Ο Κάκτος, η σάρα
και η μάρα κι όλος ο καλός ο κόσμος.
Ο καλύτερος, εγώ,
είχα..άντε τώρα.
Φτιάχναμε τα NSU μας στου Γιώργη. Βοτανικός. Ο
παλιός Βοτανικός. Στο Γκαζοχώρι.
Κι εκεί που το
είχαμε ρίξει στις ιστορίες νάσου κι ο πατέρας του Λιάκου.
Αραξε κι αυτός στην
Παρέα. Του φέραμε πιάτο με μεζεδάκια και του γεμίσαμε ποτήρι απ την νταμιτζάνα.
Κι άρχισε να μας λέει
ιστορίες. Για λεφτά μιλάγαμε. Και θυμήθηκε, οικοδόμος ήτανε, για τις κατασκευές
που έκανε. Στο σπίτι του Τάδε (μεγάλο όνομα). Και μας περιέγραψε με κάθε
λεπτομέρεια την κρυψώνα που του είχε φτιάξει:
Πίσω από τη σκάλα
υπάρχει ένα ψευδοτοιχάκι, που άμα έτσι κι αλλιώς… φτάνεις στο θησαυρό.
Τυχερός. Σε άλλες εποχές, μόλις είχε τελειώσει τις κατασκευές
του θα τον είχαν σκοτώσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου