Buckingham Palace

Από τη δεκαετία του 70 στέλναμε ταχυδρομικώς καρτελάκια σε συγγραφείς επιστημονικών εργασιών για να μας στείλουν ανάτυπο της εργασίας τους, μιας και δεν είχαμε καμιά πρόσβαση στα περιοδικά που είχαν δημοσιευθεί.
‘Ντίαρ Ντόκτορ Σο σο. Γουλντ γιου πληζ σεντ μι ε κόπυ οβ γιορ πέϊπερ μπλα μπλα γουίτς απίαρ ιν δε τζόρναλ’ κλπ κλπ.

Η τακτική αυτή συνεχίστηκε και επί των ημερών του ε-μαίηλ.
Βαρέθηκα όμως να συμπληρώνω ένα-ένα τα μηνύματα και φτιάξαμε ένα πρόγραμμα που έπαιρνε ένα Εξσέλ με τα ονόματα των συγγραφέων, τις εργασίες (τίτλος, περιοδικό, τόμος, σελίδες), και τις ε-μαιλ διευθύνσεις τους και δημιουργούσε αυτόματα τα μηνύματα.

Πήγαμε λοιπόν με τον φοιτητή μου Γιώργο Σχίζα να το τεστάρουμε.
Και φτάσαμε στα στοιχεία του αποστολέα.
-Διεύθυνση; Τι να βάλω;
-Βάλε ότι θέλεις. Μπάνκιχαμ Πάλας.
Το έβαλε γελώντας. Αλλά σε λίγο το γέλιο του πάγωσε.
-Δάσκαλε το πρόγραμμα δούλεψε. Τα μηνύματα φύγανε.
-Φτου! Δεν σου είπα να προσέξεις γμτ;

Η πλάκα είναι ότι άρχισαν να έρχονται αμέσως οι απαντήσεις.
Δεν θυμάμαι αν απευθύνονταν στην Χερ Μάτζεστυ, αλλά θυμάμαι ότι όλοι θεώρησαν μεγάλη τους τιμή που τα Ανάκτορα τους ζήτησαν ανάτυπο της εργασίας τους.
‘Αυτή τη στιγμή είμαι στο τρένο. Μόλις θα φτάσω στον προορισμό μου θα σας το στείλω’ έλεγε ένας.

Εστειλα αμέσως ε-μαιλς σε όλους, ζητώντας συγνώμη για το ατύχημα.  Λίγοι απάντησαν.