Φράουλες

Υδατοκαλλιέργειες. Είχα κάποτε ενδιαφερθεί με το θέμα. Κι όχι μόνο είχα ενδιαφερθεί αλλά είχα καλλιεργήσει μία, ναι μία, μόνο μία, φράουλα, χωρίς χώμα. Ηταν ένας συνάδελφος που δίδασκε τις υδροκαλλιέργειες που πήγε να με βάλει στο κόλπο.

Αυτή ήταν όλη κι όλη η εμπειρία μου. 

Όμως τι μια φράουλα τι στρέμματα, φυτείες ολόκληρες από δαύτες;

Ετσι το έπαιξα, μεγαλοκαλλιεργητής,  μέσα στο αεροπλάνο από Χιούστον σε Νέα Υόρκη. Και δεν ξέρω αν ήταν οι φράουλες ή ουροδόχος κύστη μου που μου έδειξαν πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Και πήγα να κάνω τσίσα μου μόλις λύσαμε τις ζώνες μετά την απογείωση και επιστρέφοντας στη θέση μου βλέπω μια τύπισσα να έχει μπροστά της ένα βιβλίο ‘Νον σόϊλ κάλτσιουρς’. Και σιγά μη και δεν της την έπεφτε ο Γς.

Ηταν για υδροκαλλιέργειες και μάλιστα και για φράουλες. Τρείς ώρες μιλούσαμε για δαύτα και το έπαιζα περίπου σαν μεγαλοκτηματίας.

Η πλάκα όμως δεν ήταν που δεν με με ρώτησε που ήταν οι φυτείες μου. Ηταν που δεν την ρώτησα από που ήταν. Μέξικαν-Αμέρικαν; Ή δεν ξέρω τι άλλο. Ούτε κι αυτή.

Ετσι όταν κατεβήκαμε στο JFK και ήρθε η δικιά μου (–Αγάπη μου. Ναι ρε ζηλιάρηδες), τα έχασε:

-Ελληνας είσαι;

Λοιπόν μπιλίβ ιτ ορ νοτ, ο κόσμος είναι πολύ μικρός (πόσες φορές δεν το διαπίστωσα).

Οχι μόνο ήταν ελληνίδα, αλλά ήταν και παλιά φοιτήτριά μας. Κάτι άρχισε να λέει ότι της έλεγε η φάτσα μου. Με αποκάλεσε μάλιστα με το όνομα κάποιου άλλου συναδέλφου.

Α, και μη λέτε ψέματα. 
Ούτε στη Γη του Πυρός