετρα της η κυρά και όταν εμφανίστηκε και έκανα τις συστάσεις το έριξαν στα πολιτιστικά. Μας κάλεσαν σε μια έκθεση Ζωγραφικής την επομένη στο … Μπούρτζι.
Ετσι έμαθα ότι εκτός από το άλλο στο Ναύπλιο έτσι λέγεται και το φρούριο της Καρύστου. Στο Κάβο ντ Ορο. Πολύ σέρας χτες το βράδυ.

Vingt ans après

Κατά τύχη έπεσα σε μια λίστα αεροπορικών ατυχημάτων και θυμήθηκα το 1968 την πτώση του Douglas DC-6B της Ολυμπιακής στην Κερατέα. 

Αχνίζανε ακόμη τα συντρίμμια όταν πήγα εκεί με έναν καθηγητή του Πολυτεχνείου που είχε οριστεί μέλος της επιτροπής διερεύνησης του ατυχήματος. Υπηρετούσα στην Σχολή Ικάρων και ζήτησε ανεπίσημα κάποιον που να γνωρίζει από ραδιοφάρους, ILS,  συσκευές και διαδικασίες προσγείωσης, για να ξέρει τι θα υπογράψει, όπως έλεγε. Κι οι μονημάδες που δεν ήθελαν και δεν έπρεπε να μπλέξουν έστειλαν εμένα.

Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Ολη η πλαγιά του βουνού ήταν διάσπαρτη από μέταλλα, διαλυμένες βαλίτσες, ρούχα, ανθρώπινα μέλη. Περίπου 100 νεκροί.

Και ποιο πάνω στη λίστα βλέπω ένα άλλο ατύχημα. Ενα Boeing 707 που έπεσε στον Υμηττό το βράδυ της 24ης Μαρτίου του 1992 κοντά στη Βούλα λίγο πριν προσγειωθεί.

Βλέπω στο διάγραμμα την πορεία του και ακούω στο wav αρχείο τον πιλότο να συνομιλεί με τον πύργο ελέγχου και να λέει ότι προσεγγίζει τον διάδρομο με τη βοήθεια οργάνων, ενώ επιχειρεί λανθασμένη οπτική προσέγγιση.

Πόσοι αλήθεια ξέρουν ότι κάποτε μια τέτοια οπτική προσέγγιση παραλίγο να προσγειώσει ένα Μπόϊνγκ στην οδό Υμηττού, στο τμήμα της δίπλα στο Α’ Νεκροταφείο. Μεταξύ της λεωφόρου Βουλιαγμένης και Προφήτη Ηλία, που ο πιλότος έτσι όπως την είδε φωτισμένη την εξέλαβε για τον διάδρομο προσγειώσεως.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Το  Boeing που έπεσε στον Υμηττό ερχόταν από Ολλανδία, γεμάτο φάρμακα για το Σουδάν που ζούσε τις χειρότερες ώρες του εμφυλίου του. Για το Νταρφούρ ήταν και τότε. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί. Γενοκτονίες κι εκεί και άλλα εκατομμύρια  Χούτου, Τούτσι, στα γειτονικά κράτη Ρουάντα, Μπουρούντι κλπ.

Κι όλος ο κόσμος να σφυρίζει αδιάφορα.

Δεν θα ξεχάσω όταν ξημέρωσε τους λίγους τότε Σουδανούς της Αθήνας να έχουν τρέξει στο βουνό και να προσπαθούν να μαζέψουν κουτάκια με φάρμακα ανάμεσα στα συντρίμμια και τις ανθρώπινες σάρκες.

Αφρική, Αθήνα 1992

 Βεντανζαπρέ:

 Φάρμακα. Φέρτε φάρμακα. Μαζεύουμε φάρμακα.

ΣΚΑΪ 
Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών
Φιλανθρωπικός Οργανισμός «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

 Ανάμεσα στα συσσίτια τα συντρίμμια και τις  ανθρώπινες σάρκες

Κυβέλη και Κυβέλοι

Κυβέλη. Η Ρέα της Ελληνικής μυθολογίας. Η Παναγία, η μάνα του Δία. Κυβέλη κι η μεγάλη μας ηθοποιός. Κυβέλοι είναι και κάτι μανιάτες. Καπεταναίοι στους αγώνες αλλά και καπετάνιοι στις καπετανίες (οικογενειακά φέουδα) της Μάνης.

Ενας Κυβέλος ήταν και συμμαθητής μας. Εχω ξεχάσει το μικρό του όνομα. Τέρας τον φωνάζαμε γιατί μας έριχνε ένα κεφάλι και βάλε. Καλό παιδί. Υπήρχε όμως και ένας άλλος. Το Τερατάκι. Ο αδελφός του. Το ίδιο τερατώδης. 

Ε, μια στιγμή!

Υπήρχε και το Τερατατάκι.

Ναι ο μικρότερός τους αδελφός, καλά καταλάβατε. 

Ο Καραγκιόζης

Ξύπνησα σήμερα  και όπως έκανα ένα μικρό σουλάτσο στα λουλούδια μου έπεσα πάνω σε ένα συγκεκριμένο φυτό. Ζούσε! Μια χαρά ήταν. Ώστε ήταν στο όνειρό μου που είχε ξεραθεί. Χάρηκα.

Εφτιαξα καφέ και πήγα στο γραφείο μου. Οι δυό οθόνες με περίμεναν. Το Φέις Μπουκ αριστερά που η φίλη μας η Αγάπη κάθε  μέρα μας υπενθυμίζει επετείους, γεννήσεις,  θανάτους . 
Κι ούτε μπορείς  να  φανταστείς σε ποιον, που και πότε θα σε ταξιδέψει πρωί πρωί. 

Βλέπω γράφει και για τον Dance Me to the End Of Love. Γεννήθηκε σαν σήμερα. 
Με έφτιαξε.

Με πήγε όμως  και σ έναν άλλον Κοέν.

Αυτός ο Κοέν, ο Λέων Κοέν, είχε το τυπικό εβραίικιο  εμπορικό στο Βύρωνα. Στην Αγία Σοφίας, απέναντι από το θερινό σινεμά την ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ, που τώρα είναι ... LIDL!

Τον θυμάμαι γεροντάκι. Και την γυναίκα του. Πότε με την θεια μου, πότε με τη μάνα μου πηγαίναμε στο μαγαζί τους. Τι ωραία ήταν τότε, που η επίσκεψη στα μαγαζιά ήταν σαν επίσκεψη σε φίλους, σε συγγενείς.

Κι ήταν σαν συγγενείς μας. Ιδίως η κόρη τους η Αννούλα 20-25 χρονών., που ήτανε και ομορφούλα,

Και να λοιπόν ο Κάκτος της πρώτης δευτέρας τάξης Δημοτικού μπαίνει μια μέρα στο μαγαζί σαν πελάτης.

Τον βλέπει η Αννούλα «Τι κάνεις Γιαννάκη;» και τον … φιλάει στα μαγουλάκια!

Ειχα μαζέψει μερικά λεφτάκια από ρέστα και τέτοια και πήγαινα να κάνω τα κουμάντα μου. Για τον μπερντέ του Καραγκιόζη μου.

-Πανί

-Τι πανί θέλεις;

-Ε, ότι νάναι.

-Τι το θέλεις;

-Για τον Καραγκιόζη

-Πόσο να είναι;

-Τόσο. Της έδειξα με τα χέρια μου.

Κατέβασε ένα τόπι, με άσπρο ύφασμα και χράτς-χρουτς μου κόβει ένα κομμάτι. Το διπλώνει και το τυλίγει σ ένα χαρτί.

-Πόσο κάνει;

Γέλασε και μου έδωσε άλλο ένα φιλάκι.

-Πότε έχουμε παράσταση;

-Αύριο!

 

Και ποιος με πιάνει με την καινούργια οθόνη του Κακτοθέατρου Σκιών.

Και για την ιστορία:

Μόλις βράδιασε την επομένη άναψα πεντέξι κεριά πίσω από τον μπερντέ και ήταν όνειρο το φωτισμένο πανί.

Ολο χαρά βγήκα στους δρόμους γύρω.

-Μια δεκάρα ο Καραγκιόζης!

Και γύρισα πίσω με τους πρώτους θεατές μου.

Ενα κερί είχε λυγίσει πάνω στο πανί και το θεατράκι μου καιγόταν :(

 

Τράπεζες

Χτυπάει η πόρτα, ανοίγω και βλέπω το αφεντικό του μπαμπάκα μου.

–Μπαμπά ο κύριος Μαντζαβίνος!

Θεοχάρη τον έλεγαν. Απόστολο Θεοχάρη.
Ο Μαντζαβίνος, ο Γεώργιος Μαντζαβίνος ήταν ο Διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1946 έως το 1955.
Όλα τα χαρτονομίσματα είχαν το όνομά του και φαρδιά πλατιά την υπογραφή του.

–Α, έτσι με λέει ο πατέρας σου;
Του άρεσε όμως και μου έδωσε κι ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα με το όνομα και την υπογραφή του κανονικού Μαντζαβίνου.

Sugartown: Oi gabroi (2006)

Caktos wrote:

Όμως γιατί αυτή η αρνητική από κάθε άποψη υλοποίηση του
 farmer-seeks-wife concept ?

Της συνειδητά προκλητικής και μέχρι γελοιοποίησης παραποίησης της πραγματικότητας.

 Αντί αγροικίας, βίλα στην Σάντα Μπάρμπαρα, άντε στο Διόνυσο.

Αντί αυλής με το μπαξέ της και τις αλανιάρες κότες, φρεσκοκομμένος χλοοτάπητας,  πρότυπο αρχιτεκτονικής κήπων.

Αντί αγροτόπαιδος, άντε αγροτογεροντοπαλήκαρου, γιάπης ή άρτι αφιχθείς εξ εσπερίας μόλις περατώσας το  ΜΒΑ ή ώριμος CEO σε weekend στην έπαυλή του, στην πέννα με τα σενιέ του κλπ. κλπ.

Sophia  wrote:

Av pngaivav stnv Zaxarw p.x 0a ebriskav autous pou eyaxvav vufes stn
Rwssia, dev 3erw av exeis dei to vtikumavtair.

Caktos wrote:

Εχω δει κομμάτια από το ντοκυμαντέρ για το Sugar Town.

Συμπτωματικά την  περασμένη εβδομάδα συζητούσα γι αυτό το θέμα.

Επαιρνα τις δόσεις μου (ΧΜΘ)  και στο διπλανό κρεβάτι ένας ασθενής (35-40) από την Ζαχάρω. 

Αστειάκια για τον Δήμαρχο και τις γυναίκες που τους έφερνε κλπ κλπ.  

Τον ρώτησα αν αυτός τουλάχιστον είχε βρει γυναίκα από μόνος του ή από το Δημοτικό «πρόγραμμα». 

 Ηταν ανύπαντρος.  Κρίμα, του είπα.

-Ρε συ, έχουμε και το δημογραφικό!  Πρέπει να κάνεις κανένα παιδί .

Δεν είχε ούτε κοπέλα. Γιατί ρε γαμώτο σκέφτηκα.

Κι από την Ζαχάρω; Δυτική Πελοπόννησο, καλαματιανοί,  πυργιώτες;

Α, σκέφτηκα είναι και οι πατρινοί.

Τον κοίταξα. Α, μπα στρέιτ φαινόταν.

Τέλος πάντων. Αλλάξαμε κουβέντα.

Φτάσαμε και στο Queen’s  Park.  Είχε μείνει εκεί πριν 20 χρόνια, στα 18 του.

-Τι έκανες στην Αγγλία;  Σπουδές; 

-Όχι μου λέει. Νοσοκομείο, μου έκοψαν το πόδι. (έτσι στην  ψύχρα).

Τον πήρανε για Ακτινοθεραπείεα.  

-Συγνώμη, λέω στους γονείς του.

-Χάνει και το χέρι του μου λέει η μάνα του.

-Αστα, τυραννιέται 25 χρόνια,  θα πεθάνει, συμπληρώνει ο πατέρας του…

Συγγνώμη.

Ο ΓΑΠ

Γς είπε

15 Αυγούστου, 2012 στις 02:37

22:
Ελα τώρα, τι είναι αυτά. Θυμάσαι τη κόντρα μας με την Ιστορία των Συναισθημάτων; Εκεί δεν σε πείραξε τόσο η επιθετική μου διάθεση. Σε εγκαλώ για επιλεκτική ευαισθησία έναντι του ωραίου φύλου.
Με την πενταήμερη τι θα γίνει τελικά;

Αντε και το αστειάκι:

Ο ΓΑΠ, στο Ρίο της Πάτρας, συναντά αργά το βράδυ την κόρη μου, 15 χρονών τότε με μια συνομήλικη φίλη της.

Τις είχα πάρει και τις δύο σε ένα συνέδριο εκεί και ο ΓΑΠ, Υπουργός Παιδείας τότε, για κάποια Πασοκική διάσκεψη εκεί ή στο διπλανό Ξενοδοχείο.

–Ξέρετε ποιος είμαι;

 -Κάτι μας λέει η φάτσα σας. Ο πατέρας κάποιας συμμαθήτριας μας;

 -Είμαι ο ΥΠΕΠΘ.

–Αντε.

–Τι προβλήματα έχετε; Τι θα θέλατε να αλλάξει στο σχολείο;

 -Να γίνει η πενταήμερη τριανταήμερη!

Μετεωρολογικός Κλωβός

Γς είπε

15 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 20:12

Καραπιπέρης. Και πολύ πλάκα.

Το μάθημά του ήταν του Νόμου Τάδε, που σήμαινε ότι όλοι έπρεπε να το περάσουν, Και αυτό γινόταν σε αλλεπάλληλες εξετάσεις.

Σε κάποια από αυτές τις εξετάσεις πάει ο δικός μου ο Νικολάκης με ένα σκονάκι. Το Μετεωρολογικό Κλωβό, θέμα SOS. 
Δεν τους έβαλε ο Καραπιπέρης τον Μ. Κλωβό. Ο Νικολάκης όμως αυτό έγραψε. Τον Μετεωρολογικό Κλωβό. 

Τον έκοψε φυσικά. Και επανήλθε ο Νικολάκης ομού με καμιά 10ριά εναπομείναντες και πάλι τα ίδια. Δεν τους έβαλεπάλι τον Μ. Κλωβό μα ο Νικολάκης αυτόν αντέγραψε απ το σκονάκι.

Και έμεινε μόνο ο Νικολάκης να οφείλει το μάθημα, που απογοητευμένος πέταξε το σκονάκι του Μ.Κλωβού και έφτιαξε τρία άλλα.

Και τον κάλεσε μόνο του στο γραφείο του για να τον περάσει.

Θέμα: Μετεωρολογικός Κλωβός. Και “Φτου, γαμώ την ατυχία μου” ο Νικολάκης, που δεν τα βάζει κάτω όμως. Πιάνει ένα από τα τρία σκονάκια και το αντέγραψε.

Παίρνει την κόλα ο Καραπιπέρης και κόντεψε να πάθει συγκοπή.

-Ρε συ, σου βάζω για τα Νέφη Σωρείτες, μου γράφεις για το Μετεωρολογικό Κλωβό.

Σού βάζω για την Υγρασία της Ατμόσφαιρας, μου γράφεις για το Μετεωρολογικό Κλωβό.

Σου βάζω κι εγώ το Μετεωρολογικό Κλωβό που τον ξέρεις και συ μου γράφεις για την Ατμοσφαιρική Πίεση!

Πάρε ένα πέντε να γλυτώσεις κι εσύ από μένα κι εγώ από σένα!

Bacteria - fronteria

Γς είπε

8 Ιουλίου, 2013 στις 02:08

Αναμφίβολα η επανάσταση του ανασυνδυασμένου DNA οφείλει πολλά στην ανακάλυψη των περιοριστικών ενζύμων, τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες.
Για την ανακάλυψη αυτή ο Werner Arber πήρε (μοιράστηκε) το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής Φυσιολογίας το 1978.

Ηταν σε ένα συνέδριο. Μόλις είχαμε μαζευτεί και βλέπω τον φίλο μου τον Paul Sharp να μιλάει με τον Werner Arber που μου φάνηκε πιτσιρικάς έτσι κοντούλης που ήταν και με γυρισμένη την πλάτη του.

-Paul άσε το φοιτητή σου κι έλα να σου πω νέα.
-Φοιτητή μου; Ένα βραβείο Νόμπελ;
Γελάσαμε όλοι και ιδιαίτερα ο ενδονουκλεασετζής.
Πιάσαμε κουβέντα για τα ένζυμα αυτά που προέκυψαν από την έρευνα του στα βακτήρια και τους βακτηριοφάγους.
Κι απάνω που μου έλεγε ότι ξέρει και την ελληνική λέξη “βακτηρία” τον ρώτησα γιατί δεν συνέχισε και στα φροντ-ίρια μετά τα μπακ-τίρια.
Κι άλλα τέτοια κουφά.

2x294

Κινηματογράφος Απόλλωνας. Χειμώνας 1960.

Ο Κάκτος πιάνει το χεράκι της και στην οθόνη οι τίτλοι και κάτι φανταστικές φλόγες.

EXODUS

16 χρονών, αυτή 14.

Αλλάξαμε τηλέφωνα σε κάτι μαθητικούς αγώνες στο Στάδιο. Και με θυμάμαι αμέσως μετά σε ένα περίπτερο στο Σύνταγμα να ψάχνω στον τηλεφωνικό κατάλογο να βρω το επώνυμο της και που μένει.

Τα βρήκα από το τηλέφωνο (2x294) εύκολα. . Ευτυχώς ήταν στα πρώτα γράμματα της αλφαβήτου σε έναν  κατάλογο που είχε δεν είχε 200 σελίδες. Αθήνα 1960.

Και τα χρόνια πέρασαν. Το πενταψήφιο τηλεφωνικό νούμερο έγινε εξαψήφιο και μετά επταψήφιο.

Κάποτε σταμάτησαν να προσθέτουν ψηφία στα τηλέφωνα. Εκεί περίπου σταματήσαμε κι εμείς να βλεπόμαστε.

Την είδα πριν από καμιά 15 χρόνια στο Αεροδρόμιο. Είχα πάει να πάρω τον μικρό μου γιό, που  σπούδαζε στη χώρα που δούλευε στην πρεσβεία μας η δικιά μου.

-Γιάννη, γιός σου είναι;

Του την είχε πέσει στο αεροπλάνο η τεκνατζού.

Και ήταν τόσο αθώο το κοριτσάκι όταν της κρατούσα τα χεράκια πάνω στο βελούδινο φορεματάκι της στο πιο κυριλέ σινεμά της Αθήνας του 1960

Γεωργιανές

Αχ, αυτές οι Γεωργιανές και έχω ακούσει τόσα.

Ο φίλος μου ο Διονύσης παντρεύτηκε μια απ αυτές και ξαφνικά του την έκανε για Γεωργία.

 -Το μαμά είναι άρρωστη.
Κι όλο της στέλνει λεφτά.

Κι όλο στο κινητό είναι ο Διονύσης. Μέρα νύχτα.

Η φίλη μου η Ελένη είχε μια άλλη γεωργιανή στην επιχείρησή της στο Φάληρο, που ένα φεγγάρι φρόντισε και τη μάνα της στη Κηφισιά.

Μέχρι που μπήκαν στο σπίτι στην Κηφισιά έδεσαν τη μάνα της και δεν άφησαν τιποτα.

Και η Ελένη δεν της είπε τίποτα. Κι όλο ρώταγε τις άλλες μέρες η Γεωργιανή:

-Το μαμά τι κάνει;

-Καλά είναι, γιατί ρωτάς συνέχεια;

Μέχρι που τους έπιασε όλους τους Γεωργιανούς δράστες η Αστυνομία.

Κι ένα σωρό άλλες περιπτώσεις.

Όπως η Γεωργιανή του Στέλιου που δεν έμαθα τι έγινε τελικά. Με το Στέλιο κάναμε μαζί χημειοθεραπεία και βλεπόμαστε συχνά στο Ογκολογικό των Αγίων Αναργύρων.

Βιομήχανος έλεγε (άντε να ήταν βιοτέχνης), μου έδειχνε τη φωτογραφία της. Τριανταπεντάρα, κοντά στα 70, ίσως παραπάνω αυτός.

-Γυναίκα μου.

-Την έχεις παντρευτεί;

-Όχι ακόμα.

-Μένετε μαζί;

-Όχι ακόμα.

Αργότερα:

-Μένει στο σπίτι μου τώρα.

-Α, μπράβο. Περνάτε καλά;

-Ναι. Αλλά στο σεξ. Εχω πρόβλημα.

-Ε, καλά. Δεν είσαι πια παληκαράκι.

-Όχι δεν είναι αυτό. Δεν μπορούμε να κάνουμε γιατί είναι κι ο αδελφός της.

-Τι μένει μζί σας κι ο “αδελφός” της;

-Ναι, μωρέ τον έφερε από τη Γεωργία. Να δουλέψει εδώ. Να μαζέψει κάνα γράγκο.

Και την τελευταία φορά που τον είδα:

-Α, δεν στα είπα. Απήγαγαν τον γιο της δικιάς μου στη Γεωργία.

-Τι έχει και γιο;

-Ναι. Και ζήταγαν λίτρα 100 χιλιάδες δολάρια.

-Και τι έγινε;

-Τον έσωσα.