Ποιος θυμάται πια τον γαληνίτη; Ένα χαλικάκι (κρύσταλλος θειούχου μολύβδου) που το χρησιμοποιούσαμε για την φώραση των ραδιοφωνικών κυμάτων.
Για να φτιάξουμε ένα «ραδιοφωνικό δέκτη» χρειαζόμασταν λίγο σύρμα, το χαλικάκι αυτό και οποιουδήποτε είδους ακουστικά (από το άφθονο στρατιωτικό υλικό στο Γιουσουρούμ της μεταπολεμικής Ελλάδας).
Τυλίγαμε το σύρμα γύρο από ένα κυλινδρικό αντικείμενο, μολύβι, σκουπόξυλο κλπ και είχαμε το πηνίο μας με 10-20 σπείρες. Το πρώτο μας RLC κύκλωμα ήταν έτοιμο. Πυκνωτή (C) δεν είχαμε, παρά μόνο την χωρητικότητα που παρουσίαζαν τα σύρματα. Μεταβάλαμε την επαγωγή του πηνίου σύροντας μία από τις άκρες του πάνω στις σπείρες του, προσπαθώντας να συντονιστεί σε κάποια ραδιοσυχνότητα, από την οποία βγάζαμε την ακουστική παρεμβάλλοντας τον γαληνίτη που είχε ιδιότητες ημιαγωγού. Τόσο απλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου