Ηταν η εποχή που οι μόνοι λιγοστοί μετανάστες ήταν μερικοί Πακιστανοί.
Με το μακαρίτη τον κυρ Γιώργο ήμασταν συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία που
ήμουν και διαχειριστής. Κονομημένος με μια βιοτεχνία οικιακών ειδών που είχε. Αν
και στην αρχή με υποπτευόταν ότι φούσκωνα τα κοινόχρηστα τελικά γίναμε φίλοι και ήθελε
μάλιστα να βαφτίσει κι ένα από τα παιδιά μου. Αιτία αυτής της μεταστροφής του
ήταν τα ρώσικα βιβλία (κνίγκι Μαθηματικών και Φυσικής) που είδε στο διαμέρισμά
μου. Σταλινικός καραμπινάτος, με ιστορία και ενεργή δράση στο ένα-είναι-το-κόμμα
για τα δικαιώματα του εργάτη.
Ισως γι αυτό μου έκανε εντύπωση η άλλη περσόνα του, η αγκρικολική.
Είχε 10 Πακιστανούς στη δούλεψή του
και την Κυριακή τους πήγαινε στο βραχώδες κτήμα του για εκβραχισμούς και τέτοια.
Μας είχε καλέσει μια μέρα και τον περιμέναμε εκεί. Εφτασε με τη ‘Μερσεντέ’ του,
της εποχής και άπο το εσωτερικό της οποίας βγήκαν εκτός απ αυτόν και οι δέκα
πακιστανοί. Δύο ή τρεις ήταν στο πορτμπαγκάζ!
Φρικάρισα.
-Φυσικό είναι το ξανθό τους;
-Όχι, μωρέ για να μην δίνουν στόχο.
Εκείνη την εποχή οι μόνοι μαύροι, μαυρουδεροί, ήταν ο Γεώργιος Μαύρος της Οικουμενικής
Κυβέρνησης (αυτός που έλεγε ‘Δεν είναι δυνατόν’ και έστριβε το κουμπί στο
σακάκι του) και ο Θωμάς Μαύρος του Πανιωνίου (δεν την είχε κάνει για την ΑΕΚ –αυτή
της β’ Εθνικής-ακόμη)
Επιασαν αμέσως δουλειά οι Πακιστανοί κι ο κυρ Γιώργος άρχισε να δίνει το
τέμπο, όπως σαν στις γαλέρες.
Πλάκα είχε, που χρησιμοποιούσε καμιά δεκαριά λέξεις μόνο στην επικοινωνία
του μαζί τους: Γες, νο, εδώ, εκεί, γκουτ, στοπ,
-Δεν χρειάζονται πάρα πάνω.
Ποός ξέρει τι φοβόταν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου