Ο Κάκτος (Γς) του Υπουργικού Συμβουλίου

1981. Ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης του Πασόκ.

Ηταν στην οδό Χίου στην Κεσαριανή που ξαφνικά βρέθηκα απέναντι από μια μερσεντές και μόλις πρόλαβα μέσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση να ρωτήσω τον υπουργό που καθόταν δίπλα στον οδηγό, ποιος είναι και τον συνοδεύουν οχήματα ασφαλείας.

Ευγενέστατος. Ηταν ο Γιώργος Πέτσος. Του ευχήθηκα “σιδεροκέφαλος” . Τι το ήθελα ο ρουφιάνος; Μετά μερικούς μήνες “έθεσε εαυτόν εκτός Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος". Πάντως ο Πέτσος σε αντίθεση με τα περισσότερα μέλη της πρώτης αυτής κυβέρνησης  που ήταν γενικά ατημέλητα, ήταν καλοντυμένος και περιποιημένος.

Εκείνες τις μέρες λοιπόν της ορκωμοσίας βρισκόμουν στον Αρδηττό με τα πιτσιρίκια μου και συζητούσα με κάποιους για τα προβλήματα που είχαν με το γείτονα τους τον πρέσβη Ξύδη για την ασφαλτόστρωση ενός δρόμου στο πάρκο του λόφου. Ματαίως τους εξηγούσα ότι ίσως ήταν καλύτερα έτσι διότι δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα των δίκυκλων μηχανών με τις  θορυβωδεις εξατμίσεις τους.  Ηταν όμως τόσο φορτικοί που για να γλυτώσω κάνω πλάκα και τους λέω:

 –Εντάξει κύριοι θα το συζητήσω το θέμα σας στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Ω, ρε τι έγινε.  Επεσαν πάνω μου όλο παρακαλετά. Μόνο τα χέρια που δεν μου φίλησαν.

–Μα καλά πιστέψατε ότι είμαι κάτι;

-Εμ, έτσι που σε είδαμε με γένια και μ αυτή τη μαλλούρα…

Διαρροές

Γς είπε

17 Ιανουαρίου, 2013 στις 15:55

95:

>comme les vaches pissent

Εχουμε σταματήσει στο πουθενά κάπου στη Μεσσηνία (προ GPSεποχή) και ρωτάω όρθιος από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου μια κυρία που ήταν στη βεράντα της, που είμαστε και πως θα πάμε εκεί που θέλαμε.
Την ίδια στιγμή επειδή μια κύστη έχω κι εγώ comme les vaches έκανα με τρόπο και το πιπί μου.
Μπαίνω τελικά μέσα και συνεχίζουμε. Οπότε μου λέει η δικιά μου, που άκουγε περίεργους ήχους όσο εγώ συζήταγα, πιπί faisant:
-Γιάννη, μην στεναχωρηθείς πολύ, αλλά μας έχει τρυπήσει το ψυγείο

Δημώναξ

Γς είπε

2 Μαρτίου, 2013 στις 03:24

103:

“οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου” του Δημώνακτος και Καζαντζάκης.

>Κάποιος Ρωμαίος συγκλητικός περνώντας από την Αθήνα, παρουσίασε στο Δημώνακτα το γιο του, που ήταν πολύ ωραίο παιδί αλλά μαλθακός και θηλυπρεπής

«Πολύ ωραίος ο γιος σου, μοιάζει της μητέρας του» παρατήρησε ο φιλόσοφος.

Επιασα κάποτε τον εαυτό μου ασυναίσθητα να τον αντιγράφω όταν είπα σε έναν χαζομπαμπά που με είχε ζαλίσει με το πόσο έξυπνος είναι ο γιός του.
-Θα έμοιασε της μάνας του.
Και έμεινε να σκέφτεται αν ήταν καλό ή κακό αυτό που του είπα

Μανιάτικα

Γς είπε

3 Μαρτίου, 2013 στις 10:07

Κόρη. Στη Μάνη μοιρολογούσαν κιόλας όταν γεννιόντουσαν.
Περιμένω στο ισόγειο του μαιευτηρίου της Ελενας με αγωνία το αποτέλεσμα της έκτακτης εισαγωγής της γυναίκας μου και προσπαθώ να κρατηθώ νηφάλιος συζητώντας  με τους άλλους μπαμπάδες. Ηταν η τρίτη φορά μέσα σε ένα τέταρτο που τα μεγάφωνα πληροφορούσαν τον κύριο Γρηγοράκο ότι απέκτησε κόρη. Φαίνεται όμως ότι ο κύριος Γρηγοράκος δεν ήταν παρών και ίσως θα έπρεπε να το επαναλάβουν αργότερα.
-Βρε το Μανιάτη, λέω στον απέναντί μου, χαρούλες που θα κάνει με το μαντάτο.
-Και αν σου πω ότι αυτός ο μανιάτης είμαι εγώ;
Περίμενε. Τι περίμενε δεν ξέρω. Αλλά από ώρα, από την πρώτη αναγγελία στεκόταν ανέκφραστος σαν να περίμενε το τρόλεϊ στη στάση.

Φραγκοσυριανή

Γς είπε

12 Μαρτίου, 2013 στις 10:38

1:
>Καμιά ανώνυμη γραμμούλα καταγγελίας επιόρκων δεν υπάρχει ρε παιδιά;

Εδώ ο καλός ρουφιάνος του ιστολογίου:

Η κυβέρνηση λέει αναζητά επίορκους και υπαλλήλους που προσελήφθησαν με πλαστά στοιχεία.
Και θυμήθηκα έναν διοικητικό υπάλληλο (συνταξιούχως σίγουρα εδώ και πολλά χρόνια) όταν δίδασκα πιτσιρικάς στις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ. Δημοτικής εκπαίδευσης ήταν και εργαζόταν μερικά χρόνια στην Αθήνα ως Διοικητικός υπάλληλος. Δεν ήταν μόνιμος. Όμως προσκόμισε (αγόρασε) απολυτήριο Ιδιωτικού εξαταξίου τότε Γυμνασίου της Σύρου στο οποίο υποτίθεται ότι φοιτούσε τα 3 τελευταία έτη. Ετσι στη ψύχρα.
Τώρα πως γινόταν να είναι στην Αθήνα και στη Σύρο ταυτόχρονα, ουδόλως απασχόλησε τον προϊστάμενό του!
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι έχουν καταφύγει σε τέτοιες απάτες. Οσο για τους επίορκους που δεν έχουν κατηγορηθεί ποτέ ως τοιούτοι, σοι το βασίλειο.

The Ditchdigger's Daughters

Γς είπε

3 Μαρτίου, 2013 στις 12:37

20:
> Το γεγονός ότι έχω δύο κόρες
Μπράβο. Όπως κι ο Λάμπρος κι ο Νικοκύρης.
Όπως ο ένας τους τέσσερις που έχουν δύο παιδιά.

Και έλεγε ο μπετόβλαξ συνάδελφος στο βιβλίο του:
“Ενας έχει ήδη πέντε θυγατέρες. Ποία η πιθανότις και το επόμενο τέκνον να είναι θήλυ;”
Και έδινε τη λύση: 0.015625.

Φτου! Και να πεις ότι δεν του είχα λύσει τις ασκήσεις πριν το εκδώσει το ρημάδι το βιβλίο;
Απλά δεν μου είχε δώσει μερικές για να δείξει ότι σκαμπάζει.
-Βρε καλέ μου μην λέμε τέτοιες ανοησίες στα παιδιά.
Το βιολί του αυτός. Επαιρνε την κιμωλία και έκανε επίδειξη των ικανοτήτων του στις διωνυμικές κατανομές.
Επρεπε να του βάλουν πολύ πάγο, ίσως και κάποιος φοιτητής να τον ξεβράκωσε για να διορθώσει το βιβλίο του.

Καθηγητής Γενετικής (φτου κακά) και να μην καταλαβαίνει ότι το σπερματοζωάριο δεν έχει ιδέα πόσα κορίτσια ή αγόρια έχει ο μπαμπάς όταν βάζει πλώρη για το ωάριο. Και στα τέτιοι@@ του αν κουβαλάει  Χ ή Υ χρωμόσωμα.

Ο μανάβης

Γς είπε

6 Δεκεμβρίου, 2012 στις 15:03

Ισως είναι επανάληψη. Σαν να σας το έχω ξαναπεί:
Ηταν σαν σήμερα, του Αγίου Νικολάου.
Πήγα το βραδάκι επίσκεψη στον παλιό μου συμφοιτητή Νίκο Σάμιο, γείτονα μου στην Καισαριανή που έμενα τότε.

[Παρένθεση]:
Του έλεγα συνεχώς να εξαφανίσει δυο τεράστιους χαυλιόδοντες που είχε σπίτι του.
-Γιατί; Δεν τους κατέχω παράνομα. Τους έφερε ο πατέρας μου που έκανε 30 χρόνια στο Καμερούν.
-Ρε σύ πέτα τους! Θα τους βρίσκουν μετά 1000-2000 χρόνια στις ανασκαφές και θα λένε ότι είχαμε ελέφαντες στην Αθήνα.
[Κλείνει η σαχλή παρένθεση]

Στο σπίτι του Νίκου λοιπόν μεταξύ των καθηγητών και καθηγητριών (μανούλια και μαθηματικίνες παραδόξως) ήταν και ένας τύπος, οπωροπώλης λαϊκών αγορών, που δεν έπαυε να λέει πόσο συγκινημένος είναι που βρίσκεται με καθηγητές, επιστήμονες κλπ κλπ, ενώ αυτός ήταν ένα τίποτα.
Αποφάσισα να επέμβω και να του απομυθοποιήσω μερικά πράγματα. Τα συζητήσαμε και πες πες,  πιες πιες, ήρθε η στιγμή που…
-Ποιοι νομίζεται ότι είσαστε ρε καθηγητάκια; Εγώ αυτά που κονομάω σε μια μέρα στη λαϊκή δεν τα βγάζεται σ ένα μήνα!

Γς είπε

6 Δεκεμβρίου, 2012 στις 15:12

82:
>δεν τα βγάζεται σ ένα μήνα

βγάζετε ήθελε να πεί, αλλά αμόρφωτος άνθρωπος ο μανάβης, Είχε πιεί κιόλας

Voulagx είπε

6 Δεκεμβρίου, 2012 στις 15:20

#83 και “νομιζετε” ηθελε να πει, αλλα τι pεριμενεις απο αμορφωτο μαναβη και δη μεθυσμενο! 

Αιγινήτιο

Γς είπε

5 Μαρτίου, 2013 στις 19:16

19:
>“τον Παύλο Ηλεφούφουτο τι τον έχεις;” και ο συνάδελφος να λέγεται “Κώστας Ηλεφούφουτος” στην πραγματικότητα.

1975. Ηταν η τελευταία μέρα που έπρεπε να καταθέσω τα χαρτιά μου για διορισμό στη σχολή. Εξετάσεις από παθολόγους, ακτινογραφίες φτάνω και στον τρελογιατρό, ο οποίος όμως δεν υπογράφει αν δεν του δείξω το απολυτήριο στρατού.
-Βρε χρυσέ μου, που να το βρώ τώρα δεν προφταίνω πρέπει να καταθέσω τα χαρτιά μέχρι το μεσημέρι.
-Να υπογράψω ότι είσαι καλά και να έχεις πάρει απαλλαγή λόγω τρέλας; Δεν γίνεται.
Και μου ήρθε μια φλασιά. Ετοιμάζαμε μια εργασία με την φίλη μου τη Χριστίνα Ζιούδρου στο Δημόκριτο με έναν γιατρό στ6ο νοσοκομείο τους (Αιγινήτιο).
-Είμαι πολύ φίλος του Καρατέτοιου.
-Α, τότε αλλάζει.
Και μόλις υπέγραψε μου λέει:
-Τον ξέρεις καλά;
-Ε,…ναι!
Ηταν ο ίδιος.

Με το ένα πόδι στον τάφο

Γς είπε

7 Μαρτίου, 2013 στις 15:05

44;
> άμα πατήσεις το κουμπάκι πάνω αριστερά που γράφει νταουνλόουντ και του μιλήσεις και γλυκά

Με το που φτάσαμε στην κλινική, πρόφταινα δεν πρόφταινα με βαρύ πνευμονικό οίδημα λέει το μεγαφωνο στο ανσανσέρ “ισόγειο”. Με το ένα πόδι στον τάφο κάτι αστείο απάντησα στη φωνή του ασανσέρ, πατώντας και το κομβίον για τον δεύτερο όροφο. Αργούσε να αποφασίσει όμως να ξεκινήσει και μου λέει η κόρη μου σοβαρά σοβαρά:
-Πρέπει να το πεις κιόλας.
Και γυρίζω στα μπουτόν και τους λέω γλυκά:
-Δεύερο.
-Όχι έτσι. “Στο δεύτερο όριφο”
Θα το έλεγα, αλλά είχε ήδη ξεκινήσει.
Και γέλαγαν οι υπόλοιποι του ασανσέρ.

Ενα μεσημέρι

Γς είπε

8 Μαρτίου, 2013 στις 11:28

11:
>- Κυρία μου δεν έχω πρόβλημα που είσαι γυναίκα. Έχω πρόβλημα που είσαι άσχετη!

Δεν έχω πρόβλημα που είσαι νέγρος. Εχω πρόβλημα που είσαι μαύρος.

‘Η κάτι τέτοιο. Πλάκα κάνω. Ούτε κι εγώ έχω πρόβλημα που είναι σχετικές… με πολλά.

Κι οι ρουφιάνες πως τα καταφέρνουν την ίδια στιγμή να κάνουν ένα σωρό πράγματα και να ελέγχουν άλλα τόσα.
Μάλτιτάσκιν' του κερατά.

Ολα τα ξέρουν.
Μόνο να κοιτάξουν το κοντέρ του αυτοκινήτου δεν ξέρουν. Να δουν αν ήταν στο καφενείο με το Γιώργο κι όχι 100 χιλιόμετραστις  στις ψαροταβέρνες στην άλλη άκρη με το γκομενάκι.

Και παίρνω τηλέφωνο τον μακαρίτη τον Θανάση (αυτοκτόνησε νωρίς, στα 27 του).
-Ρε αμα σε πάρει η Βούλα (μακαρίτισσα επίσης πρώην κυρά μου) ήμουνα όλη τη νύχτα εκεί. Γκέγκε;

-Εγινε.

Χαζοξενυχτάγαμε που και που με την κυρά μου στο σπίτι του στην Καλλιδρομίου και το φιλοσοφούσαμε με τη παρέα μας φοιτητές

Κι ερχόταν ο νεαρός τότε Ξαρχάκος από πάνω: 
-Καντε λίγο ησυχία ρε παιδιά. Του μπερδεύαμε τις νότες στο πιάνο..

Πάω λοιπόν σπίτι.
-Ημουν στο Θανάση.
-Και να ήσουν εκεί, με καμιά μικρή θα ήσουν.
-Α, όχι τέτοια! Ή παίρνεις τηλέφωνο να δεις ή μόκο!

Τελικά πήρε. Αλλά μετά από κάποια βδομάδα.
(αλλάζοντας τη φωνή της):
-Γειά σας, είμαι η κοπελίτσα που ήμασταν το βράδυ της Τρίτης με το Γιάννη στο σπίτι σας.
Κι ο δικός μου:
-Πρώτα πρώτα το Γιάννη έχω να δω δύο μήνες!
-ΟΚ, Θανάση. Αυτό ήθελα να μάθω!

Γάτα ήταν η δικιά μου, θεός ‘σχωρέστην.
Και να μην ξέρω σε ποιο μισό του ουρανού είναι..
Αλλά τι πειράζει κει κάτω στα καζάνια που θα πάω εγώ με τα φιλαράκια μου…

Sir Basil Markesinis

Γς είπε

15 Μαρτίου, 2013 στις 19:36

208,209:

Κι η πλακούλα (μου) σχετικά με την έκθεση των εγκλημάτων των ναζί, το Μουσείο του Τρόμου στο Βερολίνο, που έλεγα στη Σοφία (Σχ. 161).
Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη φρίκη. Ούτε και στο Αρμπάιτ-μαχτ-Φράι.

Ηταν ένα γκρουπ από μαθητές του Ηνωμένου Βασιλείου με δυο τρεις καθηγητές τους και τους εξηγούσαν τα ντοκουμέντα από τις εκτελέσεις των ομοφυλοφίλων. Φρίκη. Και όπως συμβαίνει σ αυτές τις περιπτώσεις προσπαθείς να κρατηθείς από κάτι, να εξορκίσεις το κακό τα απίστευτα.
-Μα δει είναι δυνατόν. Ελεγε ο δάσκαλος.
-Είναι απάνθρωπο. Είναι ..είναι …είναι.
-Καλά μην κάνετε έτσι. Ο Γς.
-Ντοντ γουόρι. Δεν τους σκοτώνουν τώρα!
Και έβαλαν τα γέλια οι δικοί μου. ΟΙ Ελληνες, οι πολύ «άντρες» με την ανακούφιση του Αγγλου.

Και για όσους δεν κατάλαβαν παραπέμπω στον Μπόστ

Το Σούπερ Μάρκετ

Γς είπε

22 Μαρτίου, 2013 στις 21:15

Δεν ήταν έξω από το σούπερ μάρκετ, αλλά ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Την κοίταξα με περιέργεια και αυτή διστακτικά ήρθε προς το μέρος μου. Μια συνηθισμένη φιγούρα γύρω στα 30. Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα και κοιτάζοντας γύρω της μη την βλέπει κανείς:
-Σας παρακαλώ δεν έχω να ταΐσω τα παιδιά μου.
Ψωνίζω με πλαστικό χρήμα και είχα μόνο μερικά σεντς, περίπου ένα ευρώ που τις τα έδωσα.
Όταν βγήκα μετά από ώρα, βρέθηκα μπρός στους συνήθεις ζητιάνους που δεν αφήνουν σε ησυχία τους πελάτες. Και εκεί πέρα μακριά την ξαναβλέπω ανάμεσα στα αυτοκίνητα διστακτική φοβισμένη, να περιμένει τι;
Πλησίασα και της έδωσα τις τσάντες μου και ξαναμπήκα στο σούπερ μάρκετ.
Ητανε μάνα και δεν έλεγε ψέματα. Ε, τι δουλειά κάνουμε τώρα. 40 χρόνια φούρναρης. Μια ζωή στη πιάτσα.
Και το ξέχασα αμέσως. Αλλά τώρα βλέποντας στα κανάλια Κύπριες μάνες να κλαίνε ότι δεν έχουν, δεν βρίσκουν γάλα για τα παιδιά τους…
Ο θεός να βάλει το χέρι του, γι αυτά που έρχονται

Και είναι κι ο σακάτης που λέει ότι δεν τρέχει τίπουα από την Κύπρο. Δεν είναι συστημικός κίνδυνος και να πάει να γαμηθεί αυτή και οι μανάδες της.
Το φχαριστιέται…
Ο σακάτης

Κυπριακά

 Γς είπε

20 Μαρτίου, 2013 στις 11:41

1992, Λευκωσία, Λυσσαρίδης, Ανδρέας.

Λευκωσία:
Διεθνές το συνέδριο και κάναμε βόλτες όλο το τσούρμο Ελληνες και ξένοι και τα είχα πάρει στο κρανίο. Από ένα άνοιγμα έπιασα κουβέντα με το τούρκο σκοπό απέναντι. Στην αρχή ήταν σφιγμένος μετά όμως άρχισε να κελαηδάει και να μας λέει διάφορες μεμετιές.
Και μας τη δίνει και σαν να μην συνέβαινε  τίποτα μπήκαμε μερικοί από ένα άνοιγμα παρασύροντας και τους άλλους μέσα στην πράσσινη γραμμή. .
Το Τουρκάκι τσίριζε έκανε ότι θα ρίξει στο ψαχνό. Και πόσο το ήθελα! Μας φώναζαν από το ελληνικό φυλάκιο αλλά εμείς στα τέτοια μας. Πηγαίναμε όλοι σαν κοπάδι. Πύκνωσαν τα τούρκικα κράνη απέναντι και ξαφνικά έφτασαν τρία μπλέ τζιπ της πως-την-λέγανε δύναμης του ΟΗΕ. Και προσπάθησαν να μας βγάλουν έξω από την ζώνη. Μπροστά μας οι τούρκοι, δίπλα μας οι UN (άγγλος ο επί κεφαλής) πίσω μας οι Ελληνες.
Είχαμε μουλαρώσει. Δεν βγαίναμε έξω. Θέλαμε μάλιστα να περάσουμε απέναντι στην κατεχώμενη Λευκωσία. Ατιμη αδρεναλίνη, όταν θέλεις εσύ!

Λυσσαρίδης:
Α, όσοι δεν τον έχετε γνωρίσει δεν ξέρετε τι ψυχούλα είναι ο γιατρός.
Ημουν μέσα στην μεγάλη αίθουσα τουσυνεδριακού κέντρου Λευκωσίας. Πετάχτηκα στην τουαλέτα και βρέθηκα να κατουράω δίπλα του. Είχαν μια συγκέντρωση τα στελέχη του κόμματος του στο ίδιο κτίριο
-Ω,τον χαιρετώ. τον Ανδρέα Παπανδρέου της Κύπρου!
Γέλασε και με έπιασε στην πάρλα. Μιλήσαμε για όλα. Και για τον Αντρέα.
-Αγαπητέ είδες; Οι καλύτερες πολιτικές αναλύσεις γίνονται στην τουαλέτα. Μου είπε στο τέλος.

Ανδρέας:
Αν, λέμε τώρα, ο Αντρέας δεν είχε αυτά που του καταμαρτυρεί ο φίλος του Πεπελάσης, Καστοριάδης κλπ.
Αν, δεν τον είχε φέρει ο Καραμανλής.
Αν, δεν ήθελε να ηγηθεί στο κόμμα του πατέρα του.
Αν δεν είχαν υπάρξει οι κόντρες του με τον Μητσοτάκη
Αν ο Ασπίδα που του έφτιαξαν, Μπουλούκοι, Γαρουφαλιάδες κλπ,
Αν Αποστασία και κουλουβάχατα
Δεν θα είχαμε φτάσει στη Χούντα.
Αν πετύχαιναν οι γεφυροποιοί, οι Μαρκεζίνηδες
Αν είχαμε αυτοέλεγχο στο έπος του Πολυτεχνείου
Αν δεν μας βάζανε τον μοιραίο Ιωαννίδη
Αν Σαμψών, αν Αττίλας, αν ΕΟΚ και Νάτο ίδιο συνδικάτο
Αν αν αν Τζοβόλα δώστα όλα, δάνεια, δάνεια, δάνεια
Δεν θα είχε χαθεί η Κύπρος, δεν θα είχε γίνει το κούρεμα των τραπεζών εδώ, που ήταν η χαριστική βολή για την Κύπρο
Σαν όνειρο μου φαίνονται όλα αυτά.
Από το Δημοτικό που γράφαμε σε χιλιάδες κομματάκια χαρτάκια ΕΝΩΣΗ – ΕΝΩΣΗ.
Που πλακωνόμασταν μέρα νύχτα με την Αστυνομία.
Θυμάμαι στην Καθημερινή του μπαμπά: 11 Νεκροί στη διαδήλωση για την ΕΝΩΣΗ.

Κι αυτή η πουτάνα η σημαία του ψευδοκράτους πάνω στο βουνό

Μονομαχία στην έρημο

Γς είπε

24 Μαρτίου, 2013 στις 10:32

Ορνεα και θυμήθηκα μια προσωπική εμπειρία που με είχε κατατρομάξει. Εκ προοιμίου σας προειδοποιώ ότι η συνέχεια είναι ελαφρώς σοκαριστική και συνεχίζετε με δική σας ευθύνη. Εξαιρούνται κάτι αξιότιμοι φίλοι που είναι έτοιμοι να μου τα χώσουν.

Λος Αντζελες λοιπόν προς Λας Βέγκας με το δρόμο μέσα από την έρημο. Πάνω από 250 μίλια, 4 ώρες περίπου. Ζέστη. Κλειστά παράθυρα και το αιρκοντίσιον στο φουλ. Σε λίγο όμως οι πινακίδες στο δρόμο μας είπαν ότι ήμασταν λάθος.
Μας πληροφορούσαν ότι έτρεπε να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα και όχι μόνο να σβήσουμε το αιρκοντίσιον αλλά και να ανοίξουμε το καλοριφέρ στο φουλ!
Μόνο έτσι θα τη βγάζαμε καθαρή μέσα στην έρημο. Μόνο έτσι θα άντεχε το αυτοκίνητο.

Αλλά ας πάμε στα όρνεα. Αυτά τα αμερικάνικα όρνεα των γουέστερν.
Πως μας την έδωσε και βγήκαμε απ τον δρόμο και μπήκαμε στην έρημο. Πινακίδες προειδοποιούσαν πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό. Καμία βοήθεια για τα επόμενα 80 μίλια + διάφορους άλλους κινδύνους.
Εμείς όμως κάναμε την πλάκα μας και προχωρήσαμε καμιά δεκαριά μίλια. Το έδαφος κάτω συμπαγές σαν μωσαϊκό και επίπεδο σαν θάλασσα λάδι. Κυκλικά έβλεπες τον ορίζοντα σαν έναν αψεγάδιαστο κύκλο.

Και τι της ήρθε της δικιάς μου; Καταλαβαίνετε. Και έγινε ένα ανεπανάληπτο τέτοιο. Να φωνάζει από τα βάθη της ψυχής της. Μέσα στην απόλυτη σιωπή της ερήμου πρέπει να μας άκουγαν τα ερπετά σε ακτίνα μιλίων.
Το καταφχαριστήθηκε όπως κι εγώ και όπως ήμασταν κάτω γύρισα τη μούρη μου προς τα πάνω για ν ανάψω τσιγάρο.

Και τότε είδα τα όρνεα να κάνουν κύκλους αργά αργά από πάνω μας, περιμένοντας ίσως το κουφάρι που θα προέκυπτε από τη μέχρι εσχάτων μάχη μας…
Ηταν τρομακτικό. Κι όπου φύγει φύγει.

Μόσχα

Γς είπε

24 Μαρτίου, 2013 στις 14:49

Τον καιρό που η Καισαριανή ήταν κατακόκκινη.
Παρέλασαν και τα πιτσιρίκια μου στην κεντρική Λεωφόρο Εθνικής Αντίστασης. Λυκόπουλα με τους προσκόπους.
Και το βράδυ με παίρνει τλφ ο αδελφός μου:
-Μπράβο άψογα τα ανίψια μου στην παρέλαση
-Που τα είδες;
-Στην Τηλεόραση.
-Μα δεν το έδειξε η τηλεόραση
-Εμείς πιάνουμε κατευθείαν Μόσχα

Μαρακές

Γς είπε

28 Μαρτίου, 2013 στις 23:54

250:
Μπάνιο σ αυτήν την ηλικία.
Και θυμήθηκα της προάλλες που κάποιος έγραψε εδώ για το Μαρακές.

Πνίγηκε λοιπόν πέρυσι ένας ηλικιωμένος εδώ στην καλύτερή μας περιοχή για μπάνιο. Τις Μαρίκες. Ετσι λέγεται.
Και το βράδυ στις ειδήσεις η παρουσιάστρια διαβάζει την είδηση απέναντι από το οτοκιού:
-Ενας ηλικιωμένος έχασε τη ζωή του στη Ραφήνα σήμερα όταν έκανε μπάνιο στην περιοχή..(διστάζει) Μαρακές.

Το καράβι

Η γλώσσα μας.

Είναι το καράβι που μας ταξιδεύει στο χρόνο.

Κι είναι πολλοί οι επίδοξοι καπετάνιοι, που θέλουν να επέμβουν στη ρότα του.

Όμως είναι άγνωστες οι θάλασσες οι τωρινές κι οι αλλοτινές, οι θάλασσες της ιστορίας και δεν υπάρχουν μάντεις για την πορεία των ανέμων.

Μα το καράβι είναι καλότυχο κι ευλογημένο. Εχει το δικό του καπετάνιο: τους πεντακάθαρους απλούς νόμους της γλωσσικής εξέλιξης και πορεύεται καλά χιλιάδες χρόνια τώρα. Τους πεντακάθαρους νόμους που κανείς δεν τους ξέρει. Όπως δεν ξέρει και της φυσικής επιλογής. Οι νόμοι της επιβίωσης μιας γλώσσας που θέλει να επιβιώσει. Και αγωνίζεται. Και εξελίσσεται.

Και είναι καλοδεχούμενοι οι λεξικολογούντες γραφιάδες που κρατούν το ημερολόγιο του πλοίου. Αλλά αστείοι εκείνοι που θέλουν να ακουμπήσουν το τιμόνι του.

Δεν υπάρχει τιμόνι.

Ο θάνατος

Γς είπε

19 Ιουνίου, 2013 στις 15:26

28 @ Τζι
>ο θάνατος, μάλιστα έχει μορφή γυναίκας

Και να μην μπορώ να βρώ μια φωτό στο φβ που αριστερά ο παπάς έλεγε στους νεόνυμφους ότι μόνο ο θάνατος θα τους χωρίσει και δεξιά ένα μανουλομάνουλο έλεγε:

-Γειά σας. Είμαι ο θάνατος

Η αλήθεια

Γς είπε
27 Μαρτίου, 2013 στις 09:37

>για να πούμε την αλήθεια

 Πρέπει να την ξέρουμε πρώτα-πρώτα:

-Που ήσουνα Χρήστο;
-Επαιζα μπάσκετ ρε μπαμπά.
-Πέρασα από κει. Δεν ήσουν. Πες μου την αλήθεια.
-Στον Γιώργο. –Τηλεφώνησα. Δεν ήσουν, Πες μου την αλήθεια.
-Είχαμε πάει στο παρκάκι –Κι εκεί σε έψαξα. Την αλήθεια!
Την αλήθεια, την αλήθεια…
-Ωχ, Οχτώ αλήθειες σου έχω πει, μέχρι τώρα!

Mrs Imelda Romualdez Marcos

Γς είπε

28 Μαρτίου, 2013 στις 12:38

60:
>καὶ γι’αὐτὸ οἱ γυναῖκες ἔχουν πολλὰ παπούτσια

Και θυμήθηκα την κυρία Μάρκος των Φιλιππίνων που είχε κάτι δεκάδες χιλιάδeεσν παπούτσια.

Κι η πλακίτσα μου:
Ο Γς πριν δυο ώρες στο Ταμείο του Carrefour με τρία γυναικεία παπούτσια.
Η ταμίας χτυπάει το ένα ζευγάρι και σταματάει.
-Δεν μπορείτε να αγοράσετε μόνο ένα παπούτσι.
-Μα θα το πληρώσω σαν ζευγάρι.
-Δεν γίνεται κύριε.
-Μα
-Δεν γίνεται.
Επιμένω. Κι απάνω που ήταν να φωνάξει τους σεκιουριτάδες φτάνει η κυρά μου με τις πατερίτσες κούτσα-κούτσα φορώντας στο πόδι της με τα εγκαύματα, το άλλο παπούτσι του ζεύγους.