Το διατρητικό

Η Μαρία τους έκανε Ιστορία της Τέχνης κι εγώ Μαθηματικά σε κείνες της Σχολές Μαθητείας του ΟΑΕΔ, Γραφικών Τεχνών, Χρυσοχόων κλπ.

Τις ώρες που είχαμε κενή ώρα κατεβαίναμε κάτω στην Αχαρνών και κάναμε κανένα σουλάτσο. Όταν δεν είχαμε ούτε κενή ώρα φτάναμε και μέχρι το Σούνιο, τάχα μου ότι μου άρεσε να μου λέει για την Τζοκόντα, την Πιετά, τον Περσέα του Μπενβενούτο Τσελίνι.

Εκείνη λοιπόν την κενή ώρα βλέπω στη βιτρίνα ενός βιβλιοχαρτοπωλείου ένα διατρητικό. Ηταν τόσο κομψό και τόσο μεγάλη από τότε η επιθυμία μου για την μηδέποτε επιτευχθείσα τακτοποίηση στο χαρτοβασίλειό μου που μπήκαμε μέσα στο μαγαζί.

Το έπιασα στο χέρι μου. Εγραφε πάνω ότι ήταν προϊόν της κραταιάς    Deutsche Demokratische Republik. Τιμή όμως δεν έγραφε.

-Πόσο έχει αυτό εδώ;

-Αυτό κύριε κάνει τρύπες στα έγγραφα για να μπορούμε να τα βάζουμε στα ντοσιέ εδώ. Και μου άνοιξε ένα ντοσιέ να μου δείξει.

Αντε τώρα εγώ να εξηγήσω στους πελάτες που με κοίταζαν σαν UFO ότι τον είχα ρωτήσει απλώς για την τιμή.

20 δραχμές είχε μόνο. Το πλήρωσα και πήγαμε να φύγουμε. Στην έξοδο ένοιωσα όμως σαν εκείνον του ανεκδότου στο φαρμακείο με το προφυλακτικό που γύρισε πίσω και είπε στους πελάτες: -Για όσους δεν κατάλαβαν πάω να ….

Γύρισα πίσω λοιπόν και του λέω:

-Δώστε μου και ένα κουτί τρύπες.

-Τι  τρύπες;

-Μα δεν είπατε ότι κάνει τρύπες στα χαρτιά.

-Όχι κύριε! Και με στόμφο και αγανάκτηση για την ασχετοσύνη μου:

-Εχει δυό λάμες που όταν πιεστούν εισχωρούν … κλπ.

Τώρα όλοι κατάλαβαν ότι τον δούλευα. Επι τέλους γελούσαν. Όχι για μένα πάντως