Η Ντακότα

Πλάκωσαν λοιπόν μια μέρα Παπαδόπουλος, Πατακός, Μακαρέζος και μερικοί άλλοι στο Τατόϊ για να πετάξουν για Καλαμάτα όπου και θα εγκαινίαζαν το νέο αεροδρόμιο για εκπαίδευση των ικάρων στα αεριωθούμενα.

Είχαμε ετοιμάσει την καλή μας (τη μόνη που μπορούσε να πετάξει) Ντακότα μας και την βγάλαμε στο διάδρομο. Μπήκα μέσα, μετά τους μηχανικούς οργάνων και τους ηλεκτρολόγους, έλεγξα όλα τα ραδιοβοηθήματα, τέσταρα τις συχνότητες με τον πύργο ελέγχου, υπέγραψε τη φόρμα ο πιλότος ότι όλα είναι Οκ και κατέβηκα μπροστά από το Γιώργο, το Στέλιο, τον πως-τον-λέγανε-Μακαρέζο και τους άλλους που είχαν μπεί ήδη στη Ντακότα. Εξωτερική μπαταρία οι κινητήρες οκ, η μπαταρία εκτός, τροχοδρομεί και απογειώνεται.

Αναπνεύσαμε. Οχι όμως για πολύ. Σε πέντε λεφτά ξαναγυρίζει με βλάβη Α/Τ (ασυρμάτου). Ξαναμπαίνω μέσα. Τρέμω, η χουντοσυμμορία με κοίταζε περίεργα που τους χάλαγα τη πτήση. Ξανατεστάρω τα πάντα. Όλα ΟΚ. Το βλέπει κι ο πιλότος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ξαναφεύγει. Τρεις φορές απογειώθηκε και τρεις φορές ξαναγύρισε. Ο μονιμάς προϊστάμενός μου, τράβαγε τα μαλλιά του. Αλλάξαμε μέχρι και πομπό και δέκτη. Τα ίδια.
Τελικά ματαιώθηκε η μετάβαση της Εθνικής Κυβέρνησης εις τας Καλάμας.

Τι ήτανε; Το είχα ψυλλιαστεί: Νερό ήταν, της βροχής, που είχε μπει σε έναν κλειστό διακόπτη από κάποια χαραμάδα της ατράκτου.
Όταν η Ντακότα ήταν στο έδαφος είχε μια κλίση προς τα πάνω η μουσούδα της, όχι όμως όταν ήταν στον αέρα. Τότε το νεράκι στον διακόπτη βραχυκύκλωνε δυο επαφές κι έχετε γεια βρυσούλες…