Η χορωδία

Αχ αυτό το "αμφί". Πιθανόν να μου στέρησε μια λαμπρή μουσική καριέρα. Γιατί ο  Κάκτος ήταν ταλαντούχος και συνεχώς τον έβαζαν να τραγουδήσει. Κι όσο ήμουν νήπιο έκανα τη πλάκα μου. Μετά όμως  νόμισα ότι μάλλον αυτοί έκαναν πλάκα σε μένα και το έκοψα μαχαίρι. 

Μόνο στο σχολείο την εύρισκα όταν τραγουδούσαμε. Κι εκεί όμως άκουγα τα διάφορα επαινετικά που κατά βάθος με έκαναν να ντρέπομαι. Ντροπή ξεντροπή όμως το καβάλησα το καλάμι, όταν με πήραν σε μια χορωδία με μεγάλους  που έλεγα μερικά κομμάτια κυρίως σόλο.

Και ήταν να μην το καβαλήσω; 

Εβλεπα τους μεγάλους που το έπαιζαν καλλιτέχνες να μου συμπεριφέρονται χωρίς γελάκια και μπράβο Κακτούλη αλλά με σεβασμό. Συναδελφικό σεβασμό.

Κι όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που ο μαέστρος  έκανε εκείνη τη βλακεία με το "αμφί".

Είπαμε κάνα δυο τραγούδια και τα χειροκροτήματα του κόσμου φούσκωσαν  το στήθος του Κακτούλη που άρχισε να τη βλέπει αλλιώς.

-Η πρώτη ομάδα. Λέει ο μαέστρος. Μετά –Η δεύτερη –Κι η Τρίτη.

Και μετά:

-Αμφότερες και οι τρεις ομάδες!

Ο διάολος φαίνεται ήθελε να μου κόψει τη φόρα και με έβαλε να του λέω (για να ακούει το κοινό μου) μετά τα χειροκροτήματα.

-Γιατί αμφότερες οι ομάδες κύριε. Δεν είμαστε δύο ομάδες. Τρεις είμαστε.

Ε, ναι. Συνέχισα την καριέρα μου. Πίσω στο δημοτικό σχολείο..

Από:  Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία