Μονομαχία στην έρημο

Γς είπε

24 Μαρτίου, 2013 στις 10:32

Ορνεα και θυμήθηκα μια προσωπική εμπειρία που με είχε κατατρομάξει. Εκ προοιμίου σας προειδοποιώ ότι η συνέχεια είναι ελαφρώς σοκαριστική και συνεχίζετε με δική σας ευθύνη. Εξαιρούνται κάτι αξιότιμοι φίλοι που είναι έτοιμοι να μου τα χώσουν.

Λος Αντζελες λοιπόν προς Λας Βέγκας με το δρόμο μέσα από την έρημο. Πάνω από 250 μίλια, 4 ώρες περίπου. Ζέστη. Κλειστά παράθυρα και το αιρκοντίσιον στο φουλ. Σε λίγο όμως οι πινακίδες στο δρόμο μας είπαν ότι ήμασταν λάθος.
Μας πληροφορούσαν ότι έτρεπε να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα και όχι μόνο να σβήσουμε το αιρκοντίσιον αλλά και να ανοίξουμε το καλοριφέρ στο φουλ!
Μόνο έτσι θα τη βγάζαμε καθαρή μέσα στην έρημο. Μόνο έτσι θα άντεχε το αυτοκίνητο.

Αλλά ας πάμε στα όρνεα. Αυτά τα αμερικάνικα όρνεα των γουέστερν.
Πως μας την έδωσε και βγήκαμε απ τον δρόμο και μπήκαμε στην έρημο. Πινακίδες προειδοποιούσαν πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό. Καμία βοήθεια για τα επόμενα 80 μίλια + διάφορους άλλους κινδύνους.
Εμείς όμως κάναμε την πλάκα μας και προχωρήσαμε καμιά δεκαριά μίλια. Το έδαφος κάτω συμπαγές σαν μωσαϊκό και επίπεδο σαν θάλασσα λάδι. Κυκλικά έβλεπες τον ορίζοντα σαν έναν αψεγάδιαστο κύκλο.

Και τι της ήρθε της δικιάς μου; Καταλαβαίνετε. Και έγινε ένα ανεπανάληπτο τέτοιο. Να φωνάζει από τα βάθη της ψυχής της. Μέσα στην απόλυτη σιωπή της ερήμου πρέπει να μας άκουγαν τα ερπετά σε ακτίνα μιλίων.
Το καταφχαριστήθηκε όπως κι εγώ και όπως ήμασταν κάτω γύρισα τη μούρη μου προς τα πάνω για ν ανάψω τσιγάρο.

Και τότε είδα τα όρνεα να κάνουν κύκλους αργά αργά από πάνω μας, περιμένοντας ίσως το κουφάρι που θα προέκυπτε από τη μέχρι εσχάτων μάχη μας…
Ηταν τρομακτικό. Κι όπου φύγει φύγει.